در واقع ثبت چنین رکوردی برای بشردر دوصد متر در قهرمانی جهان در سال ۲۰۰۹ فیزیکدانان را به فکر واداشت.
فیزیکدانان بر این باورند که سرعت یک دونده به نسبت قدرت و وزن او بستگی دارد. اگر ورزشکار ریزنقش باشد، وزن کمتری دارد و سریعتر شتاب می گیرد؛ اما دست و پاهایش کوچکتر است و این به نفع سرعت نیست.
اگر بدن حجیم تری داشته باشد، دست و پاهایش بلندتر است و سرعتش هم بالطبع بیشتر می شود؛ اما به انرژی و قدرت بیشتری نیاز خواهد داشت.
در عین حال نقطه ای بینابین وجود دارد که همه این عوامل به بهترین یکنواختی با یکدیگر می رسند و در همین حالت است که حد نهایی سرعت به دست می آید.
درهرحال فیزیکدانان عنوان میکنند که با عملکر خوب و استارت مناسب در حد بولت بهترین نتیجه ای که انسان به آن می تواند دست پیدا کند رکورد ۹ ٫ ۴۶ خواهد بود و این رکورد در شرایط نرمال جوی حاصل خواهد شد.