گروه فرهنگی مشرق - این جشنوراه ادبی امسال موفق شد تا نام های برجسته ای از فلسطین، دنیای عرب زبان، اروپا و آمریکا و نیز آفریقا را به خود جلب کند.
پالفست که توانسته است علیرغم محدودیت های ایجاد شده توسط ارتش اسراییل امسال نیز مانند سال های پیش برنامه های مختلف خود را در این شهرها اجرا کند، در این برنامه های ادبی به روخوانی کتاب، اجرای تئاتر و موسیقی و بحث و گفتگو و تشکیل کارگاه های آموزشی پرداخت.
شعار جشنواره امسال که «قدرت فرهنگ برتر از فرهنگ قدرت» بود بار دیگر یادآور این ضرب المثل شده بود که قدرت قلم بیشتر از شمشیر است.
یکی از بحث‌های این جشنواره این بود که در دنیایی که در آن شمشیر یا دقیقتر گفته شود- تانک و موشک و جنگنده جت- اغلب، سکوت کلمات را می شکنند تماشای قدرت ادبیات برای بیان اشتباهات با شک و تردید نگاه می‌شود و حداقل نمی‌تواند دغدغه اصلی زندگی مردمانی باشد که سال هاست زیر فشار سرنیزه صهیونیسم زندگی می کنند.
محمود درویش شاعر بزرگ و فقید فلسطین نیز که به عنوان شاعر ملی فلسطین شناخته می‌شود، و یکی از معماران آگاهی فلسطین مدرن شناخته می‌شود نیز همواره با این شک رو در رو بود و در سال 2002 گفته بود: فکر می‌کردم شعر می‌تواند همه چیز را تغییر دهد ، می تواند تاریخ و انسانیت را تغییر دهد، اما اکنون فکر می کنم شعر تنها می‌تواند شعر را تغییر دهد.
با این حال و با وجود همه شک و یقین های اینچنینی، جشنواره ادبیات فلسطین در فرهنگ قدرت سرخم نکرد و بار دیگر حس ناامنی را در صورت قدرت فرهنگ به زیر سوال برد. این جشنواره در حالی برگزار شد که اسراییل در مرزهای خود همه جور امکانات فرهنگی را برای مردمش به وجود می آورد اما هرگز اجازه تجربه چنین حسی را در مرزهای فلسطینی ها فراهم نکرده است. چنین حس ناامنی در سال 2009 در دومین سال برگزاری جشنواره ادبیات فلسطینی و با حمله پلیس اسراییل به شرکت کنندگان در این جشنواره به عینه مشاهده شد.
جشنواره ادبیات فلسطینی (پالفست) امسال در هفتمین سال برگزاری‌اش، از 31 ماه می تا پنجم ژوییه(10 تا 15 خرداد) به مدت 6 روز برپا شد و در این مدت کارگاه‌های ادبی را در بیت‌المقدس، رام الله، بیت لحم، حیفا و نابلس برگزار کرد. با توجه به ادامه حصر غزه و در عمل عدم امکان ورو به این شهر، برنامه های جداگانه اما همراه با این جشنواره، در شهر غزه نیز به صورت همزمان برگزار شد.
شرکت کنندگان بین المللی حاضر در این جشنواره علاوه بر شهرهای یاد شده، از هبرون، لید، عکا و اکریت نیز دیدار کردند و با نویسندگان، تاریخ نگاران و فعالان اجتماعی این مناطق آشنا شدند.
این جشنواره از سال پیش برای نخستین بار در شهرهای تاریخی فلسطین نیز برگزار شد. مسئولان این جشنواره از آغاز شروع به کار آن قصد داشته اند تا با گردآوردن نویسندگان فلسطینی و بین المللی، فلسطینی های بخش اشغالی و دیگر بخش های سرزمین فلسطین را با هم پیوند دهند و ادبیات این سرزمین را به مردم جهان معرفی کنند.
جشنواره ادبی فلسطین برای نخستین بار در سال 2008 به منظور یادآوری شصتمین سال اشغال فلسطین توسط رژیم صهیونیستی موسوم به روز نکبت برگزار شد.
امسال برنامه ای نیز برای گرامیداشت یاد رودا عطاالله از انجمن فرهنگی عرب که درگذشته، در حیفا برپا شد.
یحیی حسن شاعر فلسطینی-دانمارکی از میهمانان این جشنواره ادبی بود که اشعار جنجالی‌اش را در بیت لحم خواند. او به زبان عربی و انگلیسی شعر خوانی کرد و یاد برنامه «کلمات بدون مرز» را که همزمان با جشنواره ادبی فلسطین سال پیش همزمان در دانمارک برگزار شده بود، گرامی داشت.
اهداف سوییف، رجا غانم، اسما عزیزه، شیخ حلیوا در نشستی به بررسی تجربه معاصر زنان نویسنده فلسطینی پرداختند و تجو کول، کامیلا شمسی و مایکل اونداتیه نشستی با عنوان «خانه های از دست رفته: نوشتن به مثابه بازگشتن» برپا کردند.
پالفست که توانسته است علیرغم محدودیت های ایجاد شده توسط ارتش اسراییل امسال نیز مانند سال های پیش برنامه های مختلف خود را در این شهرها اجرا کند، در این برنامه های ادبی به روخوانی کتاب، اجرای تئاتر و موسیقی و بحث و گفتگو و تشکیل کارگاه های آموزشی پرداخت.
شعار جشنواره امسال که «قدرت فرهنگ برتر از فرهنگ قدرت» بود بار دیگر یادآور این ضرب المثل شده بود که قدرت قلم بیشتر از شمشیر است.
یکی از بحث‌های این جشنواره این بود که در دنیایی که در آن شمشیر یا دقیقتر گفته شود- تانک و موشک و جنگنده جت- اغلب، سکوت کلمات را می شکنند تماشای قدرت ادبیات برای بیان اشتباهات با شک و تردید نگاه می‌شود و حداقل نمی‌تواند دغدغه اصلی زندگی مردمانی باشد که سال هاست زیر فشار سرنیزه صهیونیسم زندگی می کنند.
محمود درویش شاعر بزرگ و فقید فلسطین نیز که به عنوان شاعر ملی فلسطین شناخته می‌شود، و یکی از معماران آگاهی فلسطین مدرن شناخته می‌شود نیز همواره با این شک رو در رو بود و در سال 2002 گفته بود: فکر می‌کردم شعر می‌تواند همه چیز را تغییر دهد ، می تواند تاریخ و انسانیت را تغییر دهد، اما اکنون فکر می کنم شعر تنها می‌تواند شعر را تغییر دهد.
با این حال و با وجود همه شک و یقین های اینچنینی، جشنواره ادبیات فلسطین در فرهنگ قدرت سرخم نکرد و بار دیگر حس ناامنی را در صورت قدرت فرهنگ به زیر سوال برد. این جشنواره در حالی برگزار شد که اسراییل در مرزهای خود همه جور امکانات فرهنگی را برای مردمش به وجود می آورد اما هرگز اجازه تجربه چنین حسی را در مرزهای فلسطینی ها فراهم نکرده است. چنین حس ناامنی در سال 2009 در دومین سال برگزاری جشنواره ادبیات فلسطینی و با حمله پلیس اسراییل به شرکت کنندگان در این جشنواره به عینه مشاهده شد.
جشنواره ادبیات فلسطینی (پالفست) امسال در هفتمین سال برگزاری‌اش، از 31 ماه می تا پنجم ژوییه(10 تا 15 خرداد) به مدت 6 روز برپا شد و در این مدت کارگاه‌های ادبی را در بیت‌المقدس، رام الله، بیت لحم، حیفا و نابلس برگزار کرد. با توجه به ادامه حصر غزه و در عمل عدم امکان ورو به این شهر، برنامه های جداگانه اما همراه با این جشنواره، در شهر غزه نیز به صورت همزمان برگزار شد.
شرکت کنندگان بین المللی حاضر در این جشنواره علاوه بر شهرهای یاد شده، از هبرون، لید، عکا و اکریت نیز دیدار کردند و با نویسندگان، تاریخ نگاران و فعالان اجتماعی این مناطق آشنا شدند.
این جشنواره از سال پیش برای نخستین بار در شهرهای تاریخی فلسطین نیز برگزار شد. مسئولان این جشنواره از آغاز شروع به کار آن قصد داشته اند تا با گردآوردن نویسندگان فلسطینی و بین المللی، فلسطینی های بخش اشغالی و دیگر بخش های سرزمین فلسطین را با هم پیوند دهند و ادبیات این سرزمین را به مردم جهان معرفی کنند.
جشنواره ادبی فلسطین برای نخستین بار در سال 2008 به منظور یادآوری شصتمین سال اشغال فلسطین توسط رژیم صهیونیستی موسوم به روز نکبت برگزار شد.
امسال برنامه ای نیز برای گرامیداشت یاد رودا عطاالله از انجمن فرهنگی عرب که درگذشته، در حیفا برپا شد.
یحیی حسن شاعر فلسطینی-دانمارکی از میهمانان این جشنواره ادبی بود که اشعار جنجالی‌اش را در بیت لحم خواند. او به زبان عربی و انگلیسی شعر خوانی کرد و یاد برنامه «کلمات بدون مرز» را که همزمان با جشنواره ادبی فلسطین سال پیش همزمان در دانمارک برگزار شده بود، گرامی داشت.
اهداف سوییف، رجا غانم، اسما عزیزه، شیخ حلیوا در نشستی به بررسی تجربه معاصر زنان نویسنده فلسطینی پرداختند و تجو کول، کامیلا شمسی و مایکل اونداتیه نشستی با عنوان «خانه های از دست رفته: نوشتن به مثابه بازگشتن» برپا کردند.