گروه فرهنگی مشرق - بهروز شعیبی سال گذشته در بخش نگاه نو برای کارگردانی فیلم دهلیز برنده سیمرغ بلورین بهترین فیلم سی و یکمین جشنواره فیلم فجر در بخش نگاه نو شد. شعیبی پیش از کارگردانی در قامت بازیگر و دستیار کارگردان و برنامه ریز در سینما ایران حضور داشته‌است.
شعیبی امسال در فیلم «مهمان داریم» به کارگردانی محمد مهدی عسگرپور نقش یک جانباز را ایفا کرده است. او که پیش از این در نقش روحانی «طلاو مس» شمایل جدیدی از روحانیون را ارائه کرده بود در این فیلم هم تصویری متفاوت از یک جانباز و رزمنده دفاع مقدس را ایفا می کند. خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم با بهروز شعیبی هم در مورد ایفای نقش او در این فیلم و هم در مورد سینمای دفاع مقدس گفتگو کرده است:
زمانی که آقای عسگرپور فیلم نامه را به شما دادند فیلم نامه برای شما جذابیت داشت و یا خلق چنین نقشی برای شما جذابیت داشت؟
بازی در این نقش خیلی متفاوت و خاص بود که به خاطر متفاوت بودنش نه برای من بلکه برای هر بازیگری تفکر برانگیز است و چالشی را به همراه دارد که دوست دارد این تجربه را بکند و شاید تا مدتها دیگر تجربه چنین نقشی به سراغ آدم نیاید. اما راجع به کلیت قصه باید بگویم که یک حال و هوایی در قصه جاری است که من این حال و هوا را خیلی دوست داشتم و به هرحال قصه یک قصه واقعی ایرانی است و تفکرات شخصیتهای این فیلم یک اصالتی دارند که آن را دوست دارم البته هر کدام از این شخصیت ها یک دغدغه هایی برای دنیای امروز هم دارند و همین عدم تطبیقشان با دنیای امروز و تفاوتی که در جامعه است می تواند تنهایی این آدمها و گوشه گیر شدن شان را بهتر درک کرد.
بازیگر برای ایفای یک نقش بخشی را وابسته به متن فیلم نامه است و بخش دیگری را بر اساس تخیل بازیگر و تجربه های شخصی است که آن شخصیت را شکل می دهد آیا برای خلق این نقش مابه ازاهای بیرونی را دیده بودید؟
این پرسوناژی که من بازی کردم و همینطور همه شخصیتهایی که در فیلم هستند آدمهایی هستند که راجع به آنها زیاد می شنویم اما زیاد سعی نکردیم که درکشان کنیم و به آنها نزدیک شویم و یا حتی به یاری آنها برویم. جامعه ی ما پر شده است از دغدغه های مالی و محدود به مشغله های دنیای امروز شده است ولی شخصیتهای «مهمان داریم» دغدغه هایی فراتر از مسائل مادی دارند و دغدغه آنها دور افتادن آدمهاست ؛ آدمهایی که از پیشینه و گذشته خود دور افتاده اند.
بخشی از نقش شما حالتی از اعتراض را دارد و پردازش صحنه هایی مثل دیالوگهای که بین شما و آقای پرستویی بود چگونه شکل گرفته است؟
شعیبی: بخشی از آن مربوط به موقعیت خاصی بود که در فیلم نامه وجود داشت و در این فیلم در کنار آقای پرستویی و خانم خردمند شاگردی کردم و ارتباطی که بین بچه هایی گروه وجود داشت اگر چه فضاها به لحاظ پرسوناژ و هم به لحاظ موقعیت لوکیشن محدود بود ولی فکر می کنم که کمک می کرد که ما غیر از لحظات فیلم برداری لحظات خوبی را هم در کنار هم داشته باشیم و این ارتباط حرفه ای و عاطفی که در گروه وجود داشت کمک می کرد که لحظات خوبی هم بر اساس آنچیزی که در فیلم نامه بود رقم بخورد.
از طرفی کارکردن من با آقای پرستویی هم واقعا موهبت است و نزدیک به پانزده سال بین آژانس شیشه ای و این فیلم فاصله افتاده بود و در واقع با یک پرویز پرستویی قدرتمند تر و پرانرژی تر روبرو بودم که آمدند و این نقش را به خوبی ایفا کردند.
چرا این نقش اینقدر عصبی شده است و اینکه گفته شده است نقش تلخ شده است آیا بنا به خواست کارگردان بود یا دید شما نسبت به این شخصیت هم این طور بود؟
آیا هر شخصیتی که دغدغه دارد را می توان گفت شخصیت تلخی است. این شخصیت دغدغه دارد و مساله ی او به این راحتی حل نمی شود و از سویی این تصویر آدمی است که رنج سالها و از دست دادن دوستان خیلی این شخصیت ها را اذیت می کند و تمام این چیزی که برای این شخصیت شکل گرفته است همان چیزی است که در فیلمنامه بوده است و سعی کردم بر اساس آن بازی کنم و عمدی نبوده است که من سعی کنم این نقش را تلخ بازی کنم خاصیت موقعیت های که نقش ایجاد می کند این است که نقش را تلخ می کند.
خودتان فیلمی در گونه دفاع مقدسی خواهید ساخت؟
قطعا یک سری چیزها غیر قابل پیش بینی است ولی یکی از خواستهای من این است که فیلمی با مضمون دفاع مقدس بسازم.
چرا با وجود استقبالی که از فیلم های دفاع مقدس می شود کمتر فیلم سازی به سراغ ساخت چنین فیلم های می رود؟
دغدغه اجتماعی و فضای جامعه بر روی سینما تاثیر میگذارد و البته این محدود به سینمای ما نیست و نمی شود از سینما گله ای کرد. بیش از بیست سال است که از دوران دفاع مقدس می گذرد و ما همه آدمهایی که در آن دوره جنگیدند را دوست داریم اما نمی توان از سینمای خود این توقع را داشته باشیم که همه سینمای ایران روندی رو به سینمای دفاع مقدس را داشته باشد. یک زمانی هست کارگردانی مثل آقای حاتمی کیا فضای دفاع مقدس را درک کرده است حتی اگر قصه غیر جنگی هم بسازد باز هم شخصیتهایش ادمهایی ارزشی هستند که از فضای دفاع مقدس می آیند.
شما فکر نمی کنید در تولید فیلم های دفاع مقدس آقای حاتمی کیا تنها ماندند؟
نه امسال در جشنواره فیلم «شیار 143» از یک کارگردان جوان را دیدیم که نشانگر این است که هنوز سینمای دفاع مقدس زنده است و شما می بینید که یک کارگردان در کار دوم خود به این فضا پرداخته است و به نظر من خیلی خوب ساخته شده است و از بازخوردها مشخص است که جواب هم گرفته است. ولی این توقع خیلی منطقی نیست که در فضای امروز با توجه مسائل بسیار زیادی که در جامعه داریم توقع داشته باشیم که در سال چندین فیلم جنگی داشته باشیم.
فیلم هایی با مضمون دفاع مقدس در همین تعداد محدود ولی با فیلمنامه های باکیفیت می تواند همان تاثیرگذاری را داشته باشد. با نگاهی به فیلم های «چ» و «شیار 143» در جشنواره امسال می بینید که کیفیت این آثار برای سینمای دفاع مقدس کافی است. فضای فیلم های دفاع مقدس به این دلیل جذاب است که ارزشهایی را به ما یادآوری می کند مهم این است که در سینمای غیر دفاع مقدس هم به این ارزشها بپردازیم.
شما فیلم «مهمان داریم» جزو فیلم های دفاع مقدسی می دانید؟
شعیبی: به نظر من قطعا این طور است چون دغدغه آدمهای دفاع مقدس و خانواده هایی که در این سالها بودند را بررسی می کنند.
شعیبی امسال در فیلم «مهمان داریم» به کارگردانی محمد مهدی عسگرپور نقش یک جانباز را ایفا کرده است. او که پیش از این در نقش روحانی «طلاو مس» شمایل جدیدی از روحانیون را ارائه کرده بود در این فیلم هم تصویری متفاوت از یک جانباز و رزمنده دفاع مقدس را ایفا می کند. خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم با بهروز شعیبی هم در مورد ایفای نقش او در این فیلم و هم در مورد سینمای دفاع مقدس گفتگو کرده است:
زمانی که آقای عسگرپور فیلم نامه را به شما دادند فیلم نامه برای شما جذابیت داشت و یا خلق چنین نقشی برای شما جذابیت داشت؟
بازی در این نقش خیلی متفاوت و خاص بود که به خاطر متفاوت بودنش نه برای من بلکه برای هر بازیگری تفکر برانگیز است و چالشی را به همراه دارد که دوست دارد این تجربه را بکند و شاید تا مدتها دیگر تجربه چنین نقشی به سراغ آدم نیاید. اما راجع به کلیت قصه باید بگویم که یک حال و هوایی در قصه جاری است که من این حال و هوا را خیلی دوست داشتم و به هرحال قصه یک قصه واقعی ایرانی است و تفکرات شخصیتهای این فیلم یک اصالتی دارند که آن را دوست دارم البته هر کدام از این شخصیت ها یک دغدغه هایی برای دنیای امروز هم دارند و همین عدم تطبیقشان با دنیای امروز و تفاوتی که در جامعه است می تواند تنهایی این آدمها و گوشه گیر شدن شان را بهتر درک کرد.
بازیگر برای ایفای یک نقش بخشی را وابسته به متن فیلم نامه است و بخش دیگری را بر اساس تخیل بازیگر و تجربه های شخصی است که آن شخصیت را شکل می دهد آیا برای خلق این نقش مابه ازاهای بیرونی را دیده بودید؟
این پرسوناژی که من بازی کردم و همینطور همه شخصیتهایی که در فیلم هستند آدمهایی هستند که راجع به آنها زیاد می شنویم اما زیاد سعی نکردیم که درکشان کنیم و به آنها نزدیک شویم و یا حتی به یاری آنها برویم. جامعه ی ما پر شده است از دغدغه های مالی و محدود به مشغله های دنیای امروز شده است ولی شخصیتهای «مهمان داریم» دغدغه هایی فراتر از مسائل مادی دارند و دغدغه آنها دور افتادن آدمهاست ؛ آدمهایی که از پیشینه و گذشته خود دور افتاده اند.
بخشی از نقش شما حالتی از اعتراض را دارد و پردازش صحنه هایی مثل دیالوگهای که بین شما و آقای پرستویی بود چگونه شکل گرفته است؟
شعیبی: بخشی از آن مربوط به موقعیت خاصی بود که در فیلم نامه وجود داشت و در این فیلم در کنار آقای پرستویی و خانم خردمند شاگردی کردم و ارتباطی که بین بچه هایی گروه وجود داشت اگر چه فضاها به لحاظ پرسوناژ و هم به لحاظ موقعیت لوکیشن محدود بود ولی فکر می کنم که کمک می کرد که ما غیر از لحظات فیلم برداری لحظات خوبی را هم در کنار هم داشته باشیم و این ارتباط حرفه ای و عاطفی که در گروه وجود داشت کمک می کرد که لحظات خوبی هم بر اساس آنچیزی که در فیلم نامه بود رقم بخورد.
از طرفی کارکردن من با آقای پرستویی هم واقعا موهبت است و نزدیک به پانزده سال بین آژانس شیشه ای و این فیلم فاصله افتاده بود و در واقع با یک پرویز پرستویی قدرتمند تر و پرانرژی تر روبرو بودم که آمدند و این نقش را به خوبی ایفا کردند.
چرا این نقش اینقدر عصبی شده است و اینکه گفته شده است نقش تلخ شده است آیا بنا به خواست کارگردان بود یا دید شما نسبت به این شخصیت هم این طور بود؟
آیا هر شخصیتی که دغدغه دارد را می توان گفت شخصیت تلخی است. این شخصیت دغدغه دارد و مساله ی او به این راحتی حل نمی شود و از سویی این تصویر آدمی است که رنج سالها و از دست دادن دوستان خیلی این شخصیت ها را اذیت می کند و تمام این چیزی که برای این شخصیت شکل گرفته است همان چیزی است که در فیلمنامه بوده است و سعی کردم بر اساس آن بازی کنم و عمدی نبوده است که من سعی کنم این نقش را تلخ بازی کنم خاصیت موقعیت های که نقش ایجاد می کند این است که نقش را تلخ می کند.
خودتان فیلمی در گونه دفاع مقدسی خواهید ساخت؟
قطعا یک سری چیزها غیر قابل پیش بینی است ولی یکی از خواستهای من این است که فیلمی با مضمون دفاع مقدس بسازم.
چرا با وجود استقبالی که از فیلم های دفاع مقدس می شود کمتر فیلم سازی به سراغ ساخت چنین فیلم های می رود؟
دغدغه اجتماعی و فضای جامعه بر روی سینما تاثیر میگذارد و البته این محدود به سینمای ما نیست و نمی شود از سینما گله ای کرد. بیش از بیست سال است که از دوران دفاع مقدس می گذرد و ما همه آدمهایی که در آن دوره جنگیدند را دوست داریم اما نمی توان از سینمای خود این توقع را داشته باشیم که همه سینمای ایران روندی رو به سینمای دفاع مقدس را داشته باشد. یک زمانی هست کارگردانی مثل آقای حاتمی کیا فضای دفاع مقدس را درک کرده است حتی اگر قصه غیر جنگی هم بسازد باز هم شخصیتهایش ادمهایی ارزشی هستند که از فضای دفاع مقدس می آیند.
شما فکر نمی کنید در تولید فیلم های دفاع مقدس آقای حاتمی کیا تنها ماندند؟
نه امسال در جشنواره فیلم «شیار 143» از یک کارگردان جوان را دیدیم که نشانگر این است که هنوز سینمای دفاع مقدس زنده است و شما می بینید که یک کارگردان در کار دوم خود به این فضا پرداخته است و به نظر من خیلی خوب ساخته شده است و از بازخوردها مشخص است که جواب هم گرفته است. ولی این توقع خیلی منطقی نیست که در فضای امروز با توجه مسائل بسیار زیادی که در جامعه داریم توقع داشته باشیم که در سال چندین فیلم جنگی داشته باشیم.
فیلم هایی با مضمون دفاع مقدس در همین تعداد محدود ولی با فیلمنامه های باکیفیت می تواند همان تاثیرگذاری را داشته باشد. با نگاهی به فیلم های «چ» و «شیار 143» در جشنواره امسال می بینید که کیفیت این آثار برای سینمای دفاع مقدس کافی است. فضای فیلم های دفاع مقدس به این دلیل جذاب است که ارزشهایی را به ما یادآوری می کند مهم این است که در سینمای غیر دفاع مقدس هم به این ارزشها بپردازیم.
شما فیلم «مهمان داریم» جزو فیلم های دفاع مقدسی می دانید؟
شعیبی: به نظر من قطعا این طور است چون دغدغه آدمهای دفاع مقدس و خانواده هایی که در این سالها بودند را بررسی می کنند.