گروه ورزشی مشرق، هنگاهی که سپ بلاتر اعلام کرد قطر میزبان جام جهانی 2022 خواهد بود، کلماتش در سالن کنفرانس زوریخ طنین عجیبی داشت؛ جایی که اعضای کمیته اجرایی فیفا در سکوت نشسته بودند. بعد از این اعلام، مانند کودکانی بود که بعد از گریه ای طولانی نفس نفس می زنند. او همه را به تیم کوچکی در ناحیه خلیج فارس ارجاع می داد که با پروازی به سوییس آمده بودند تا در این برنامه شرکت کنند.


بزرگترین جوک تاریخ فوتبال
"این بزرگترین جوک فوتبال در تاریخش بوده که می شد کسی بشنود." این تیتر یکی از روزنامه های نروژی بود. "قطر جام جهانی را دزدیده است" نگاه دیگری بود که در آن روزها در اروپا بسیار دیده می شد. همه علیه تصمیم عجیب فیفا و مدیرانش موضع گیری می کردند.

اکنون که مدتی از آن اتفاقات می گذرد، بسیاری از حقایق در حال به نمایش در آمدن است. اکنون می توان جدی تر درباره این تصمیم صحبت کرد که برای فوتبال مانند تند بادی بود. اکنون همه از میزبانی کشوری می گویند که جمعیتی کمتر از دو میلیون نفر دارد و باید بزرگ ترین رقابت ورزشی جهان را پذیرا باشد.

وقتی این انتخاب صورت گرفت، صداهای اعتراض بسیاری بلند شده و هر روز نیز بیشتر می شود. این تا به آنجا بود که میشل پلاتینی، رئیس اتحادیه فوتبال اروپا (یوفا) عنوان کرد که نمی توانیم در قطر فوتبال بازی کنیم. البته این در شرایطی بود که فرانتس بکن بائر (عضو کمیته اجرایی فیفا) نیز مطرح کرده که باید به فکر چاره دیگری باشیم.


ساختمان هایی بر جنازه های کارگران
این روزها، همه نگاه ها به سوی کارگران در قطر است که عنوان "برده داری مدرن" برایش استفاده شده است. آن روزی که گزارشی درباره وضعیت کارگران نپالی در رسانه ها منتشر شد، موجی از انتقادات را به همراه داشت. قطری ها که می دانند امکانات اولیه برای برگزاری این رویداد را ندارند، در حال اعمال رفتارها و مقرراتی درباره کارگران در این کشور کوچک حاشیه خلیج فارس هستند که در نوع خود شگفت انگیز است.

امروز افرادی از شرق دور و افریقا در حال کار در قطر هستند که حتی امکانات اولیه ای مانند آب را هم در اختیار ندارند. مجبورند در آب و هوای زجرآور و گرم کار کنند؛ اما امکان استفاده از آب شرب را هم ندارند! اتفاقی که منجربه مرگ 44 کارگر در سه ماه اخیر شده است.

حبس، مرگ و دیگر هیچ
این اخبار به جایی رسیده که حتی مسئولان قطری گذرنامه کارگران را پنهان کرده تا مجبور باشند در چنین فضایی کار کنند؛ حتی به قیمت مرگشان. این روزها در این کشور کمپ های کارگری دیده می شود که مهاجران در آنها، در بدترین شرایط زندگی و کار می کنند. بسیاری می خواهند این جزیره لم یزرع را ترک کنند؛ اما امکاش برایشان مهیا نیست.

بحران آب و هوایی در قطر کار را به جایی کشانده که برخی از تغییر زمان برگزاری این دیدارها از تابستان به زمستان می گویند. در سال جاری، دمایی معادل 70 درجه نیز در قطر به ثبت رسیده که موجی از هراس را برای شرکت کنندگان به وجود آورده است. البته این در کنار وضعیت اقلیمی نامناسب این جزیره است که بسیاری را به این فکر فرو برده که چه باید کرد و اساسا امکانی برای خلاصی از این وضعیت وجود دارد.


البته قطری ها وعده داده بودند که ورزشگاه هایی بسازند که امکان خنک کردن هوا در تابستان را داشته باشد؛ اما بعد از به دست آوردن میزبانی افشا شد چنین طرحی امکان اجرایی شدن ندارد. این روزها طراحان و مهندسان عنوان می دارند خنک سازی هوا به شکلی که موجب تغییر هوای دوحه شود، فقط یک شعار است و واقعیت خارجی ندارد. اینها مشکلاتی است که این روزها همه را نگران کرده!

آینده ای مانند سراب
اکنون که دو سال از اعطای میزبانی به قطر گذشته، هنوز وضعیت ورزشگاه ها نامشخص است. در حقیقت، می توان ادعا داشت که هیچ ورزشگاهی وجود ندارد. اگرچه قطری ها مبلغی معادل 22 میلیارد دلار بودجه برای آماده سازی شرایط برگزاری این مسابقات کنار گذاشته و از هزینه کردن ابایی ندارند؛ اما واقعیت این است که هیچ چیزی برای جام جهانی 2020 وجود ندارد. شهر لوسیل که قرار است میزبان این رقابت باشد، وجود خارجی ندارد و قرار است درآینده ساخته شود.

تمامی اینها باعث می شود تا نمایی روشن و امیدوار کننده پیشروی برگزاری جام جهانی 2020 نباشد و هر روز بر دامنه نگرانی ها اضافه شود.