به گزارش مشرق،  رییس سابق سرویس اطلاعات نظامی اسراییل (امان) اذعان کرد اختلاف های امریکا و اسراییل درباره برنامه هسته ای ایران بیشتر رسانه ای و تبلیغاتی است و آنها درون اتاق های دربسته به موضعی واحد در این باره رسیده اند.

متن کامل مقاله عاموس یادلین، که روز چهارشنبه 3 اردیبهشت 1393 (23 آوریل 2014) در روزنامه صهیونیستی یدیعوت آحارنوت منتشر شده، در ادامه می آید.

***

عناوین خبری در مورد مصالحه ها و امتیاز دهی های ایران، صرفا بخشی از راهبرد مذاکراتی این کشور محسوب می شود.

افرادی که این هفته فقط عناوین وبسایت های خبری را خواندند ممکن است این تلقی را داشته باشند که ایران آمادگی دارد در خصوص طرح هسته ای اش مصالحه هایی مهم کند و اینکه بحران هسته ای نظامی ایران اکنون پشت سر گذاشته شده است.

در عنوانی نوشته شده بود: «ایران نیمی از ذخیره اورانیوم با غنی شدگی بالای خود را رقیق کرده است». عنوان دیگری گزارش داده بود علی اکبر صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی ایران روز جمعه اعلام کرد در خصوص تغییرات فنی توافق شده است تا میزان تولید رئاکتور آب سنگین اراک کاهش یابد و این رئاکتور پس از تکمیل شدن، قادر به تولید پلوتونیوم برای ساخت بمب هسته ای نخواهد بود.

ایران اکنون تمایل نشان می دهد در مورد مسیر غنی سازی اورانیوم و مسیر تولید پلوتونیوم مصالحه کند. اینها مسیرهایی هستند که به ساخت سلاح هسته ای منجر می شوند. این دقیقا پیامی است که غرب امید دارد به غرب برساند.

در عین حال، نگاهی دقیق به گزارش های چاپ شده و درکی بهتر از تمام برنامه هسته ای ایران به تصویری کاملا متفاوت منجر می شود. مثلا، کاهش زرادخانه هسته ای ایران، جزو مصالحه ایران محسوب نمی شود. این اقدام، صرفا اجرای تعهد ایران به توافق موقتی است که ماه نوامبر امضاء شد.

تهران پذیرفت ذخیره اورانیوم با غنی شدگی بیست درصد را که حتی برای ساخت بمب نیز کافی نیست کاهش دهد تا ذخیره اورانیوم با غنی شدگی پایین خود (سه و نیم درصد) را حفظ کند. این اورانیوم برای ساخت دست کم شش بمب کافی است.

راهبرد ایران در مذاکرات با قدرت های جهان به این شکل است: حفظ و به حداکثر رسانی دستاوردهای ایران و به حداقل رساندن امتیاز دهی. بنابراین به جای پذیرش تقاضای قدرت های جهان مبنی بر تغییر رئآکتور اراک به طوری که قادر به تولید مواد شکاف پذیر برای یک بمب نباشد، ایران تغییراتی فنی را پیشنهاد کرد که توانایی تولید را کاهش می دهند ولی آن را از بین نمی برند. چنین تغییرات فنی اگر ایران تصمیم به نقض توافق بگیرد قابل برگشت هستند.

ایران در تلاش است خود را به عنوان یک کشور آماده مصالحه اساسی نشان دهد، اما در عین حال، ایران توانایی های مهم هسته ای را در هر دو مسیری که در حال توسعه آنها برای ساخت سلاح هسته ای است حفظ می کند.

پیشنهاد آمریکا، تمرکز بر درخواست برقراری نظام محکم و بی سابقه ای از بازرسی ها از برنامه هسته ای ایران به عنوان بخشی از یک توافق نهایی است. این تقاضا به منظور جلوگیری از ساخت سلاح هسته ای در آینده در ایران لازم است، اما کافی نیست. نظام های بازرسی بین المللی بی نقص نیست و همیشه گفته می شود شکست خورده اند. نظام های بازرسی بین المللی تاکنون موفق به کشف به موقع تلاش های عراق، لیبی، کره شمالی، سوریه و ایران برای ایجاد مخفیانه برنامه هسته ای نظامی نشده اند. این نظام ها در صورت تصمیم یک جانبه ایران دیگر وجود ندارند، مانند آنچه در مورد کره شمالی اتفاق افتاده است.

توافق در مورد توان غنی سازی محدود، بنابراین، اگر ایران تصمیم به اخراج بازرسان بگیرد یا از پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای خارج شود باید در مورد پارامترهایی توافق شود که با افزایش زمان مورد نیاز برای ساخت سلاح هسته ای، مانع دستیابی ایران به بمب های هسته ای شد.

به عنوان بخشی از این تقاضا، قدرت های جهان باید بخواهند ایران بیشتر دستگاههای سانتریفوژ خود را برچیند و تعداد نمادینی از سانتریفوژ های غیر پیشرفته را باقی بگذارد.

قدرت های جهان باید خواهان آن شوند ذخایر غنی شده اورانیوم در ایران به میزان پایین و مقدار نمادین (کمتر از مقدار مورد نیاز برای یک بمب) محدود شود.

قدرت های جهان همچنین باید خواستار برچیدن سایت غنی سازی در داخل یک کوه نزدیک قم شوند که هدف از قرار گرفتن این تاسیسات در زیر کوه تضمین ایمنی سایت حفاظت شده برای دستیابی به موفقیت سریع در ساخت بمب هسته ای است.

قدرت های جهان باید خواستار آن شوند که رآکتور اراک تغییر داده شود به طوری که از آن برای مقاصد نظامی استفاده نشود و خواهان پاسخ به مسائل باقیمانده درباره ابعاد نظامی برنامه هسته ای ایران شوند.

قدرت های جهان همچنین باید تعیین کنند که این توافق توسط شورای امنیت تصویب خواهد شد و سال ها معتبر خواهد بود، دوره ای که تغییر واقعی در رفتار راهبردی ایران را تضمین خواهد کرد.

صالحی، که توافق در مورد تاسیسات اراک را «گزارش داد» ، در مورد نیاز به توافق برای افزایش (!) تعداد سانتریفوژهای ایران به 20 هزار دستگاه صحبت کرد تا 30 تن (!) سوخت برای راکتور بوشهر تولید شود.

این پیشنهاد را باید رد کرد چرا که ایران نیازی به تولید سوخت ندارد.

ایران مقدار کافی سوخت از روسیه دریافت می کند. همچنین، افزایش زرادخانه سانتریفوژ و مواد غنی شده، ایران را به بمب اتم نزدیکتر می کند به جای اینکه ایران را از آن دور کند.

موضع رسمی اسرائیل هنوز خواستار برچیدن کامل برنامه هسته ای ایران می شود، اما به نظر می رسد که حتی متحد نزدیک اسرائیل، یعنی آمریکا تصمیم گرفته است اجازه دهد تا ایرانیان تحت برخی محدودیت ها، برنامه هسته ای داشته باشند.

بنابراین، حتی اگر بیانیه های عمومی اسرائیل نقش مهمی در جلوگیری از تغییر بیشتر در موضع آمریکا در مذاکرات با ایران داشته باشد، در اتاق های بسته، اسرائیلی ها و آمریکایی ها باید توافق نهایی تدوین کنند که اسرائیل قادر به پذیرش آن باشد حتی اگر آن توافق شامل توانایی محدود ایران برای غنی سازی اورانیوم باشد. به شرط اینکه اگر ایران خواست سلاح هسته ای بسازد زمانی که طول می کشد، به جای چند ماه، بر اساس چند سال محاسبه شود. به این شکل، جامعه جهانی این توانایی را خواهد داشت متوجه «حرکت چشمگیر» به طرف تولید بمب هسته ای شود و در مورد مسیر اقدامات تصمیم گیری کند و پیش از دستیابی ایرانی ها به سلاح هسته ای اقدامات لازم را صورت دهد.

اصرار بر موضع رسمی اسرائیل حتی در اتاق های گفتگو، می تواند توانایی اسرائیل را برای نفوذ بر مذاکرات با ایران که تل آویو در آن حضور ندارد خنثی کند.

منبع:ایران هسته ای