به گزارش مشرق، پرسپولیس به ملوان باخت و این عادت جدیدی برای قرمزها به شمار نمی‌رود. معضلی که فصل قبل هم وجود داشت اما نتایج تیم دایی در ورزشگاه آزادی تا حدودی تلافی کننده آن ناکامی ها بود. اما امسال اوضاع متفاوت است. پرسپولیس در خانه صلابت کافی را ندارد و اینک در خارج از خانه هم توانایی حتی کسب مساوی را در خود نمی‌بیند.
هیچ چیز اتفاقی نیست و ربطی هم به شانس و اقبال ندارد. ناکامی را باید در افکار کادر و نوع تیم بستن در فصل نقل و انتقالات جستجو کرد. از بین بازیکنان جدا شده تنها سید جلال حسینی از ارکان اصلی به شمار می رفت و سایرین هرگز از جایگاه ثابتی برخوردار نبودند. محمدرضا خلعتبری و محسن مسلمان در اکثر بازی های پرسپولیس بازیکنان تعویضی بودند و مهرداد پولادی هم تنها در چند بازی انتهای فصل به جمع تیم اضافه شد.
از این رو منصفانه نیست افت چشمگیر قرمزها در لیگ چهاردهم را به جدا شدن آن بازیکنان منوط کنیم. علی دایی برای بازی در زمین هایی که همانند آزادی چمن صاف و یکدست ندارد و به مثابه آزادی سکوهایش دربست در اختیار سرخ ها نیست تاکتیک تیم برنده را در جیب ندارد که اگر غیر از این بود تمامی باخت ها و مساوی های فصل قبل در خارج از خانه به وقوع نمی پیوست که اگر اینچنین نبود از چهار بازی امسال دو بازی را در اهواز و انزلی واگذار نمی کرد.
این آخرین باخت پرسپولیس نبود و بدون شک روند ناکامی آنها در خارج از خانه کماکان ادامه دارد. علت هم مشخص است. دایی تیمش را در ابتدا تنها برای گل نخوردن روانه میدان می کند اما فولاد و ملوان خیلی زود به گل می رسند. نورمحمدی هرگز نتوانسته جانشین خوبی برای سید جلال باشد و مضاف بر آن مدافعان کناری پرسپولیس با یک افت وحشتناک رو به رو هستند. پرسپولیس که گل را دریافت می کند برای جبرانش پلن گارگشایی ندارد. در اهواز گل نزد و تنها گلش در انزلی هم ماحصل یک ضربه پنالتی بود.
در بازی با ملوان، دایی اصرار داشت مدافعان کناری اش توپ های بلندی را روی دروازه ارسال کنند اما میثم حسینی و حسین ماهینی حتی یک نفوذ و سانتر درست هم انجام ندادند. عدم توانایی این مدافعان در اجرای این تاکتیک فصل قبل هم کاملا مشهود بود از این رو هر دو در برهه ای از فصل نیمکت نشین شدند اما دایی که به این ضعف بزرگ آگاه بود برای لیگ چهاردهم باز هم به این مدافعان اعتماد کرد.
میثم حسینی در چپ هیچ رقیبی ندارد و تنها در صورت ماندن پولادی قرمزها می توانند از این کابوس رهایی یابند که او هم نماند و به لیگ قطر پیوست. در جبهه راست هم حمید علی عسگری و محمدرضا خانزاده هیچ تفاوتی با ماهینی ندارند. ثمره این مشکل بزرگ که دایی آن را از فصل قبل به لیگ امسال به سوغات آورد همین می شود که امروز هواداران قرمز می‌بینند.
تنها راه رسیدن به دروازه حریف به غیر از ضربات ایستگاهی، نفوذ از عمق است که در بازی با ملوان با ورود محمد نوری، پرسپولیس این راه را هم امتحان کرد اما یک موقعیت نصفه و نیمه هم نتوانست از این روش به وجود بیاورد.
دلایل باخت های خارج از خانه همین است اما دایی به هواداران تیمش آدرس غلط می دهد و می‌گوید اشتباه فردی باعث باخت ما شد. او می گوید چگونه گل خوردند اما صریحا توضیح نمی‌دهد چرا بازیکنانش از ابتدای لیگ چهاردهم تا امروز روی هم رفته صاحب هشت موقعیت گلزنی نشدند. چرا در زمین هایی که کیفیت بالایی ندارد تیم او اصرار به بازی روی زمین دارد آن هم در صورتی که بیشتر پاس ها به مقصد نمی رسد.
با این روند بعید است همای سعادت به این زودی ها روی شانه قرمزها بنشیند. آنها مشکلاتی بزرگتر از اشتباهات فردی دارند و اگر دایی می خواهد این روند را متوقف کند به چیزی بیشتر از توجیه نیازمند است.
هیچ چیز اتفاقی نیست و ربطی هم به شانس و اقبال ندارد. ناکامی را باید در افکار کادر و نوع تیم بستن در فصل نقل و انتقالات جستجو کرد. از بین بازیکنان جدا شده تنها سید جلال حسینی از ارکان اصلی به شمار می رفت و سایرین هرگز از جایگاه ثابتی برخوردار نبودند. محمدرضا خلعتبری و محسن مسلمان در اکثر بازی های پرسپولیس بازیکنان تعویضی بودند و مهرداد پولادی هم تنها در چند بازی انتهای فصل به جمع تیم اضافه شد.
از این رو منصفانه نیست افت چشمگیر قرمزها در لیگ چهاردهم را به جدا شدن آن بازیکنان منوط کنیم. علی دایی برای بازی در زمین هایی که همانند آزادی چمن صاف و یکدست ندارد و به مثابه آزادی سکوهایش دربست در اختیار سرخ ها نیست تاکتیک تیم برنده را در جیب ندارد که اگر غیر از این بود تمامی باخت ها و مساوی های فصل قبل در خارج از خانه به وقوع نمی پیوست که اگر اینچنین نبود از چهار بازی امسال دو بازی را در اهواز و انزلی واگذار نمی کرد.
این آخرین باخت پرسپولیس نبود و بدون شک روند ناکامی آنها در خارج از خانه کماکان ادامه دارد. علت هم مشخص است. دایی تیمش را در ابتدا تنها برای گل نخوردن روانه میدان می کند اما فولاد و ملوان خیلی زود به گل می رسند. نورمحمدی هرگز نتوانسته جانشین خوبی برای سید جلال باشد و مضاف بر آن مدافعان کناری پرسپولیس با یک افت وحشتناک رو به رو هستند. پرسپولیس که گل را دریافت می کند برای جبرانش پلن گارگشایی ندارد. در اهواز گل نزد و تنها گلش در انزلی هم ماحصل یک ضربه پنالتی بود.
در بازی با ملوان، دایی اصرار داشت مدافعان کناری اش توپ های بلندی را روی دروازه ارسال کنند اما میثم حسینی و حسین ماهینی حتی یک نفوذ و سانتر درست هم انجام ندادند. عدم توانایی این مدافعان در اجرای این تاکتیک فصل قبل هم کاملا مشهود بود از این رو هر دو در برهه ای از فصل نیمکت نشین شدند اما دایی که به این ضعف بزرگ آگاه بود برای لیگ چهاردهم باز هم به این مدافعان اعتماد کرد.
میثم حسینی در چپ هیچ رقیبی ندارد و تنها در صورت ماندن پولادی قرمزها می توانند از این کابوس رهایی یابند که او هم نماند و به لیگ قطر پیوست. در جبهه راست هم حمید علی عسگری و محمدرضا خانزاده هیچ تفاوتی با ماهینی ندارند. ثمره این مشکل بزرگ که دایی آن را از فصل قبل به لیگ امسال به سوغات آورد همین می شود که امروز هواداران قرمز می‌بینند.
تنها راه رسیدن به دروازه حریف به غیر از ضربات ایستگاهی، نفوذ از عمق است که در بازی با ملوان با ورود محمد نوری، پرسپولیس این راه را هم امتحان کرد اما یک موقعیت نصفه و نیمه هم نتوانست از این روش به وجود بیاورد.
دلایل باخت های خارج از خانه همین است اما دایی به هواداران تیمش آدرس غلط می دهد و می‌گوید اشتباه فردی باعث باخت ما شد. او می گوید چگونه گل خوردند اما صریحا توضیح نمی‌دهد چرا بازیکنانش از ابتدای لیگ چهاردهم تا امروز روی هم رفته صاحب هشت موقعیت گلزنی نشدند. چرا در زمین هایی که کیفیت بالایی ندارد تیم او اصرار به بازی روی زمین دارد آن هم در صورتی که بیشتر پاس ها به مقصد نمی رسد.
با این روند بعید است همای سعادت به این زودی ها روی شانه قرمزها بنشیند. آنها مشکلاتی بزرگتر از اشتباهات فردی دارند و اگر دایی می خواهد این روند را متوقف کند به چیزی بیشتر از توجیه نیازمند است.