گروه فرهنگی مشرق - محمد مهدی شیرمحمدی یادنامه‌ای برای «حاج حمید نمازی» نوشت و عنوان آن را "کاروان «حمید» رفت از پیش" قرار داد در ذیل می‌خوانید آنچه این فعال فرهنگی برای زنده یاد نمازی نوشته است؛
یکم: ... و آن ما نیز
انا لله و انا الیه راجعون. پیش از هر چیز ناگزیرم از رحلت حاج حمید نمازی، به خودم تسلیت بگویم و بعد به همه اصحاب فرهنگ انقلاب اسلامی و به امام غافله انقلاب. اما چه می‌شود گفت؛ به قول آن شاعر سمرقندی که در رثای «شهید بلخی» سرود، آن ما نیز رفته می‌اندیش!
کاروان شهید رفت از پیش
وآن ما رفته گیر و می‌اندیش
از شمار دو چشم یک تن کم
وز شمار خرد هزاران بیش
توشهٔ جان خویش ازو بربای
پیش کایدت مرگ پای آگیش (رودکی سمرقندی)
دوم: گوهر ناشناخته
حاج حمید نمازی گوهر ناشناخته‌ای بود که اصحاب فرهنگ نیز به تمام او را نشناختند و من نیز اگر در سلک این اصحاب باشم؛ همچنین. او پس از این نیز به تمام شناخته نخواهد شد. البته رحلت او شاید اسباب معرفی بیشتر او باشد. زیرا دیگر، دوستانش می‌توانند یاد او را فارغ از حجاب محجوبی او زنده نگه دارند.
سوم: هشدار و هشیار
این قدر بگویم که اگر «حس گر» اصحاب فرهنگ انقلاب اسلامی، حساس می شدند، اهل نظر، می دانستند که در یک جایی دست توانای حاج حمید، زنگ هشدار را به صدا درآورده است. تا جایی که بسیاری از دغدغه مندان اگر معضلی می دیدند می دانستند که باید با همان دست توانا، دیگران را هشیار کنند.
چهارم: خشت و آینه
او به واقع یک شخصیت فرهنگی بود و در عین حال، سرباز که نه سرلشکر گمنام مبارزه با شبیخون فرهنگی هم بود. آنچه دیگران از تهاجم فرهنگی هنوز در آینه شفاف ندیده اند، او سالها پیش در خشت خام دیده بود و هشدارش را داده بود.
اگر نحله‌ای فرقه‌ای، می‌خواست تا در ایمان جامعه رخنه‌ای کند، اگر شعار تساهل و تسامح قرار بود به جریانی سازمانی علیه انقلاب اسلامی تبدیل شود، اگر استعمار پیر کاروانی از روزنامه نگاران زنجیره‌ای را به خط کرده بود تا لشکری از سربازان کور و کر، برای بوق و کرنای جنگ روانی ترتیب دهد و... این حاج حمید نمازی بود که نه تنها در افق دیده بانی خویش، تحرکات آنها را شناسایی کرده بود بلکه عملیات مهار آنها را هم طراحی کرده بود.
از جبهه خاکریزهای فرهنگی انقلاب اسلامی، سرداری مجاهد، متقی، پارسا و بی ادعا پرکشید تا به یاران شهیدش ملحق شود. البته پرواز او برای ما انبوهی از خاطرات و تأسف باقی گذارد.
یکم: ... و آن ما نیز
انا لله و انا الیه راجعون. پیش از هر چیز ناگزیرم از رحلت حاج حمید نمازی، به خودم تسلیت بگویم و بعد به همه اصحاب فرهنگ انقلاب اسلامی و به امام غافله انقلاب. اما چه می‌شود گفت؛ به قول آن شاعر سمرقندی که در رثای «شهید بلخی» سرود، آن ما نیز رفته می‌اندیش!
کاروان شهید رفت از پیش
وآن ما رفته گیر و می‌اندیش
از شمار دو چشم یک تن کم
وز شمار خرد هزاران بیش
توشهٔ جان خویش ازو بربای
پیش کایدت مرگ پای آگیش (رودکی سمرقندی)
دوم: گوهر ناشناخته
حاج حمید نمازی گوهر ناشناخته‌ای بود که اصحاب فرهنگ نیز به تمام او را نشناختند و من نیز اگر در سلک این اصحاب باشم؛ همچنین. او پس از این نیز به تمام شناخته نخواهد شد. البته رحلت او شاید اسباب معرفی بیشتر او باشد. زیرا دیگر، دوستانش می‌توانند یاد او را فارغ از حجاب محجوبی او زنده نگه دارند.
سوم: هشدار و هشیار
این قدر بگویم که اگر «حس گر» اصحاب فرهنگ انقلاب اسلامی، حساس می شدند، اهل نظر، می دانستند که در یک جایی دست توانای حاج حمید، زنگ هشدار را به صدا درآورده است. تا جایی که بسیاری از دغدغه مندان اگر معضلی می دیدند می دانستند که باید با همان دست توانا، دیگران را هشیار کنند.
چهارم: خشت و آینه
او به واقع یک شخصیت فرهنگی بود و در عین حال، سرباز که نه سرلشکر گمنام مبارزه با شبیخون فرهنگی هم بود. آنچه دیگران از تهاجم فرهنگی هنوز در آینه شفاف ندیده اند، او سالها پیش در خشت خام دیده بود و هشدارش را داده بود.
اگر نحله‌ای فرقه‌ای، می‌خواست تا در ایمان جامعه رخنه‌ای کند، اگر شعار تساهل و تسامح قرار بود به جریانی سازمانی علیه انقلاب اسلامی تبدیل شود، اگر استعمار پیر کاروانی از روزنامه نگاران زنجیره‌ای را به خط کرده بود تا لشکری از سربازان کور و کر، برای بوق و کرنای جنگ روانی ترتیب دهد و... این حاج حمید نمازی بود که نه تنها در افق دیده بانی خویش، تحرکات آنها را شناسایی کرده بود بلکه عملیات مهار آنها را هم طراحی کرده بود.
از جبهه خاکریزهای فرهنگی انقلاب اسلامی، سرداری مجاهد، متقی، پارسا و بی ادعا پرکشید تا به یاران شهیدش ملحق شود. البته پرواز او برای ما انبوهی از خاطرات و تأسف باقی گذارد.