به گزارش مشرق، درست مثل تمام فوتبالیست ها، کارنامه فوتبالی کریستیانو رونالدو نیز یک سری بالا و پائین ها داشته است. با اینحال، اگر یک شب باشد که او بتواند از کارنامه اش پاک کند، آن 4 جولای 2004 استادیوم دالوز لیسبون(Estádio da Luz, Lisbon) خواهد بود.

آن روز، پرتغال در فینال یورو مقابل یونان بازی می کرد. این آخرین فرصت 'نسل طلائی' بود، تیمی که لوئیس فیگو، روی کاستا، نونو گومژ و پدرو پائولتا را در کنار کسانی چون کاستینیا، کاروالیو، مانیش و دکو در اختیار داشت که به تازگی با ژوزه مورینیو قهرمان چمپیونزلیگ شده بودند.

در آخرین لحظه، کریستیانو رونالدوی بسیار جوان قدم در راه تیم ملی گذاشت، کسی که اولین فصل کامل خود به همراه منچستر یونایتد را با 40 بازی و 6 گل به پایان رسانده بود. اولین بازی ملی او با پرتغال، خیلی زود و در رقابت های یورو از راه رسید: دیدار مقابل یونان در مرحله گروهی رقابت ها. او اولین گل ملی خود را در آن مسابقه به ثمر رساند، اما نتوانست از شکست تیمش جلوگیری کند.

هیچکس در پرتغال نمی توانست تصور کند که تاریخ خود را تکرار کند و این تیم 3 هفته بعد بار دیگر در مقابل تیم بدقلق اوتوری هاگل قرار بگیرد. کریستیانو در آن بازی گلزنی نکرد، اما کاریستئاس چرا! آن هم با ضربه سر، تا یکی از شکست های فراموش نشدنی را برای کریستیانو و پرتغال رقم بزند.

فیلم و تصاویر اشک های پسر جوان مادیرا در زمین ورزشگاه دا لوژ به سرعت در سراسر جهان پخش شد. آن شب کابوسی بود که ستاره رئال مادرید امیدوار است با قهرمانی شنبه شب در چمپیونزلیگ، آن را از آسمان ذهن خود پاک کند.

منبع: طرفداری