به گزارش مشرق، "عبدالباری عطوان" سردبیر "رأی الیوم"، سرمقاله امروز این روزنامه را به "یوسف قرضاوی" مفتی و پدر معنوی گروه‌های تروریستی و افراطی در منطقه و موضوع جنجالی فقدان حضور وی در نماز جمعه مسجد عمربن خطاب دوحه اختصاص داد.
در این مقاله آمده است: من شخصا آرزو می کردم که قرضاوی در نماز جمعه مسجد عمربن خطاب دوحه قطر حضور یابد و طبق معمول به ایراد خطبه بپردازد زیرا بهانه هایی که برای توجیه این عدم حضور مطرح شد برای خیلی ها نه تنها قانع کننده نبود بلکه موجب زیر سوال رفتن استقلال مواضع وی شد.
به نوشته عطوان، بیانیه کوتاهی که از سوی دفتر قرضاوی منتشر شد و حاضر نشدن وی در نماز جمعه مسجد دوحه را با بهانه کردن بیماری و مشکل جسمی وی توجیه کرد، آن هم درحالی که قرضاوی درست یک روز قبل از آن گفته بود که در نماز جمعه حاضر خواهد شد؛ جنجال به پا کرد و باب گمانه زنی ها را درباره این امر گشود، تا جایی که برخی گفتند: قرضاوی به دستور مقامات قطر و در چارچوب برآورده کردن خواسته سه کشور عرب حوزه خلیج فارس (عربستان، امارات و بحرین) از ایراد خطبه در مسجد دوحه منع شده است.
عطوان می نویسد: به عقیده این عده، سه کشور عربستان، امارات و بحرین که پیشتر سفرای خود را از قطر فراخوانده اند، منع شدن قرضاوی از ایراد خطبه را به عنوان یکی از شرایط بازگرداندن سفرای خود به دوحه بیان کرده اند.
این نویسند و روزنامه نگار عرب در ادامه می افزاید: بحثی در این نیست که قرضاوی در بحبوحه بحران مصر که در کودتای نظامی علیه محمد مرسی رئیس جمهور وقت مصر تجلی یافت، سخنرانی تند سیاسی ایراد کرد، به حمایت از اخوان المسلمین و مواضع آنها پرداخت، مردم را به تظاهرات در حمایت از مرسی و اخوان و تلاش برای آزادی رهبران بازداشت شده اخوان تحریک کرد و خطرناک تر از همه این که مستقیم به عبدالفتاح سیسی حمله و با قاطعیت کشورهای عربی را که برای تثبیت موقعیت سیسی میلیاردها دلار هزینه کردند، محکوم کرد، اما واقعیت این است که اگر استقبال کشور میزبان نبود وی چنین سخنرانی ایراد نمی کرد و دلیل ما برای این مدعا آن است که تلویزیون رسمی کشور میزبان، سخنرانی قرضاوی را به صورت زنده پخش می کرد.
عطوان می نویسد: قرضاوی به عنوان "قوچ قربانی" در کشمکش و تنش سیاسی بین کشورهای عرب حوزه خلیج فارس به کار گرفته شده و اینک با جایگاه و موقعیت خود بهای این امر را می پردازد.
درست است که قرضاوی در امور داخلی کشورهای عرب حوزه خلیج فارس دخالت کرده و مستقیم به امارات حمله و این کشور را به مخالفت و دشمنی با حکومت اسلامی و زندانی کردن دعوت کنندگان به تشکیل حکومت اسلامی، متهم کرده و نیز درست است که قرضاوی به هیچ وجه از برخی سیاست ها و بازداشت ها در کشور میزبان انتقاد نکرده، اما این سوال نیز مطرح است که به راستی این روزها، چه کسی در امور داخلی دیگر کشورهای عربی دخالت نمی کند؟
آیا قطر و 3 کشور عربی که سفرای خود را از دوحه فراخواندند، مبالغ میلیاردی و تسلیحات برای گروه های مسلح در سوریه ارسال نمی کنند؟
عبدالباری عطوان در ادامه می نویسد: بهتر بود که قرضاوی استقلال خود را حفظ می کرد و راه را بر منتقدان بی شمار، می بست و حتی در صورت بیماری با ویلچر در مسجد حاضر و طبق معمول به ایراد سخنرانی می پرداخت زیرا وی در خطبه روز 21 فوریه گذشته گفت که همچنان به ایراد خطبه ادامه خواهد داد.
از سوی دیگر اگر کشور میزبان (قطر) نمی خواهد که قرضاوی درباره امور سیاسی که باعث نگرانی اعضای شورای همکاری خلیج فارس می شود، سخن بگوید، پس بهتر است وی سخنان خود را به امور فقهی و شرعی اختصاص دهد.
این نویسنده و روزنامه نگار عرب به نوعی مفتی مورد علاقه خود را به باد انتقاد می گیرد و می گوید: علما باید از هر نظر از حکام و حکومت ها مستقل باشند، هر چند این مساله موجب شود که در معرض فشار و مشکلات قرار گیرند.
در این مقاله آمده است: من شخصا آرزو می کردم که قرضاوی در نماز جمعه مسجد عمربن خطاب دوحه قطر حضور یابد و طبق معمول به ایراد خطبه بپردازد زیرا بهانه هایی که برای توجیه این عدم حضور مطرح شد برای خیلی ها نه تنها قانع کننده نبود بلکه موجب زیر سوال رفتن استقلال مواضع وی شد.
به نوشته عطوان، بیانیه کوتاهی که از سوی دفتر قرضاوی منتشر شد و حاضر نشدن وی در نماز جمعه مسجد دوحه را با بهانه کردن بیماری و مشکل جسمی وی توجیه کرد، آن هم درحالی که قرضاوی درست یک روز قبل از آن گفته بود که در نماز جمعه حاضر خواهد شد؛ جنجال به پا کرد و باب گمانه زنی ها را درباره این امر گشود، تا جایی که برخی گفتند: قرضاوی به دستور مقامات قطر و در چارچوب برآورده کردن خواسته سه کشور عرب حوزه خلیج فارس (عربستان، امارات و بحرین) از ایراد خطبه در مسجد دوحه منع شده است.
عطوان می نویسد: به عقیده این عده، سه کشور عربستان، امارات و بحرین که پیشتر سفرای خود را از قطر فراخوانده اند، منع شدن قرضاوی از ایراد خطبه را به عنوان یکی از شرایط بازگرداندن سفرای خود به دوحه بیان کرده اند.
این نویسند و روزنامه نگار عرب در ادامه می افزاید: بحثی در این نیست که قرضاوی در بحبوحه بحران مصر که در کودتای نظامی علیه محمد مرسی رئیس جمهور وقت مصر تجلی یافت، سخنرانی تند سیاسی ایراد کرد، به حمایت از اخوان المسلمین و مواضع آنها پرداخت، مردم را به تظاهرات در حمایت از مرسی و اخوان و تلاش برای آزادی رهبران بازداشت شده اخوان تحریک کرد و خطرناک تر از همه این که مستقیم به عبدالفتاح سیسی حمله و با قاطعیت کشورهای عربی را که برای تثبیت موقعیت سیسی میلیاردها دلار هزینه کردند، محکوم کرد، اما واقعیت این است که اگر استقبال کشور میزبان نبود وی چنین سخنرانی ایراد نمی کرد و دلیل ما برای این مدعا آن است که تلویزیون رسمی کشور میزبان، سخنرانی قرضاوی را به صورت زنده پخش می کرد.
عطوان می نویسد: قرضاوی به عنوان "قوچ قربانی" در کشمکش و تنش سیاسی بین کشورهای عرب حوزه خلیج فارس به کار گرفته شده و اینک با جایگاه و موقعیت خود بهای این امر را می پردازد.
درست است که قرضاوی در امور داخلی کشورهای عرب حوزه خلیج فارس دخالت کرده و مستقیم به امارات حمله و این کشور را به مخالفت و دشمنی با حکومت اسلامی و زندانی کردن دعوت کنندگان به تشکیل حکومت اسلامی، متهم کرده و نیز درست است که قرضاوی به هیچ وجه از برخی سیاست ها و بازداشت ها در کشور میزبان انتقاد نکرده، اما این سوال نیز مطرح است که به راستی این روزها، چه کسی در امور داخلی دیگر کشورهای عربی دخالت نمی کند؟
آیا قطر و 3 کشور عربی که سفرای خود را از دوحه فراخواندند، مبالغ میلیاردی و تسلیحات برای گروه های مسلح در سوریه ارسال نمی کنند؟
عبدالباری عطوان در ادامه می نویسد: بهتر بود که قرضاوی استقلال خود را حفظ می کرد و راه را بر منتقدان بی شمار، می بست و حتی در صورت بیماری با ویلچر در مسجد حاضر و طبق معمول به ایراد سخنرانی می پرداخت زیرا وی در خطبه روز 21 فوریه گذشته گفت که همچنان به ایراد خطبه ادامه خواهد داد.
از سوی دیگر اگر کشور میزبان (قطر) نمی خواهد که قرضاوی درباره امور سیاسی که باعث نگرانی اعضای شورای همکاری خلیج فارس می شود، سخن بگوید، پس بهتر است وی سخنان خود را به امور فقهی و شرعی اختصاص دهد.
این نویسنده و روزنامه نگار عرب به نوعی مفتی مورد علاقه خود را به باد انتقاد می گیرد و می گوید: علما باید از هر نظر از حکام و حکومت ها مستقل باشند، هر چند این مساله موجب شود که در معرض فشار و مشکلات قرار گیرند.