مشرق- لقمان عليه السلام به پسرش گفت: اى‏ پسرم! زنان، چهار گروه‌‏اند: دو گروهشان صالح و دو گروهشان ملعون‏‌اند.
يكى از آن دو گروه صالح، زنى است كه در ميان قوم خود، شريف و بزرگوار و در پيش خودش، رام و آرام است؛ زنى كه اگر چيزى به او داده شود، سپاس مى‌‏گزارد و اگر گرفتار شود، شكيبايى مى‌ورزد. اندك، در دستان او بسيار جلوه مى‏‌كند و در خانه‏‌اش درست‏كار است.
دوم از گروه زنان صالح، زنى است كه بسيار مهربان و زاينده است؛ هميشه با شوهرش به نيكى رفتار مى‏‌كند. او مانند مادر مهربان، بر بزرگان قوم محبّت و بر خردسالان دلسوزى مى‏‌نمايد. فرزند شوهرش را دوست مى‏‌دارد؛ هرچند از زن ديگرى باشد. دارنده خوبى‏‌ها، مورد رضايت شوهر، و اصلاح كننده خود و خانواده و مال و فرزند است.

بنابراين، او [در كميابى]، مانند طلاى سرخ است. خوشا به حال كسى كه چنين زنى روزى‏‌اش شده است، كه اگر در كنار شوهرش باشد يارى‏‌اش مى‌‏كند و اگر از او دور باشد، [دارايى و آبروى] او را نگه مى‌‏دارد.

و اما يكى از آن دو زن ملعون، زنى است كه پيش خود، بزرگ و براى قومش رام و آرام است؛ زنى كه اگر به او عطا شود ، خشم مى‏‎كند و اگر منع شود، عتاب مى‏‎كند و خشم مى‏‌گيرد.
بنابراين، شوهرش در دست او گرفتار است و همسايگانش از دست او در رنج‏‌اند.
پس او همانند شير است كه اگر نزديكش شوى، تو را مى‏‌خورد و اگر بگريزى، تو را مى‏‌كشد.

زن ملعون دوم، زنى است كه نزد شوهرش است؛ ولى ميلش با همسايگان است. پس او زودْخشم و زودْگريان است. اگر در حضور شوهرش باشد، به او سودى نمى‏‌رساند و اگر از او غايب باشد، او را رسوا مى‏‌كند. پس او همانند زمينِ شورى است كه اگر آبش دهى، آبْ بالا مى‏آيد [و جذب زمين نمى‏شود ]و زمينْ زير آب مى‏‌ماند، و اگر رهايش كنى، تشنه مى‏‌گردد. اگر فرزندى از او روزى‏‌ات شد، از آن فرزند، بهره‏‌مند نمى‏‌گردى.

متن حدیث:

ـ فيما قالَ لُقمانُ عليه السلام لاِبنِهِ ـ: يا بُنَيَّ ، النِّساءُ أربَعَةٌ : ثِنتانِ صالِحَتانِ ، وثِنتانِ مَلعونَتانِ .
فَأَمّا إحدَى الصّالِحَتَينِ فَهِيَ الشَّريفَةُ في قَومِهَا ، الذَّليلَةُ في نَفسِهَا ، الَّتي إن اُعطِيَت شَكَرَت ، وإنِ ابتُلِيَت صَبَرَت ، القَليلُ في يَدَيها كَثيرٌ ، الصّالِحَةُ في بَيتِها .
وَالثّانِيَةُ : الوَدودُ الوَلودُ ، تَعودُ بِخَيرٍ عَلى زَوجِها ، هِيَ كَالاُمِّ الرَّحيمِ تَعطِفُ عَلى كَبيرِهِم ، وتَرحَمُ صَغيرَهُم ، وتُحِبُّ وَلَدَ زَوجِها وإن كانوا مِن غَيرِها ، جامِعَةُ الشَّملِ ، مَرضِيَّةُ البَعلِ ، مُصلِحَةٌ فِي النَّفسِ وَالأَهلِ وَالمالِ وَالوَلَدِ ، فَهِيَ كَالذَّهَبِ الأَحمَرِ ، طوبى لِمَن رُزِقَها ، إن شَهِدَ زَوجُها أعانَتهُ ، وإن غابَ عَنها حَفِظَتهُ .
وأمّا إحدَى المَلعونَتَينِ فَهِيَ العَظيمَةُ في نَفسِهَا ، الذَّليلَةُ في قَومِهَا ، الَّتي إن اُعطِيَت سَخِطَت ، وإن مُنِعَت عَتَبَت وغَضِبَت ، فَزَوجُها مِنها في بَلاءٍ وجيرانُها مِنها في عَناءٍ ، فَهِيَ كَالأَسَدِ إن جاوَرتَهُ أكَلَكَ ، وإن هَرَبتَ مِنهُ قَتَلَكَ .
وَالمَلعونَةُ الثّانِيَةُ فَهِيَ عِندَ زَوجِها ومَيلُها في جيرانِها ، فَهِيَ سَريعَةُ السَّخطَةِ ، سَريعَةُ الدَّمعَةِ ، إن شَهِدَ زَوجُها لَم تَنفَعهُ وإن غابَ عَنها فَضَحَتهُ ، فَهِيَ بِمَنزِلَةِ الأَرضِ النَّشّاشَةِ إن أسقَيتَ أفاضَتِ الماءَ وغَرِقَت ، وإن تَرَكتَها عَطِشَت ، وإن رُزِقتَ مِنها وَلَداً لَم تَنتَفِع بِهِ.