به گزارش گروه اجتماعی مشرق، سالانه چه تعداد گردشگر خارجی به کشورمان می‌آیند؟ از کجای دنیا؟ چقدر در کشورمان هزینه می‌کنند و از قبل آمدن ایشان به کشورمان، چه میزان عایدی به بیت المال سرازیر شده و چه میزان به اقتصاد کشورمان کمک می‌شود؟؛ پاسخ این سوالات و پرسش های مشابه، اگر «نمی‌دانیم» نباشد، قطعا آنقدر نادقیق است که فرق چندانی با آن ندارد!
به تازگی یکی از نمایندگان عضو کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی که این روزها طرح امر به معروف و نهی از منکر را برای طرح در صحن علنی در دستور کار دارد، به فرازهایی از این طرح در گفت‌وگو با یک خبرگزاری اشاره کرده که به نوعی حکایت از اعمال تغییراتی در پروسه ورود گردشگران خارجی به کشورمان را دارد.
نصرالله پژمان‌فر که پیرامون این طرح با ایسنا گفت‌وگو کرده، در این باره می‌گوید: ما قوانین اسلامی داریم که شاید برای بعضی‌ها در کشور خودشان این مسائل مورد توجه نباشد. برای اینکه کسی قانون را رعایت کند ما موظف هستیم قانون را به اطلاع آن فرد برسانیم؛ بنابراین، مدخل‌های ورودی ما و کسانی که مجوز ورود به ایران را می‌دهند باید در همان زمان این آگاهی‌رسانی را به آن فرد، نسبت به تکالیفش در ایران داشته باشد ... این تکالیف باید قبل از آمدن فرد اطلاع‌رسانی شود.
این نماینده مجلس در حالی وزارت خارجه یا نهادهای مسئول دیگر را مسئول بررسی چگونگی این اطلاع رسانی خوانده و تهیه بروشور را به عنوان مثال مطرح می‌کند که شاهد سخنان خود را آموزش قوانین در بسیاری کشورهای خارجی به گردشگران به عنوان پیش شرط ورود به آن کشورها بیان کرده و در ادامه، عدم اجرای آن توسط مقامات مسئول را، وفق پیش بینی صورت گرفته در قانون [منظور همان طرح است]، در وهله نخست مستوجب تذکر شفاهی گرفتن آن مقام دانسته و مرحله دوم را، عزل مسئول کوتاهی کننده می‌خواند.
این در حالی است که روند تذکر دادن به اتباع بیگانه در سالیان متمادی پس از انقلاب، تا کنون به این صورت بوده که در همان بدو ورود ایشان به کشور، از ایشان خواسته می‌شود حجاب خود را رعایت کنند و در غیر اینصورت به ایشان اجازه ورود داده نخواهد شد؛ خواه آن افراد، گردشگران باشند و خواه مقامات دیگر کشورها.
تا اینجای ماجرا به نظر می‌رسد که یا پرداختن به این موضوع در راستای تاکید قانونی بر آنچه در عالم واقع رخ می‌دهد، باشد یا آنکه دلالت از گسترش اقدامات قانونی برای مجاب کردن گردشگران خارجی برای رعایت قوانین کشورمان باشد، ولی در هر دو صورت، آنچه ناگفته مانده، ضرورت توجه خاص به این وجه امر به معروف و نهی از منکر است.
این اشکال زمانی خودنمایی می‌کند که می‌بینیم پژمان فر در ادامه می‌گوید: «متاسفانه کسانی که از خارج می‌آیند بعضا بسیار بیشتر از هنجارشکنان داخل کشور ما رعایت این ضوابط را می‌کنند.»؛ تعبیر این سخنان یعنی در قیاس با برخی هنجارشکنان داخلی، گردشگران خارجی بیشتر قوانین کشورمان را رعایت می‌کنند که اگر تعداد اندک ایشان و فرهنگ متفاوتی که در آن زندگی می‌کنند را هم در ماجرا دخیل کنیم، به نوعی درخواهیم یافت که خیلی خیلی زود است به امر به معروف و نهی از منکر ایشان برسیم.
اما از این وجه ماجرا که بگذریم، اینکه می‌بینیم هیچ طرحی برای جذب گردشگران خارجی و بهره بردن از دریای عظیم جذابیت های کشورمان برای کمک به اقتصاد کشور، اشتغال آفرینی و... در مجلس مورد بررسی قرار نمی‌گیرد ولی در نقطه مقابل، اعمال محدودیت هایی چون آموزش دیدن گردشگران ورودی مورد بحث و بررسی است، قطعا جای تامل دارد.
زمانی می‌بینیم نمایندگان کمیسیون فرهنگی به جای آنکه به دنبال طرحی باشند که به جذب گردشگر خارجی و اشاعه فرهنگ ایرانی به واسطه ایشان در دیگر کشورها کمک می‌کند و می‌تواند چهره ناخوشی که دیگران از کشورمان در جهان ترسیم کرده‌اند، با تصویری درست تغییر دهد، جا دارد که از چرایی توجه به امر به معروف و نهی از منکر خارجی ها، ناراحت شویم.
هنگامی که می‌بینیم بمباران خبری برخی کشورها موجب شده گردشگران از سفر به ایران حذر کرده و یک کلاغ چهل کلاغ شدن روایات نادرست برخی، روز به روز به لاغر شدن بیش از پیش گردشگری کشورمان موجب شده، چه ضرورتی دارد به جای غمض عین، عیب و ایرادات گردشگران را دیده و برای رفع و رجوع آن، به بروشور و کلاس و آموزش بپردازیم؟
وقتی که کمتر نگرانی‌ای در جامعه نسبت به نوع پوشش و رفتار و کردار خارجی ها در کشورمان وجود دارد و چه بسا خیلی ها‌یمان دل نگرانیم که مبادا نهی از منکر نشدگان داخلی مزاحمتی برای ایشان به وجود آورده و خاطره‌ای بد در ذهن ایشان به جای بگذارند، چه عاملی موجب می‌شود که در مجلس روی دوم ماجرا را بیشتر مورد تاکید قرار داده و آن گونه عمل کنیم که گویی اثر منفی گردشگران بر جامعه ما بیشتر است تا اثر منفی جامعه ما بر ایشان؟
چگونه است که می‌پذیریم جامعه‌مان تا حدود زیادی اسیر مشکلات و معضلاتی چون دروغ، ریا و ویژگی های مذموم دیگری شده و برای رفع آن طرح امر به معروف و نهی از منکر را کلید می‌زنیم اما در مقام تدوین قانون که می‌رسد، این فریضه بزرگ را به یکی دو مقوله، مثل حجاب، محدود کرده و فراموش می‌کنیم که اگر گردشگران خارجی در این زمینه از ما عقب باشند، احتمالا در دروغ نگفتن و ریا نکردن از ما جلوتر هستند!
مخاطبان محترم گروه اجتماعی مشرق می توانند اخبار، مقالات و تصاویر اجتماعی خود را به آدرس shoma@mashreghnews.ir ارسال کنند تا در سریع ترین زمان ممکن به نام خودشان و به عنوان یکی از مطالب ویژه مشرق منتشر شود. در ضمن گروه اجتماعی مشرق در صدد است با پیگیری مشکلات ارسالی شما از طریق کارشناسان و مشاوران مجرب پاسخی برای ابهامات مخاطبان عزیز بیابد.
منبع: تابناک
به تازگی یکی از نمایندگان عضو کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی که این روزها طرح امر به معروف و نهی از منکر را برای طرح در صحن علنی در دستور کار دارد، به فرازهایی از این طرح در گفت‌وگو با یک خبرگزاری اشاره کرده که به نوعی حکایت از اعمال تغییراتی در پروسه ورود گردشگران خارجی به کشورمان را دارد.
نصرالله پژمان‌فر که پیرامون این طرح با ایسنا گفت‌وگو کرده، در این باره می‌گوید: ما قوانین اسلامی داریم که شاید برای بعضی‌ها در کشور خودشان این مسائل مورد توجه نباشد. برای اینکه کسی قانون را رعایت کند ما موظف هستیم قانون را به اطلاع آن فرد برسانیم؛ بنابراین، مدخل‌های ورودی ما و کسانی که مجوز ورود به ایران را می‌دهند باید در همان زمان این آگاهی‌رسانی را به آن فرد، نسبت به تکالیفش در ایران داشته باشد ... این تکالیف باید قبل از آمدن فرد اطلاع‌رسانی شود.
این نماینده مجلس در حالی وزارت خارجه یا نهادهای مسئول دیگر را مسئول بررسی چگونگی این اطلاع رسانی خوانده و تهیه بروشور را به عنوان مثال مطرح می‌کند که شاهد سخنان خود را آموزش قوانین در بسیاری کشورهای خارجی به گردشگران به عنوان پیش شرط ورود به آن کشورها بیان کرده و در ادامه، عدم اجرای آن توسط مقامات مسئول را، وفق پیش بینی صورت گرفته در قانون [منظور همان طرح است]، در وهله نخست مستوجب تذکر شفاهی گرفتن آن مقام دانسته و مرحله دوم را، عزل مسئول کوتاهی کننده می‌خواند.
این در حالی است که روند تذکر دادن به اتباع بیگانه در سالیان متمادی پس از انقلاب، تا کنون به این صورت بوده که در همان بدو ورود ایشان به کشور، از ایشان خواسته می‌شود حجاب خود را رعایت کنند و در غیر اینصورت به ایشان اجازه ورود داده نخواهد شد؛ خواه آن افراد، گردشگران باشند و خواه مقامات دیگر کشورها.
تا اینجای ماجرا به نظر می‌رسد که یا پرداختن به این موضوع در راستای تاکید قانونی بر آنچه در عالم واقع رخ می‌دهد، باشد یا آنکه دلالت از گسترش اقدامات قانونی برای مجاب کردن گردشگران خارجی برای رعایت قوانین کشورمان باشد، ولی در هر دو صورت، آنچه ناگفته مانده، ضرورت توجه خاص به این وجه امر به معروف و نهی از منکر است.
این اشکال زمانی خودنمایی می‌کند که می‌بینیم پژمان فر در ادامه می‌گوید: «متاسفانه کسانی که از خارج می‌آیند بعضا بسیار بیشتر از هنجارشکنان داخل کشور ما رعایت این ضوابط را می‌کنند.»؛ تعبیر این سخنان یعنی در قیاس با برخی هنجارشکنان داخلی، گردشگران خارجی بیشتر قوانین کشورمان را رعایت می‌کنند که اگر تعداد اندک ایشان و فرهنگ متفاوتی که در آن زندگی می‌کنند را هم در ماجرا دخیل کنیم، به نوعی درخواهیم یافت که خیلی خیلی زود است به امر به معروف و نهی از منکر ایشان برسیم.
اما از این وجه ماجرا که بگذریم، اینکه می‌بینیم هیچ طرحی برای جذب گردشگران خارجی و بهره بردن از دریای عظیم جذابیت های کشورمان برای کمک به اقتصاد کشور، اشتغال آفرینی و... در مجلس مورد بررسی قرار نمی‌گیرد ولی در نقطه مقابل، اعمال محدودیت هایی چون آموزش دیدن گردشگران ورودی مورد بحث و بررسی است، قطعا جای تامل دارد.
زمانی می‌بینیم نمایندگان کمیسیون فرهنگی به جای آنکه به دنبال طرحی باشند که به جذب گردشگر خارجی و اشاعه فرهنگ ایرانی به واسطه ایشان در دیگر کشورها کمک می‌کند و می‌تواند چهره ناخوشی که دیگران از کشورمان در جهان ترسیم کرده‌اند، با تصویری درست تغییر دهد، جا دارد که از چرایی توجه به امر به معروف و نهی از منکر خارجی ها، ناراحت شویم.
هنگامی که می‌بینیم بمباران خبری برخی کشورها موجب شده گردشگران از سفر به ایران حذر کرده و یک کلاغ چهل کلاغ شدن روایات نادرست برخی، روز به روز به لاغر شدن بیش از پیش گردشگری کشورمان موجب شده، چه ضرورتی دارد به جای غمض عین، عیب و ایرادات گردشگران را دیده و برای رفع و رجوع آن، به بروشور و کلاس و آموزش بپردازیم؟
وقتی که کمتر نگرانی‌ای در جامعه نسبت به نوع پوشش و رفتار و کردار خارجی ها در کشورمان وجود دارد و چه بسا خیلی ها‌یمان دل نگرانیم که مبادا نهی از منکر نشدگان داخلی مزاحمتی برای ایشان به وجود آورده و خاطره‌ای بد در ذهن ایشان به جای بگذارند، چه عاملی موجب می‌شود که در مجلس روی دوم ماجرا را بیشتر مورد تاکید قرار داده و آن گونه عمل کنیم که گویی اثر منفی گردشگران بر جامعه ما بیشتر است تا اثر منفی جامعه ما بر ایشان؟
چگونه است که می‌پذیریم جامعه‌مان تا حدود زیادی اسیر مشکلات و معضلاتی چون دروغ، ریا و ویژگی های مذموم دیگری شده و برای رفع آن طرح امر به معروف و نهی از منکر را کلید می‌زنیم اما در مقام تدوین قانون که می‌رسد، این فریضه بزرگ را به یکی دو مقوله، مثل حجاب، محدود کرده و فراموش می‌کنیم که اگر گردشگران خارجی در این زمینه از ما عقب باشند، احتمالا در دروغ نگفتن و ریا نکردن از ما جلوتر هستند!
مخاطبان محترم گروه اجتماعی مشرق می توانند اخبار، مقالات و تصاویر اجتماعی خود را به آدرس shoma@mashreghnews.ir ارسال کنند تا در سریع ترین زمان ممکن به نام خودشان و به عنوان یکی از مطالب ویژه مشرق منتشر شود. در ضمن گروه اجتماعی مشرق در صدد است با پیگیری مشکلات ارسالی شما از طریق کارشناسان و مشاوران مجرب پاسخی برای ابهامات مخاطبان عزیز بیابد.
منبع: تابناک