به گزارش مشرق، متن یادداشت حمید رسایی نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی به این شرح است:

پرده اول - دو ماه قبل بعد از آن که رهبر معظم انقلاب از نرمش قهرمانانه سخن گفت، رئیس جمهور محترم در سفر به نیویورک، بارها و بارها از اختیارات تام خود در حل و فصل موضوع هسته ای خبر داد و البته در مواقع مختلف از جمله وقتی پشت تریبون سازمان ملل قرار گرفت، بر مواضع حق جمهوری اسلامی ایران به خوبی تاکید کرد. در عین حال جناب روحانی در آخرین دقایق حضورش در نیویورک آنگاه که اوباما زنگ تلفنش را به صدا درآورد، با جمع بندی و اشارت مشاوران دیپلماتش،‌ آرزوی 35 ساله طرف آمریکایی را تحقق بخشید و به عنوان اولین رئیس جمهور ایران تابوی مقاومت در برابر استکبار جهانی را شکست و با رئیس جمهور آمریکا سخن گفت!

این حرکت آقای روحانی تعجب بسیاری از منتقدان و حتی مدافعانش را برانگیخت اما جریان رسانه ای همسو با رئیس جمهور که سوگمندانه بخش زیادی از آنها آشتی با آمریکا را حلّال مشکلات کشور می دانند، با تحریف تاکتیک "نرمش قهرمانانه"که از سوی رهبر معظم انقلاب اعلام شده بود، چنان فضایی از این اقدام روحانی ساختند که جز چند تن از شخصیت ها سیاسی و چند رسانه اصولگرا دیگر رسانه ها و چهره های سیاسی، در حالی که می دانستند این رفتار بر خلاف سیاست هایروشن امام خامنه ای است، اما احتیاط کردند و با سکوت، منتظر شفاف شدن موضع نظام اسلامی ماندند! همین تعلل اما سبب شد تا بخشی از بدنه جامعه در قضاوت نسبت به این اقدام بی سابقه روحانی، دچار تردید شوند.

چند روز بعد از این اتفاق و قبل از نابجا دانستن این اقدام رئیس جمهور از سوی رهبر انقلاب، فرصت نطقی برای نویسنده این سطور فراهم شد که در آن با برشمردن محاسن سفر آقای روحانی،‌ این اقدام وی را کاری غلط و بدون دستآورد دانستم و این دیدگاه را تبیین کردم. در همان شب وقتی به همراه نمایندگان مجلس در نهاد ریاست جمهوری به دیدار آقای روحانی رفته بودیم، یکی از نزدیکترین مشاوران رئیس جمهور،‌ نطقم را عجولانه دانست و حتی در ادعایی عجیب تر گفت که رهبر انقلاب به آقای روحانی اجازه داده بودند تا در این سفر اگر لازم شد به اتاق کار آقای اوباما برود! طولی نکشید که امام خامنه ای در بیاناتشان ضمن حمایت از کلُیت دولت از اقدامات نابجای آن در سفر نیویورک گلایه کردند.

پرده دوم - هنوز سپیده دم، آسمان یکشنبه دو قبل کشورمان را نشکافته بود که برخی از همان رسانه های عاشق آشتی یک طرفه ایران با آمریکا چاپ دوم خود را با خبر پیروزی و فتح الفتوح دیپلمات های دولت یازدهم در ژنو آغاز و ادعا کردند که حقوق هسته ای کشورمان استیفاء،‌ غنی سازی تثبیت و تحریم های ظالمانه برداشته شد! این بار اما در همان آغازین ساعات صبح و در حالی که هنوز دیپلمات ها در ژنو مستقر و جوهر توافقنامه با 1+5 خشک نشده و متن کامل و‌ ضمائم آن به اطلاع عموم نرسیده بود، آقای روحانی در مکاتبه ای عجولانه با اعتماد به اخبار دریافتی در نامه ای علنی به رهبر معظم انقلاب اعلام داشت که "دستاورد قطعی این توافق اولیه، به رسمیت شناخته شدن حقوق هسته ای ایران، توقف روند تحریم های ظالمانه و تثبیت حق غنی سازی" بوده است.

قاعده اقتضا می کرد که رئیس جمهور عجله به خرج نمی داد و با تدبیر و بررسی در مفاد آنچه پذیرفته شده بود،‌ نامه خود به امام خامنه ای را علنی می کرد اما این تعجیل نابجا که ظاهرا باز با مشورت همان مشاوران دیپلمات صورت گرفته بود، با تدبیر رهبری انقلاب به شکل انتشار پاسخی هوشمندانه و مشروط جبران شد: "دستیابی به آنچه مرقوم داشته اید در خور تقدیر و تشکر از هیئت مذاکرات هسته ای و دیگر دست اندرکاران است." تبریک رهبری مشروط بر تحقق آنچه آقای روحانی مرقوم داشته بود، ‌دانسته شد و نه بر توافقنامه ژنو ! شاید برخی تصور کنند که مقام معظم رهبری می توانست به این نامه خوشبینانه و البته عجولانه رئیس جمهور پاسخ ندهد اما بی تردید در این صورت، شیطنت رسانه ای به القای تقابل و دوگانه سازی بین اجزای حاکمیت می پرداخت.
این بار نیز لشکر رسانه ای به مدد دولت مردان آمد و البته اشتباه تاکتیکی صدا و سیما در نواختن مارش پیروزی و القای فتح الفتوح دانستن این توافقنامه در روزهای نخست، فضایی به وجود آورد که همه در حال سبقت از یکدیگر برای تبریک به تیم مذاکره کننده ژنو بودند. جنجال رسانه ای چنان فضایی ساخت که اگر کسی تبریک نمی گفت و مذاکره کنندگان ژنو را قهرمان ملی نمی دانست، احساس گناهمی کرد! در حالی که توافقنامه ژنو بر خلاف آنچه در نامه آقای روحانی اعلام شده بود، بازی بُرد برای طرف غربی و بازی باخت برای ما بود. آنچه ستاندهبودیم نسبت به آنچه داده بودیم قابل مقایسه نبود، این بازی برخلاف وعده ای که از طرف ژنرال های دولت یازدهم داده شده بود، بازی بُرد بُرد نبود.

پرده سوم – همزمان با 13 آبان،‌ امام خامنه ای ضمن حمایت از مسئولان کشور تاکید کردند که "ملّت باید بیدار باشد، بداند چه اتّفاقى دارد مى‌افتد تا بعضى از تبلیغاتچى‌هاى مواجب ‌بگیر دشمن و بعضى از تبلیغاتچى‌هاى بى‌ مزد ومواجب - از روى ساده‌لوحى - نتوانند افکار عمومى را گمراه کنند". در فضایی که هرانتقادی نسبت به موافقتنامه، عامدانه یا ناخودآگاه مخالفت با اراده ملی به حساب می آمد و این جریان به دنبال القای شربت شیرین بودن این توافقنامه بود،‌ 9دی با "زهر" خواندن توافقنامه ای که "شیرین" و راهکار حل مشکلات اقتصادی القا می شد، از نقد آگاهانه خود کوتاه نیامد و با به چالش کشیدن صریح مذاکره کنندگان، در کنار برخی رسانه ها و شخصیت های سیاسی دیگر‌ بهصراحت و با ایراد اشکالات روشن و شفاف،‌ سوراخ های توافقنامه ژنو را برجسته و مدافعان آن را به پاسخ وا داشتند و خوشبختانه توانستند این فضای خوشبینی کاذب را بشکنند.
این فضا آن وقت به صورت عمومی تر شکسته شد که کم کم مفاد توافقنامه ترجمه و منتشر شد و جریانات سیاسی و دانشجویی، ضمن مقایسه با دستآوردهایی که پیش از آن به دست آمده بود، به تطبیق آنچه داده و آنچه ستانده بودیم، پرداختند. بويژه که طرف 1+5 پس از توافقنامه ژنو در مواضع مختلف خود نشان داد که به دنبال به رسمیت شناختن حقوق حقه ملت ایران نیست و اساسا آخرین گام را برچیدن کامل فعالیت های هسته ای ایران می داند. اکنون حتی چهره های داخل دولت نیز زبان به نقد این توافقنامه گشوده اند بویژه که ژنرال های دولت یازدهم، همه حقوق مسلّم مردم ایران را به "توافق" طرف مقابل پیوند زده اند!


پرده چهارم – بدون تعارف از آنجا که در متن این توافقنامه امتیاز بزرگ "توافق" به طرف مقابل داده شده، دولت تدبیر و امید یا باید بر اساس مطالبات غیرقانونی غربی ها قدم به قدم از حقوق ملت ایران – چه در موضوع هسته ای و چه در موضوعات دیگر از جمله حقوق بشر و بین الملل - عقب نشینی کند تا طرف مقابلش را راضی نگه دارد هر چند در این صورت باز معلوم نیست که این اقدام در لغو کامل تحریم ها و تغییر وضعیت اقتصادی و اجتماعی مردم تغییر ایجاد کند و یا باید از مقاومت درباره حقوق قانونی و مسلّم ملت ایران کوتاه نیاید و ضمن ایستادگی و اتکا به ظرفیت داخلی،‌ به دلیل نقض آشکار حقوق قانونی و مبتنی بر معاهده بین المللی NPT به مفاد توافقنامه عمل نکند.
بدیهی است در این صورت از نگاه طرف غربی به عهدشکنی و نقض توافق متهم می شود، درست مانند اقداماتی که در توافقنامه سعد آباد صورت گرفت و نهایتا پس از دو سال، تیم مذاکره کننده ـ آقای روحانی و یارانش‌ ـ‌ در فشار افکار عمومیمجبور به رفع پلمپ از مراکز تحقیقات هسته ای کشورمان شدند. با این تفاوت که آن روز تبعات رفع پلمپ در آخرین روزهای دولت خاتمی به دولت احمدی نژادتحمیل شد و امروز تبعات این تصمیم، در دولت شخص روحانی تأثیرگذار خواهد
بود.

پرده پنجم – هرچند پس از توافقنامه ژنو، آقای هاشمی رفسنجانی در مصاحبه با روزنامه فایننشال تایمز به مقایسه این توافقنامه با پذیرش قطعنامه 598 که امام امت از آن به"جام زهر" یاد کرد، پرداخت و گفت: "اولین راهکار برای حل مشکلات اقتصادی همین بود که در گام اول هسته ای در ژنو برداشته شد. من هم سابقا وقتی رئیس جمهور شدم، ‌اولین گام این بود که قطعنامه 598 را پذیرفتم و راه را برای همکاری جهانی باز کردم."

اما دولت آقای روحانی نباید فراموش کند که از ابتدای انقلاب اسلامی تا امروز همواره جریان سلطه به دنبال شکستن ویژگی مقاومت ایران اسلامی بوده و اساسا "تحریم ها" مجازاتی برای انرژی هسته ای یا بهایی در برابر بهانه دستیابی ایران به سلاح هسته ای نیست بلکه تحریم ها تنها برای به زانو درآوردن مردم از طریق عقب نشینی مسئولان است.

تحریم ها از ابتدای انقلاب بوده و جریان سلطه هرگز از آنها کوتاه نخواهد آمد مگر ما از مبانی خود دست برداریم اما تجربه ثابت کرده که اگر بر باورهای دینی و انقلابی خود پای فشاری کنیم، قطعا عاقبت از آن ماست. صبوری مردم در برابر گرانی ماه های اخیر در حالی که بر خلاف تصور و برداشت از نتیجه انتخابات و وعده های دولت یازدهم بود،‌ همچنین بی تأثیر بودن مکالمه تلفنی روحانی با اوباما و توافقنامه ژنو بر وضعیت بازار در حالی که از ابتدای انقلاب تاکنون جریانی به دنبال القای این نکته بود که همه مشکلات کشور با یک ملاقات مسئولان کشور با آمریکا حل می شود، همه و همه حکایت از این می کند که تنها راه حل به تعبیر رهبری معظم انقلاب،‌ حرکت در مسیر امام خمینی(ره) و اتکا بر ظرفیت داخلی است.

مردم ما سال هاست در بزنگاه های حساس از جمله در فتنه سال 88 که عده ای به دنبال تحمیل نظرات خود و کوتاه آمدن در برابر زیاده خواهی های استکبار بودند، با پیروی از ولایت فقیه به دشمنان انقلاب اسلامی ثابت کرده اند که دوره "تعارف جام زهر" گذشته و نشان داده اند که با مقاومت خود، صدای شکستن جام زهر را به تحمیل گران خواهند رساند، امروز هم اجازه نمی دهند که توافقنامه ای به این شکل به تاریخ انقلاب اسلامی تحمیل شود.