به گزارش مشرق، فرشاد کرمی در دو سال گذشته مسئولیت کمیته شنای فدراسیون را برعهده داشته است و تقریبا تمام برنامه های اجرایی شنا، از اردوهای تیم ملی تا برگزاری مسابقات لیگ و قهرمانی کشور زیر نظر کمیته او انجام می شود.
برای بررسی وضعیت شنای ایران، دلایل عدم موفقیت این ورزش در طول تاریخ بازی های آسیایی و برنامه های کمیته فنی شنای فدراسیون برای توسعه این ورزش به گفت و گو با فرشاد کرمی نشستیم.
این گفت و گو را در ادامه می‌خوانید:
* آیا ایرانی ها در شنا مشکل استعداد دارند؟
فکر کنم این سوال مشکل دارد. ایرانی ها در همه چیز استعداد دارند. مردم همه کشورهای دنیا می توانند در رشته های مختلف موفق باشند. البته به شرطی که بستر مناسب برای موفقیت فراهم باشد. من به شما اطمینان می دهم که ما ایرانی ها از نظر فیزیولوژیکی و پیکر سنجی هیچ مشکلی برای موفقیت در شنا نداریم. برخی ها می گویند کسانی که پوست تیره دارند در شنا موفق نمی شوند ولی این هم درست نیست. در طول تاریخ افرادی بودند که هم پوست تیره داشتند و هم در شنا موفق شدند. ما در شنای ایران استعدادهای خوبی داریم، فقط باید این استعدادها را کشف کنیم، روی آن ها سرمایه گذاری و در عمل از آن ها استفاده کنیم.
ما در پروسه زمانی کوتاه مدت موفق نخواهیم شد. اگر قرار بود همه در کوتاه مدت موفق شوند، کاهش رکورد در دنیا به وجود نمی آمد. آنچه مهم است، پیدا کردن استعداد و پرورش آن است. اینکه چه بستری فراهم است تا یک استعداد خوب در جای خودش پرورش داده شود از همه مهمتر است. در حال حاضر ما در پیدا کردن و پرورش استعدادها یک مقدار مشکل داریم.
*چندین سال است که شناگران ما در مسابقات معتبر جهانی شرکت می کنند اما مدال ارزشمندی نمی گیرند، خیلی ها از این موضوع خسته شده اند که ما در ایران به جای گرفتن مدال فقط به کاهش رکوردهای ملی چشم دوخته ایم.
کاهش رکورد نشان دهنده رشد است اما اینکه چرا مدال نمی گیریم مثل این است که بگوییم با آن همه سرمایه گذاری تیم ملی فوتبال به جام جهانی می رود، کی این تیم قهرمان جام جهانی می شود؟ رشته هایی که در ایران بستر مناسبی برای آنها فراهم بوده، پیشرفت کرده اند و موفق شده اند. شنا و دوو میدانی از جمله رشته هایی هستند که بیشترین شرکت کننده را در مسابقات بین المللی دارند. تعداد کسانی که در دنیا شنا و یا دو و میدانی کار می کنند از کل ورزشکاران رشته های دیگر بیشتر است. در همه کشورهای پیشرفته نمی توان کسی را پیدا کرد که در طول زندگی خود شنا کار نکرده باشد.
در مسابقات جهانی شنا 202 کشور شرکت می کنند. دو کشور چین و ژاپن در کل دنیا صاحب سبک هستند و به عنوان قطب های اصلی شنا در دنیا مطرح می شوند. این دو کشور آسیایی توانایی رقابت با تمام کشورهای دنیا را دارند. فقط این دو کشور بجز کره جنوبی و سنگاپور که به تازگی در شنا پیشرفت کرده اند، مدال گرفتن در شنای آسیا را خیلی سخت کرده اند. زیرا هر یک از کشورهای چین و ژاپن در هر ماده دو نمانیده دارند. یعنی چهار ورزشکار نخبه دارند که سه مدال اصلی بیشتر ماده ها را درو می کنند.
*شما گفتید که ما در ایران استعدادهای خوبی داریم و از لحاظ فیزیولوژیکی هیچ مشکلی نداریم. پس مشکل اصلی کجاست که نمی توانیم مثل چین و ژاپن به مدال شنا برسیم؟
یک بخش از مشکلات، مشکل سخت افزاری است. ما استعداد شنا را نمی توانیم در زمین چمن یا پیست دوومیدانی پرورش دهیم. این استعدادها نیاز به استخرهای استاندارد دارند که این اولین و بدیهی ترین مشکل ماست. استخر باید براساس قوانین فینا طراحی شده باشد. باید طول آن 50 یا 25 متر باشد. شما در نظر بگیرید الان چند تا از استخرهای شنا در دست متولیان ورزش است. فکر نمی کنم در کل ایران بیشتر از 10 استخر در دست کل متولیان ورزش باشد. بقیه ارگان ها و سازمانها هم که استخر دارند در زمینه قهرمان پروری و پرورش استعداد کار نمی کنند. قوانینی داریم که می گوید استخرها باید به بخش خصوصی اجاره داده شود و بخش خصوصی هم کاری به قهرمان پروری ندارد. آن هایی که استخر اجاره می کنند تنها بلیط فروشی کرده و در زمینه تفریحی فعالیت می کنند. بجای تیم داری به درآمد زایی فکر می کنند. از سوی دیگر دانش فنی مربیان ما هم باید بالا برود. ما باید در تورنمنت ها و مسابقات بیشتری شرکت کنیم. تیم ملی شنا به بازی های آسیایی رفت ولی مسابقه تدارکاتی آنچنانی نداشتیم. آمادگی یک تیم که یک شبه به دست نمی آید.
فدراسیون هم در کل کشور تنها دو استخر را با هزینه گزافی اجاره کرده است. فدراسیون شنا برای اینکه بخشی از هزینه های خود را تامین کند تمام تایم های خود را در اختیار شنا قرار نمی دهد. فدراسیون شنا حداقل سه رشته شنا، شیرجه و واترپلو را پوشش می دهد بنابراین نمی تواند زمان کافی را فقط برای رشته شنا بگذارد.
*یک ورزشکار باید روزی چقدر شنا و تمرین کند؟
بستگی به شرایط، سن و سطح ورزشی ورزشکار دارد. بر اساس برنامه ریزی برای کسانی که در حد خوب هستند بین 9 تا 11 جلسه تمرین در هفته براساس فصل تمرینی شنا در نظر می گیریم. باید حداقل روزی چهار ساعت استخر برای تمرین در اختیار شناگران باشد. در حال حاضر فقط در یک استخر این شرایط برای ما فراهم است. کمبود امکانات و منابع مالی ما را اذیت می کند. ژاپن حداقل 45 میلیون دلار در سال صرف توسعه شنا کرده است. این به غیر از درآمد از طریق اسپانسر و بخش خصوصی است. ما نمی توانیم با در اختیار داشتن دو استخر به جنگ هزاران استخر حریفان برویم. اگر استعدادی در شهر اراک باشد، چگونه باید او را کشف کنیم. سوال من این است که اگر مایکل فلپس در یکی از شهرستان های ایران به دنیا می آمد، آیا می توانستیم او را کشف کنیم؟
*شما مجری کار هستید، مشکل کجاست؟ موانع قانونی برای در اختیار داشتن استخر چیست؟
براساس اصل 44 قانون اساسی ادارات کل ورزش و جوانان می توانند استخرها را به بخش خصوصی اجاره دهند. اما پیش بینی نشده است که بخش خصوصی باید به قهرمان پروری و توسعه شنا کمک کند. اگر قوانینی باشد که تمام استخرها بخشی از زمان خود را به تیمداری و قهرمان پروری اختصاص دهند، شرایط خیلی بهتر خواهد شد. در آمریکا تمامی استخرهایی که در اختیار سازمان ها، ارگان ها، دانشگاه ها و .... هستند به تیمداری در سطوح مختلف می پردازند و عملا استخر در اختیار تیم های شنا قرار می گیرد. تیم ملی شنای آمریکا چهار سطح شنا دارد. فقط 300 هزار باشگاه شنا در یک سطح شنا فعالیت دارند و استخر و خط تمرین در اختیار دارند.
در مقابل 300 هزار باشگاه شنا در یک کشور توسعه یافته ما در ایران چند باشگاه شنای تخصصی داریم؟
تنها 10 باشگاه رسمی شنا در ایران داریم که هیچ کدامشان هم استخر ندارند. این مشکل را داریم که چندان به شنا اهمیت داده نمی شود. یک فرهنگ عمومی باید ایجاد شود تا شنا توسعه پیدا کند.
*شما از وقتی به عنوان رئیس کمیته فنی شنا انتخاب شدید چه راهکارهایی را مدنظر قرار دادید؟
ما سعی کردیم چند کار انجام بدهیم. یکی اینکه در راستای قوانین دولت و وزارت ورزش سعی کردیم که باشگاه های خصوصی را ترغیب کنیم تا آن ها هم تیمداری کنند. قوانین تیمداری را رواج دادیم. در مسابقات سعی کریم تیم های کوچک هم شرکت کنند و دیده شوند و از ظرفیت آن ها هم استفاده کنیم. ما یکی سری قوانین را تسهیل کردیم. در مسابقات آذربایجان پارسال 16 تیم شرکت کرده بودند اما امسال 28 تیم شرکت کردند. یکی دیگر هم طرح توسعه مدارس شنا بود که با جدیت دنبال شد.
*اما آمار غیررسمی می گوید اگر کل ورزشکاران حرفه ای شنای ایران را جمع کنیم مجموعا یکصد نفر نمی شوند؟
بلی این یک واقعیت است. چون قبلا اتفاقاتی افتاده که بعد از سال ها آسیب آن را با این کمیت محدود می بینیم و امروزه خیلی ها دیگر به تیم داری نمی پردازند. من به شما می گویم در حال حاضر تعداد شناگرانی را که می توان روی آن ها حساب باز کرد از 30 نفر بیشتر نمی شوند. ما باید تعداد این 30 نفر را به 50 نفر برسانیم و به تدریج این آمار را افزایش دهیم. اگر برنامه ریزی داشته باشیم قطعا می توان شناگر خیلی خوب زیادی هم پیدا کرد.
* آیا از ارگان های دیگر هم کمک خواستید؟
با آموزش و پرورش به تفاهم خوبی رسیدیم که یک گام مثبت نسبت به چند سال گذشته بود. با وزارت نفت هم به تفاهم رسیدیم تا بتوانیم از امکانات یکدیگر استفاده کنیم. البته باید با شهرداری ها هم همکاری داشته باشیم. اما به هر حال موانع قانونی زیادی وجود دارد.
*آیا توسعه شنای ایران از عهده فدراسیون برمی آید و یا اینکه باید دولت و مجلس هم سیاست گذاری کنند؟
اجازه دهید که خود روسای فدراسیون و بخش های حقوقی درباره این موضوع صحبت کنند. از نظر من حضور هر دوی این قوا برای توسعه شنا لازم است. برای توسعه شنا به خیلی از چیزها نیاز داریم. ورودی و خروجی های شنای ایران تفاوت زیادی دارند. حتی خیلی از شناگران در وسط راه جذب رشته های دیگر که بیشتر در اذهان عمومی محبوبیت دارند، می شوند. تمامی رسانه ها باید در این خصوص که شنا باعث سلامت جامعه می شود، کمک کنند.
*با روندی که ما در حال حاضر داریم، آیا می توانیم چهار سال بعد در بازی های آسیایی مدال بگیریم؟
با توجه به استعدادهایی که فعلا داریم و ما در این یکی ، دو سال کشف کردیم، اگر به طور مستمر شرایط را برای ورزشکاران فراهم کنیم و آن ها در مسابقات و اردوهای خارجی شرکت کنند، می توان به فینالیست شدن چهار نفر و مدال گرفتن یک نفر امیدوار باشیم. البته همه چیز بستگی به شرایط دارد مثلا مهدی انصاری که یکی از امیدهای ما در بازی های آسیایی اینچئون بود، در حین مسابقه مصدوم شد.
*دقیقا چه اتفاقی باید بیفتد تا ایران در بازی های آسیایی به مدال برسد؟
اینکه چه فعالیت هایی باید انجام داد تا مدال بگیریم با اینکه چه طوری شنای ما توسعه پیدا می کند دو مقوله جدا از هم هستند اینکه می گوییم اگر چهار سال بعد تمرینات و برنامه مدونی داشته باشیم، احتمال مدال گرفتن داریم بستگی به شرایط دارد مثلا اگر مشکلی پیش بیاید و آریا نسیمی شاد نتواند مسابقه دهد، شنای ما دوباره به حالت اولیه خود برمی گردد و پیشرفتی نخواهیم دید. ما باید شنا را درست رشد دهیم.
باید همه سازمان ها و ارگان هایی که استخر دارند به تیم ملی کمک کنند. همه این ها باید تحت نظارت فدراسیون و برنامه ریزی مناسب قرار گیرند. باید هدف کامل و جامعی داشته باشیم. استرالیا این کار را انجام می دهد. هر ورزشکاری باید مسابقات زیاد در طول سال داشته باشد که همه این ها به هزینه نیاز دارد.
وزارت ورزش باید نگاه ویژه ای به رشته های پایه داشته باشد.
* آیا در حال حاضر برنامه ریزی شما براساس هزینه است؟
برنامه ریزی ما براساس واقعیت است. ما هنوز به جایی نرسیده‌ایم که بگوییم فلان برنامه را می خواهیم و براساس آن برنامه ها هزینه در اختیار بگیریم. برنامه براساس توانمندی مالی فدراسیون و بودجه بندی تنظیم می شود. شنا و شیرجه و واترپلو هر کدام به اندازه یک فدراسیون بودجه نیاز دارند. در هر کدام از این رشته ها ورزشکاران باید در رده های مختلف در مسابقات شرکت کنند. متاسفانه همه این رشته ها در وزارت ورزش به عنوان یک رشته دیده می شوند. باید نگاه ها در سطح کلان تغییر کند. پیشنهاد من این است که یک ستادی در وزارت ورزش به عنوان ستاد ورزش های پایه و مدال آور ایجاد شود تا آن ها بتوانند برای این رشته ها اسپانسر مالی جذب کنند.
*به نظر می رسد که در حال حاضر بعید می دانید شناگران ایران در بازی های آسیایی چهار سال بعد مدال بگیرند؟
اگر با این شرایط جلو برویم بعید می دانم که چهار سال بعد مدال می گیریم. ما تمام تلاش خود را می کنیم تا در شش رشته فینالیست داشته باشیم. امیدوارم که مدیریت عوض نشود. تغییرات در مدیریت به ضرر رشته های ورزشی است. چون مدیریت جدید با طرز فکرهای متفاوت روی کار می آید و همه چیز را براساس دیدگاهش تغییر می دهد.
منابع مالی را باید با سیستم جذب کرد نه با یک فرد خاص. وزارت ورزش برای فوتبال اسپانسر می گیرد ولی برای رشته های پایه این کار را انجام نمی دهد. رشته دو و میدانی به خاطر اینکه احسان حدادی یک استثنا است دیده می شود. آیا در چند سال بعد از احسان حدادی باز هم در المپیک مدال دوومیدانی خواهیم داشت؟ پس ما با یک تک ستاره در بعضی ورزش ها دیده می شویم نه با فعالیت و هماهنگی که باعث دیده شدن همه افراد در یک رشته ورزشی می شود.
*چقدر بودجه می خواهید تا شانس مدال آوری ما در چهار سال بعد تضمین شود؟
باید حداقل دو استخر در هر استانی زیر نظر مجموعه های فدراسیون باشد. باید مربیان خوبی از هر استان آموزش ببیند و هر سال در کلاس های مربیگری مختلفی شرکت کنند. باید اردوهای بلند مدت خارجی داشته باشیم. فینا یک شناگر ما را بورسیه کرده است که هزینه آن 45 هزار یورو در سال است. اگر 10 ورزشکاران خوب داشته باشیم حداقل 450 هزار یورو در سال نیاز داریم. حداقل در سال باید یک میلیون یورو در زمینه شنا هزینه کنیم و همچنین 64 استخر استاندارد در سطح کشور داشته باشیم. تاکید می کنم که این حداقل بودجه مورد نیاز برای توسعه شنای ایران و رسیدن به مدال است.
*حالا اگر دولت این هزینه را بپردازد چه منفعت دیگری جز مدال طلای شنا خواهد داشت؟
تعداد شناگران در هر استانی زیاد می شود. این هزینه ها در بخش سلامت خیلی موثر خواهد بود. یعنی هزینه ها دور ریخته نمی شود بلکه دوباره به دولت برمی گردد. کمیته ملی المپیک فرانسه یک تفاهم نامه با وزارت بهداشت امضا کرده بود، که سه میلیارد دلار هزینه سلامت و درمان جامعه پایین آمد.
ما در هر سطحی نیاز به نیازسنجی داریم و باید براساس منابع در دسترس فعالیت کنیم. ما در خیلی از جاها نیاز به مربی خارجی نداریم چون مربی خارجی در عرض یک یا دو سال نمی تواند کاری انجام دهد. برای رشد ورزش باید مربیان ورزشی هم رشد کنند و رشد و توسعه باید موزون باشد. ما نمی توانیم بگوییم استخر استاندارد نداریم، ماساژور، فیزیوتراپ و .... نداریم ولی باید در المپیک موفق شویم. باید از نظر ساختاری و مدیریتی هم پیشرفت کنیم.
*اگر روبروی وزیر ورزش نشسته باشید، به او چه می گویید؟
اول می پرسم که انتظار شما از شنا در اینچئون چه بوده است که برآورده نشد. آیا یک برنامه مدون و سیاست گذاری کلان در وزارت ورزش برای شنا در نظر گرفته شده یا خیر.
بیشترین مدال طلا در بازی های آسیایی اختصاص به رشته شنا با 53 مدال دارد پس باید در سطح وزارت و کمیته ملی المپیک نگاه ویژه ای به این ورزش ها داشت. با شرایطی که تیم را اعزام کردیم حد انتظار ما این بود که در بازی های آسیایی رکورد ملی را جابجا کنیم که این کار هم محقق شد. انتظار فینالیست شدن در رشته تیمی را داشتیم که با مصدومیت شناگر ما این امر هم محقق نشد اما در مجموع نتایج خوبی بود. ما از وزارت ورزش حمایت و بودجه کافی را می خواهیم و انتظار داریم که شنای ایران را با توجه به امکانات، بودجه و پتانسیل موجود قضاوت کنند.
برای بررسی وضعیت شنای ایران، دلایل عدم موفقیت این ورزش در طول تاریخ بازی های آسیایی و برنامه های کمیته فنی شنای فدراسیون برای توسعه این ورزش به گفت و گو با فرشاد کرمی نشستیم.
این گفت و گو را در ادامه می‌خوانید:
* آیا ایرانی ها در شنا مشکل استعداد دارند؟
فکر کنم این سوال مشکل دارد. ایرانی ها در همه چیز استعداد دارند. مردم همه کشورهای دنیا می توانند در رشته های مختلف موفق باشند. البته به شرطی که بستر مناسب برای موفقیت فراهم باشد. من به شما اطمینان می دهم که ما ایرانی ها از نظر فیزیولوژیکی و پیکر سنجی هیچ مشکلی برای موفقیت در شنا نداریم. برخی ها می گویند کسانی که پوست تیره دارند در شنا موفق نمی شوند ولی این هم درست نیست. در طول تاریخ افرادی بودند که هم پوست تیره داشتند و هم در شنا موفق شدند. ما در شنای ایران استعدادهای خوبی داریم، فقط باید این استعدادها را کشف کنیم، روی آن ها سرمایه گذاری و در عمل از آن ها استفاده کنیم.
ما در پروسه زمانی کوتاه مدت موفق نخواهیم شد. اگر قرار بود همه در کوتاه مدت موفق شوند، کاهش رکورد در دنیا به وجود نمی آمد. آنچه مهم است، پیدا کردن استعداد و پرورش آن است. اینکه چه بستری فراهم است تا یک استعداد خوب در جای خودش پرورش داده شود از همه مهمتر است. در حال حاضر ما در پیدا کردن و پرورش استعدادها یک مقدار مشکل داریم.
*چندین سال است که شناگران ما در مسابقات معتبر جهانی شرکت می کنند اما مدال ارزشمندی نمی گیرند، خیلی ها از این موضوع خسته شده اند که ما در ایران به جای گرفتن مدال فقط به کاهش رکوردهای ملی چشم دوخته ایم.
کاهش رکورد نشان دهنده رشد است اما اینکه چرا مدال نمی گیریم مثل این است که بگوییم با آن همه سرمایه گذاری تیم ملی فوتبال به جام جهانی می رود، کی این تیم قهرمان جام جهانی می شود؟ رشته هایی که در ایران بستر مناسبی برای آنها فراهم بوده، پیشرفت کرده اند و موفق شده اند. شنا و دوو میدانی از جمله رشته هایی هستند که بیشترین شرکت کننده را در مسابقات بین المللی دارند. تعداد کسانی که در دنیا شنا و یا دو و میدانی کار می کنند از کل ورزشکاران رشته های دیگر بیشتر است. در همه کشورهای پیشرفته نمی توان کسی را پیدا کرد که در طول زندگی خود شنا کار نکرده باشد.
در مسابقات جهانی شنا 202 کشور شرکت می کنند. دو کشور چین و ژاپن در کل دنیا صاحب سبک هستند و به عنوان قطب های اصلی شنا در دنیا مطرح می شوند. این دو کشور آسیایی توانایی رقابت با تمام کشورهای دنیا را دارند. فقط این دو کشور بجز کره جنوبی و سنگاپور که به تازگی در شنا پیشرفت کرده اند، مدال گرفتن در شنای آسیا را خیلی سخت کرده اند. زیرا هر یک از کشورهای چین و ژاپن در هر ماده دو نمانیده دارند. یعنی چهار ورزشکار نخبه دارند که سه مدال اصلی بیشتر ماده ها را درو می کنند.
*شما گفتید که ما در ایران استعدادهای خوبی داریم و از لحاظ فیزیولوژیکی هیچ مشکلی نداریم. پس مشکل اصلی کجاست که نمی توانیم مثل چین و ژاپن به مدال شنا برسیم؟
یک بخش از مشکلات، مشکل سخت افزاری است. ما استعداد شنا را نمی توانیم در زمین چمن یا پیست دوومیدانی پرورش دهیم. این استعدادها نیاز به استخرهای استاندارد دارند که این اولین و بدیهی ترین مشکل ماست. استخر باید براساس قوانین فینا طراحی شده باشد. باید طول آن 50 یا 25 متر باشد. شما در نظر بگیرید الان چند تا از استخرهای شنا در دست متولیان ورزش است. فکر نمی کنم در کل ایران بیشتر از 10 استخر در دست کل متولیان ورزش باشد. بقیه ارگان ها و سازمانها هم که استخر دارند در زمینه قهرمان پروری و پرورش استعداد کار نمی کنند. قوانینی داریم که می گوید استخرها باید به بخش خصوصی اجاره داده شود و بخش خصوصی هم کاری به قهرمان پروری ندارد. آن هایی که استخر اجاره می کنند تنها بلیط فروشی کرده و در زمینه تفریحی فعالیت می کنند. بجای تیم داری به درآمد زایی فکر می کنند. از سوی دیگر دانش فنی مربیان ما هم باید بالا برود. ما باید در تورنمنت ها و مسابقات بیشتری شرکت کنیم. تیم ملی شنا به بازی های آسیایی رفت ولی مسابقه تدارکاتی آنچنانی نداشتیم. آمادگی یک تیم که یک شبه به دست نمی آید.
فدراسیون هم در کل کشور تنها دو استخر را با هزینه گزافی اجاره کرده است. فدراسیون شنا برای اینکه بخشی از هزینه های خود را تامین کند تمام تایم های خود را در اختیار شنا قرار نمی دهد. فدراسیون شنا حداقل سه رشته شنا، شیرجه و واترپلو را پوشش می دهد بنابراین نمی تواند زمان کافی را فقط برای رشته شنا بگذارد.
*یک ورزشکار باید روزی چقدر شنا و تمرین کند؟
بستگی به شرایط، سن و سطح ورزشی ورزشکار دارد. بر اساس برنامه ریزی برای کسانی که در حد خوب هستند بین 9 تا 11 جلسه تمرین در هفته براساس فصل تمرینی شنا در نظر می گیریم. باید حداقل روزی چهار ساعت استخر برای تمرین در اختیار شناگران باشد. در حال حاضر فقط در یک استخر این شرایط برای ما فراهم است. کمبود امکانات و منابع مالی ما را اذیت می کند. ژاپن حداقل 45 میلیون دلار در سال صرف توسعه شنا کرده است. این به غیر از درآمد از طریق اسپانسر و بخش خصوصی است. ما نمی توانیم با در اختیار داشتن دو استخر به جنگ هزاران استخر حریفان برویم. اگر استعدادی در شهر اراک باشد، چگونه باید او را کشف کنیم. سوال من این است که اگر مایکل فلپس در یکی از شهرستان های ایران به دنیا می آمد، آیا می توانستیم او را کشف کنیم؟
*شما مجری کار هستید، مشکل کجاست؟ موانع قانونی برای در اختیار داشتن استخر چیست؟
براساس اصل 44 قانون اساسی ادارات کل ورزش و جوانان می توانند استخرها را به بخش خصوصی اجاره دهند. اما پیش بینی نشده است که بخش خصوصی باید به قهرمان پروری و توسعه شنا کمک کند. اگر قوانینی باشد که تمام استخرها بخشی از زمان خود را به تیمداری و قهرمان پروری اختصاص دهند، شرایط خیلی بهتر خواهد شد. در آمریکا تمامی استخرهایی که در اختیار سازمان ها، ارگان ها، دانشگاه ها و .... هستند به تیمداری در سطوح مختلف می پردازند و عملا استخر در اختیار تیم های شنا قرار می گیرد. تیم ملی شنای آمریکا چهار سطح شنا دارد. فقط 300 هزار باشگاه شنا در یک سطح شنا فعالیت دارند و استخر و خط تمرین در اختیار دارند.
در مقابل 300 هزار باشگاه شنا در یک کشور توسعه یافته ما در ایران چند باشگاه شنای تخصصی داریم؟
تنها 10 باشگاه رسمی شنا در ایران داریم که هیچ کدامشان هم استخر ندارند. این مشکل را داریم که چندان به شنا اهمیت داده نمی شود. یک فرهنگ عمومی باید ایجاد شود تا شنا توسعه پیدا کند.
*شما از وقتی به عنوان رئیس کمیته فنی شنا انتخاب شدید چه راهکارهایی را مدنظر قرار دادید؟
ما سعی کردیم چند کار انجام بدهیم. یکی اینکه در راستای قوانین دولت و وزارت ورزش سعی کردیم که باشگاه های خصوصی را ترغیب کنیم تا آن ها هم تیمداری کنند. قوانین تیمداری را رواج دادیم. در مسابقات سعی کریم تیم های کوچک هم شرکت کنند و دیده شوند و از ظرفیت آن ها هم استفاده کنیم. ما یکی سری قوانین را تسهیل کردیم. در مسابقات آذربایجان پارسال 16 تیم شرکت کرده بودند اما امسال 28 تیم شرکت کردند. یکی دیگر هم طرح توسعه مدارس شنا بود که با جدیت دنبال شد.
*اما آمار غیررسمی می گوید اگر کل ورزشکاران حرفه ای شنای ایران را جمع کنیم مجموعا یکصد نفر نمی شوند؟
بلی این یک واقعیت است. چون قبلا اتفاقاتی افتاده که بعد از سال ها آسیب آن را با این کمیت محدود می بینیم و امروزه خیلی ها دیگر به تیم داری نمی پردازند. من به شما می گویم در حال حاضر تعداد شناگرانی را که می توان روی آن ها حساب باز کرد از 30 نفر بیشتر نمی شوند. ما باید تعداد این 30 نفر را به 50 نفر برسانیم و به تدریج این آمار را افزایش دهیم. اگر برنامه ریزی داشته باشیم قطعا می توان شناگر خیلی خوب زیادی هم پیدا کرد.
* آیا از ارگان های دیگر هم کمک خواستید؟
با آموزش و پرورش به تفاهم خوبی رسیدیم که یک گام مثبت نسبت به چند سال گذشته بود. با وزارت نفت هم به تفاهم رسیدیم تا بتوانیم از امکانات یکدیگر استفاده کنیم. البته باید با شهرداری ها هم همکاری داشته باشیم. اما به هر حال موانع قانونی زیادی وجود دارد.
*آیا توسعه شنای ایران از عهده فدراسیون برمی آید و یا اینکه باید دولت و مجلس هم سیاست گذاری کنند؟
اجازه دهید که خود روسای فدراسیون و بخش های حقوقی درباره این موضوع صحبت کنند. از نظر من حضور هر دوی این قوا برای توسعه شنا لازم است. برای توسعه شنا به خیلی از چیزها نیاز داریم. ورودی و خروجی های شنای ایران تفاوت زیادی دارند. حتی خیلی از شناگران در وسط راه جذب رشته های دیگر که بیشتر در اذهان عمومی محبوبیت دارند، می شوند. تمامی رسانه ها باید در این خصوص که شنا باعث سلامت جامعه می شود، کمک کنند.
*با روندی که ما در حال حاضر داریم، آیا می توانیم چهار سال بعد در بازی های آسیایی مدال بگیریم؟
با توجه به استعدادهایی که فعلا داریم و ما در این یکی ، دو سال کشف کردیم، اگر به طور مستمر شرایط را برای ورزشکاران فراهم کنیم و آن ها در مسابقات و اردوهای خارجی شرکت کنند، می توان به فینالیست شدن چهار نفر و مدال گرفتن یک نفر امیدوار باشیم. البته همه چیز بستگی به شرایط دارد مثلا مهدی انصاری که یکی از امیدهای ما در بازی های آسیایی اینچئون بود، در حین مسابقه مصدوم شد.
*دقیقا چه اتفاقی باید بیفتد تا ایران در بازی های آسیایی به مدال برسد؟
اینکه چه فعالیت هایی باید انجام داد تا مدال بگیریم با اینکه چه طوری شنای ما توسعه پیدا می کند دو مقوله جدا از هم هستند اینکه می گوییم اگر چهار سال بعد تمرینات و برنامه مدونی داشته باشیم، احتمال مدال گرفتن داریم بستگی به شرایط دارد مثلا اگر مشکلی پیش بیاید و آریا نسیمی شاد نتواند مسابقه دهد، شنای ما دوباره به حالت اولیه خود برمی گردد و پیشرفتی نخواهیم دید. ما باید شنا را درست رشد دهیم.
باید همه سازمان ها و ارگان هایی که استخر دارند به تیم ملی کمک کنند. همه این ها باید تحت نظارت فدراسیون و برنامه ریزی مناسب قرار گیرند. باید هدف کامل و جامعی داشته باشیم. استرالیا این کار را انجام می دهد. هر ورزشکاری باید مسابقات زیاد در طول سال داشته باشد که همه این ها به هزینه نیاز دارد.
وزارت ورزش باید نگاه ویژه ای به رشته های پایه داشته باشد.
* آیا در حال حاضر برنامه ریزی شما براساس هزینه است؟
برنامه ریزی ما براساس واقعیت است. ما هنوز به جایی نرسیده‌ایم که بگوییم فلان برنامه را می خواهیم و براساس آن برنامه ها هزینه در اختیار بگیریم. برنامه براساس توانمندی مالی فدراسیون و بودجه بندی تنظیم می شود. شنا و شیرجه و واترپلو هر کدام به اندازه یک فدراسیون بودجه نیاز دارند. در هر کدام از این رشته ها ورزشکاران باید در رده های مختلف در مسابقات شرکت کنند. متاسفانه همه این رشته ها در وزارت ورزش به عنوان یک رشته دیده می شوند. باید نگاه ها در سطح کلان تغییر کند. پیشنهاد من این است که یک ستادی در وزارت ورزش به عنوان ستاد ورزش های پایه و مدال آور ایجاد شود تا آن ها بتوانند برای این رشته ها اسپانسر مالی جذب کنند.
*به نظر می رسد که در حال حاضر بعید می دانید شناگران ایران در بازی های آسیایی چهار سال بعد مدال بگیرند؟
اگر با این شرایط جلو برویم بعید می دانم که چهار سال بعد مدال می گیریم. ما تمام تلاش خود را می کنیم تا در شش رشته فینالیست داشته باشیم. امیدوارم که مدیریت عوض نشود. تغییرات در مدیریت به ضرر رشته های ورزشی است. چون مدیریت جدید با طرز فکرهای متفاوت روی کار می آید و همه چیز را براساس دیدگاهش تغییر می دهد.
منابع مالی را باید با سیستم جذب کرد نه با یک فرد خاص. وزارت ورزش برای فوتبال اسپانسر می گیرد ولی برای رشته های پایه این کار را انجام نمی دهد. رشته دو و میدانی به خاطر اینکه احسان حدادی یک استثنا است دیده می شود. آیا در چند سال بعد از احسان حدادی باز هم در المپیک مدال دوومیدانی خواهیم داشت؟ پس ما با یک تک ستاره در بعضی ورزش ها دیده می شویم نه با فعالیت و هماهنگی که باعث دیده شدن همه افراد در یک رشته ورزشی می شود.
*چقدر بودجه می خواهید تا شانس مدال آوری ما در چهار سال بعد تضمین شود؟
باید حداقل دو استخر در هر استانی زیر نظر مجموعه های فدراسیون باشد. باید مربیان خوبی از هر استان آموزش ببیند و هر سال در کلاس های مربیگری مختلفی شرکت کنند. باید اردوهای بلند مدت خارجی داشته باشیم. فینا یک شناگر ما را بورسیه کرده است که هزینه آن 45 هزار یورو در سال است. اگر 10 ورزشکاران خوب داشته باشیم حداقل 450 هزار یورو در سال نیاز داریم. حداقل در سال باید یک میلیون یورو در زمینه شنا هزینه کنیم و همچنین 64 استخر استاندارد در سطح کشور داشته باشیم. تاکید می کنم که این حداقل بودجه مورد نیاز برای توسعه شنای ایران و رسیدن به مدال است.
*حالا اگر دولت این هزینه را بپردازد چه منفعت دیگری جز مدال طلای شنا خواهد داشت؟
تعداد شناگران در هر استانی زیاد می شود. این هزینه ها در بخش سلامت خیلی موثر خواهد بود. یعنی هزینه ها دور ریخته نمی شود بلکه دوباره به دولت برمی گردد. کمیته ملی المپیک فرانسه یک تفاهم نامه با وزارت بهداشت امضا کرده بود، که سه میلیارد دلار هزینه سلامت و درمان جامعه پایین آمد.
ما در هر سطحی نیاز به نیازسنجی داریم و باید براساس منابع در دسترس فعالیت کنیم. ما در خیلی از جاها نیاز به مربی خارجی نداریم چون مربی خارجی در عرض یک یا دو سال نمی تواند کاری انجام دهد. برای رشد ورزش باید مربیان ورزشی هم رشد کنند و رشد و توسعه باید موزون باشد. ما نمی توانیم بگوییم استخر استاندارد نداریم، ماساژور، فیزیوتراپ و .... نداریم ولی باید در المپیک موفق شویم. باید از نظر ساختاری و مدیریتی هم پیشرفت کنیم.
*اگر روبروی وزیر ورزش نشسته باشید، به او چه می گویید؟
اول می پرسم که انتظار شما از شنا در اینچئون چه بوده است که برآورده نشد. آیا یک برنامه مدون و سیاست گذاری کلان در وزارت ورزش برای شنا در نظر گرفته شده یا خیر.
بیشترین مدال طلا در بازی های آسیایی اختصاص به رشته شنا با 53 مدال دارد پس باید در سطح وزارت و کمیته ملی المپیک نگاه ویژه ای به این ورزش ها داشت. با شرایطی که تیم را اعزام کردیم حد انتظار ما این بود که در بازی های آسیایی رکورد ملی را جابجا کنیم که این کار هم محقق شد. انتظار فینالیست شدن در رشته تیمی را داشتیم که با مصدومیت شناگر ما این امر هم محقق نشد اما در مجموع نتایج خوبی بود. ما از وزارت ورزش حمایت و بودجه کافی را می خواهیم و انتظار داریم که شنای ایران را با توجه به امکانات، بودجه و پتانسیل موجود قضاوت کنند.