به گزارش وبلاگستان مشرق، ولي الله مهدوي با نگاهي متفاوت به جشنواره فيلم فجر، در جديدترين مطلب وبلاگ "نسل خميني" نوشت: نج سال پيش منتظر بودم که سجادپور و يا شمقدري سکان سينما را در دست بگيرند ولي احمدي­نژاد چهار سال فرصت سينما را از دست داد. وزارت فرهنگ نهم فقط در بين سينماگران براي دولت مخالف درست کرد و هيچ تلاشي براي تغيير فضا، دوست­سازي(!)، جمع کردن دوستان و پخش کردن مخالفان(!) و... نکرد و عملا سينماي دولت نهم سوخت.

شمقدري و سجادپور با تمام کم­و­کاستي­ها تغييرات خوبي را شروع کردند هرچند کساني که از جنگ پنهان سينما خبر ندارند ايرادهاي قشري از آنها گرفته و فضا را براي اين دو مجاهد سخت مي­کنند و اين دو نفر دائم بايد پيچيدگي­هاي فضاي فرهنگي سينما را که هر کسي خود را صاحب فکر و فلسفه مي­داند توضيح دهند. آنچه در پي مي­آيد نقد ايرادهايي است که اغلب ناشي از سياستگذاري سابق و يا محدوديت­هاي فعلي است.

وزارت فرهنگ و صداسيماي ما روي افرادي سرمايه­گذاري مي­کنند که تعلقي به جمهوري اسلامي ندارند. کارگرداني که تا ديروز در تلويزيون فعاليت مي­کرد و توسط همين صداسيما بزرگ شد و به او فيلم و سريال دادند بسازد تا کارگردان شود، امروز از زندانيانِ ضدامنيتي حمايت مي­کند و طلايه­دار مکتب "اخلاق جدا از وحي" يعني دين جديد غرب است.

کساني که جشنواره­ي فجر انقلاب اسلامي را زير پاي خرس طلايي آلمان مي­گذارند و طلاي آن را به بلور انقلابشان ترجيح مي­دهند چرا بايد دائم برايشان هورا بکشيم و بزرگشان کنيم؟ تا کي بايد سينماي ايران کساني را بزرگ کند که سر سوزني به انقلاب اسلامي دلبستگي ندارند؟

چرا بايد يک جشنواره­ي غربي در يک نظام کپيتاليستي فيلمي را بهترين فيلم لقب بدهد و از قضا در انقلاب اسلامي هم که منتقد ليبراليسم و کپيتاليسم و مدعي تسخير فرهنگي دنياست دقيقا همان فيلم برنده شود. مگر استانداردهاي انتخاب يک فيلم مانند استانداردهاي سدسازي و جاده سازي است که در تمام دنيا يکسان باشد؟! يعني استانداردهاي مقوله فرهنگي و سلايق هنري در دنيا اين­قدر ثابت و يکسان است ؟!

انقلاب اسلامي آنقدر بزرگوار است که اجازه بدهد مروجان مکاتب غربي، غربزدگان و مخالفين اصل نظام فيلم بسازند و مي­سازند. وقتي کمال تبريزي با فقه و شريعت مشکل دارد. يا اين رامبد جوان که چند سال پيش از سريال فرندز تمجيد مي­کرد و گفت "من دارم با «فرندز» زندگي مي­کنم"!! البته به گمانم اون موقع هنوز مجرد بود! يا خيلي هاي ديگر که لازم نيست اسمشان را بياورم.

مساله­ي مهم اينجاست که "اخلاق منقطع از وحي" گاهي توسط يک بازيگر سينماي ما تقليد و ترويج مي­شود، خيلي اشکال ندارد چون اغلب ستارگان سينماي ما زندگي کم عمقي دارند و حداکثر تلاششان همين است که؛ با اينکه به هيچ يک از معروفهاي جامعه­ي اسلامي پايبند نيستند ولي به خانه­ي سالمندان سر مي­زنند و به يتيمان کمک مالي مي­کنند و ... چندان مهم نيست. بالاخره بايد بتوانند وجدان خود را راضي کنند. ضمن اينکه، کلا تقليد از ژستها و فيگورهاي بازيگران غربي قسمتي از زندگي حرفه­اي آنها محسوب مي­شود. هرچند بازيگران ما راحت­ترين را انتخاب مي­کنند مثلا علاقه ندارند مانند آنجلينا جولي به سراغ سيلزدگان پاکستان بروند چون پاکستاني­ها تميز و با کلاس نيستند تازه مسلمان هم هستند!...

اينها اشکالي ندارد چون بازيگران خودشان روش زندگي­شان را انتخاب مي­کنند اما وقتي به فيلم­سازي و ترويج يک فکر مي­رسيم ديگر مساله عوض مي­شود. و از اين مهمتر وقتي به حمايت­هاي دولتي از يک فيلم مي­رسيم ديگر خيلي شرايط متفاوت مي­شود. اين همه سازمانهاي مختلف جمهوري اسلامي به اين کارگردانهاي غيرمتشرع کمک مالي مي­کند تا هرچه دوست دارند بسازند بعد هم به آنها جايزه بدهد و بعد هم آنها به نظام لگد بزنند و به جشنواره­ي فجر بد و بيراه بگويند و روزي سه بار هم از دولتي بودن تبري بجويند که "ما دولتي نيستم! و کاري به نظام نداريم."

اين ننگ دولتهاي قبلي است که کار سينماي کشور را به جايي کشانده اند که طرفداري از انقلاب اسلامي در فضاي سينما، يک ننگ و فحش محسوب مي­شود! يعني خاک بر سر منافقيني که روزگاري وزارت ارشاد جمهوري اسلامي را اشغال کردند و امروز کفرشان را آشکار کرده و به دامن بي­بي­سي گريختند!