به گزارش وبلاگستان مشرق، محسن مهدیان نوشت: این هفته‌نامه در آخرین شماره های انتشارش نسبت به رویکرد فرهنگی دولت و رها‌سازی جامعه انتقاد صریح داشت و تیتر یک خود را با عنوان اباحه‌گری فرهنگی در دولت اعتدال به این موضوع اختصاص داده بود. انتقاد یالثارات این بود که نمی توان به اسم سپردن فرهنگ به جامعه وظایف حاکمیت در این عرصه را نفی کرد. چه آنکه رهبری در دیدار با اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی به همین مهم تذکر دادند. وزارت ارشاد این رویکرد انتقادی را نپذیرفت. البته مدتی بعد وزیر ارشاد با همین عنوان اباحه گری فرهنگی از مجلس کارت زرد گرفت.
دولت محترم در هر صورت تحمل نکرد. گرده پهن و فراخ بینی و سعه صدر نداشت و بهترین راه را در ساده ترین روش دید و آن هم تعطیلی. این حق وزارت ارشاد است. وزیر ارشاد قانونا و عرفا حق دارد که رسانه ای را تعطیل کند. اما طبیعی است که ادعای دفاع از آزادی بیان و نقدپذیری که طی یک ماه گذشته چندین بار از سوی رئیس جمهور محترم مطرح شده است قابل شنیدن و باور نیست. از دو حالت خارج نیست. یا رئیس جمهور محترم ادعایی غیر واقعی و گمراه کننده دارد که حاشا چنین باشد. روحانی فرد استخوان دار و زعفرانی و اصیل است و اهل صداقت. حالت دوم این است که عده ای در داخل دولت خلاف نگاه مترقی رئیس جمهور محترم رفتار می کنند و خدای نکرده به اسم دفاع از آزادی اهل چربک و تملق باشند و "مجیز گو و کاسه کجابر" رسانه ای می پسندند و تربیت می کنند. حال آنکه رسانه "طوق برگردن" ، جارچی است نه بیشتر. رسانه برای دفاع از حق باید پاشنه بالا بکشد، نه اینکه برای خوش آمدگوئی حکما زبان در کام کشد و رکاب کش و زیرنگین اهل قدرت و اصحاب مکنت باشد؛ حتا اگر یارانه میلیاردی بگیرند. چنین افرادی به سرعت دولت را زمین می زنند. تاریخ گواه است. اما بحث اصلی این یادداشت اقدام جناب وزیر برای تعطیلی این هفته نامه نیست، که عدلیه پابرجا است؛ بلکه اظهارات بعدی وی در هتک قلم و رسانه و "ابرودرهم کشیدن خلاف مروت" است.
وزیر ارشاد ضمن لمپن خواندن ادبیات نویسندگان این رسانه، در مصاحبه با رسانه دولت می گوید:" هرکسی که این هفته نامه را بخواند عادلانه می تواند قضاوت کند که این هفته نامه در شان جمهوری اسلامی نیست."
این اظهارات به روشنی توهین به یک رسانه با سابقه است و فراتر از آن هتک مخاطبین رسانه ای است که سالها همراه با این نشریه بودند. وزیر ارشاد به چه استدلال و با کدام پشت گرمی به مخاطبین یک رسانه توهین کرده است؟ با کدام حجت شرعی و قانونی قبل از اثبات یک جرم در دادگاه حکم صادر کرده و در مقام یک مسوول دولتی به رسانه ای منتقد حمله کرده است؟ چه چیز باعث شده است که وزیر ارشاد تصور کند با تندی علیه یک رسانه می تواند قوه قضائیه را برای حکم دادن به میل ایشان، تحت فشار قرار دهد؟
آقای رئیس جمهور می گوید در این دولت انتقاد آزاد است؛ آزادی انتقاد بجای خود، حداقل به منتقد توهین نکنند. زین پس کسی انتظار آزادی خواهی و دفاع از نقد را از وزیر ارشاد ندارد اما حداقل حریم رسانه و حرمت مخاطبین آنرا را نگه دارند. وزیر ارشاد از تعطیلی روزنامه بهار انتقاد کرده است و می گوید تعطیلی یک رسانه هنر نیست. نگارنده علیرغم انتقاد از مقاله موهن در روزنامه بهار با این حرف موافق است؛ لازم به تعطیلی روزنامه نبود. اما آنچیز که باعث ناراحتی و دلخوری است رفتار دوگانه و تبعیض آمیز و خاصه تراشی های سیاسی و جناحی است.
چطور ممکن است توهین به مراجع بزرگ شیعه و محبین امیرالمومنین و تحریف ولایت و امامت در شان جمهوری اسلامی باشد اما انتقاد یک رسانه از سیاست های فرهنگی دولت قابل تحمل نباشد و جناب وزیر را آشفته سازد؟
چطور ممکن است زیر سوال بردن حکم صریح قرآن در یک روزنامه، دل وزیر ارشاد را به درد نیاورد؟ زیر سوال بردن شهادت زن در دادگاه در شان جمهوری اسلامی است؟ قابل تذکر نبود؟ بدخواهی اهل غرض در یک رسانه لب گزیدن نداشت؟
مردم حقیقتا از وزیر ارشاد انتظار دفاع از آزادی دارند. شعار دادن را که قبلی ها با الهام از فرقه های زیرزمینی بهتر بلد بودند. جامعه حقیقتا از افراط و باند بازی و قبیله گرائی خسته و آزرده است. وزیر ارشاد را به توصیه های اکید رئیس جمهور محترم دعوت می کنیم.
به این فهم توهین وزیر ارشاد به یک نشریه و به تبعش مخاطبین آن به دلیل انتقاد از دولت قابل پیگرد قضائی است. همان اندازه که نباید به بهانه اتهام ویژه خواری یک میلیاردی یارانه ای در وزارت ارشاد، وزیر را قبل از صدور رای دادگاه مجرم دانست به همین استدلال نباید یک مسوول شال و یراق کند و کمر به شکستن قلم ها ببندد و بدتر اینکه بدون رای دادگاه و بی محابا علیه شان لغز بخواند و آب از چشم رسانه چی ها بگیرد. چنین رفتارهائی بوی کهنه حساب های شخصی و جناحی می دهد.
اگر مسئولین دولتی و مقامات ارشد، پشت میز قدرت و روی منبر اعتدال را رعایت نکنند چه انتظاری است که جامعه به قاموس نامه اعتدالی دولت یازدهم حرمت نهد. هیهات که روزی بدمستی و سکندری خوردن ناشی از قدرت، مسوولی را از مدار انصاف و اعتدال و اخلاق خارج سازد.
دولت محترم در هر صورت تحمل نکرد. گرده پهن و فراخ بینی و سعه صدر نداشت و بهترین راه را در ساده ترین روش دید و آن هم تعطیلی. این حق وزارت ارشاد است. وزیر ارشاد قانونا و عرفا حق دارد که رسانه ای را تعطیل کند. اما طبیعی است که ادعای دفاع از آزادی بیان و نقدپذیری که طی یک ماه گذشته چندین بار از سوی رئیس جمهور محترم مطرح شده است قابل شنیدن و باور نیست. از دو حالت خارج نیست. یا رئیس جمهور محترم ادعایی غیر واقعی و گمراه کننده دارد که حاشا چنین باشد. روحانی فرد استخوان دار و زعفرانی و اصیل است و اهل صداقت. حالت دوم این است که عده ای در داخل دولت خلاف نگاه مترقی رئیس جمهور محترم رفتار می کنند و خدای نکرده به اسم دفاع از آزادی اهل چربک و تملق باشند و "مجیز گو و کاسه کجابر" رسانه ای می پسندند و تربیت می کنند. حال آنکه رسانه "طوق برگردن" ، جارچی است نه بیشتر. رسانه برای دفاع از حق باید پاشنه بالا بکشد، نه اینکه برای خوش آمدگوئی حکما زبان در کام کشد و رکاب کش و زیرنگین اهل قدرت و اصحاب مکنت باشد؛ حتا اگر یارانه میلیاردی بگیرند. چنین افرادی به سرعت دولت را زمین می زنند. تاریخ گواه است. اما بحث اصلی این یادداشت اقدام جناب وزیر برای تعطیلی این هفته نامه نیست، که عدلیه پابرجا است؛ بلکه اظهارات بعدی وی در هتک قلم و رسانه و "ابرودرهم کشیدن خلاف مروت" است.
وزیر ارشاد ضمن لمپن خواندن ادبیات نویسندگان این رسانه، در مصاحبه با رسانه دولت می گوید:" هرکسی که این هفته نامه را بخواند عادلانه می تواند قضاوت کند که این هفته نامه در شان جمهوری اسلامی نیست."
این اظهارات به روشنی توهین به یک رسانه با سابقه است و فراتر از آن هتک مخاطبین رسانه ای است که سالها همراه با این نشریه بودند. وزیر ارشاد به چه استدلال و با کدام پشت گرمی به مخاطبین یک رسانه توهین کرده است؟ با کدام حجت شرعی و قانونی قبل از اثبات یک جرم در دادگاه حکم صادر کرده و در مقام یک مسوول دولتی به رسانه ای منتقد حمله کرده است؟ چه چیز باعث شده است که وزیر ارشاد تصور کند با تندی علیه یک رسانه می تواند قوه قضائیه را برای حکم دادن به میل ایشان، تحت فشار قرار دهد؟
آقای رئیس جمهور می گوید در این دولت انتقاد آزاد است؛ آزادی انتقاد بجای خود، حداقل به منتقد توهین نکنند. زین پس کسی انتظار آزادی خواهی و دفاع از نقد را از وزیر ارشاد ندارد اما حداقل حریم رسانه و حرمت مخاطبین آنرا را نگه دارند. وزیر ارشاد از تعطیلی روزنامه بهار انتقاد کرده است و می گوید تعطیلی یک رسانه هنر نیست. نگارنده علیرغم انتقاد از مقاله موهن در روزنامه بهار با این حرف موافق است؛ لازم به تعطیلی روزنامه نبود. اما آنچیز که باعث ناراحتی و دلخوری است رفتار دوگانه و تبعیض آمیز و خاصه تراشی های سیاسی و جناحی است.
چطور ممکن است توهین به مراجع بزرگ شیعه و محبین امیرالمومنین و تحریف ولایت و امامت در شان جمهوری اسلامی باشد اما انتقاد یک رسانه از سیاست های فرهنگی دولت قابل تحمل نباشد و جناب وزیر را آشفته سازد؟
چطور ممکن است زیر سوال بردن حکم صریح قرآن در یک روزنامه، دل وزیر ارشاد را به درد نیاورد؟ زیر سوال بردن شهادت زن در دادگاه در شان جمهوری اسلامی است؟ قابل تذکر نبود؟ بدخواهی اهل غرض در یک رسانه لب گزیدن نداشت؟
مردم حقیقتا از وزیر ارشاد انتظار دفاع از آزادی دارند. شعار دادن را که قبلی ها با الهام از فرقه های زیرزمینی بهتر بلد بودند. جامعه حقیقتا از افراط و باند بازی و قبیله گرائی خسته و آزرده است. وزیر ارشاد را به توصیه های اکید رئیس جمهور محترم دعوت می کنیم.
به این فهم توهین وزیر ارشاد به یک نشریه و به تبعش مخاطبین آن به دلیل انتقاد از دولت قابل پیگرد قضائی است. همان اندازه که نباید به بهانه اتهام ویژه خواری یک میلیاردی یارانه ای در وزارت ارشاد، وزیر را قبل از صدور رای دادگاه مجرم دانست به همین استدلال نباید یک مسوول شال و یراق کند و کمر به شکستن قلم ها ببندد و بدتر اینکه بدون رای دادگاه و بی محابا علیه شان لغز بخواند و آب از چشم رسانه چی ها بگیرد. چنین رفتارهائی بوی کهنه حساب های شخصی و جناحی می دهد.
اگر مسئولین دولتی و مقامات ارشد، پشت میز قدرت و روی منبر اعتدال را رعایت نکنند چه انتظاری است که جامعه به قاموس نامه اعتدالی دولت یازدهم حرمت نهد. هیهات که روزی بدمستی و سکندری خوردن ناشی از قدرت، مسوولی را از مدار انصاف و اعتدال و اخلاق خارج سازد.