به گزارش مشرق، در حالی که حدود 2 هفته از خروج نظامیان انگلیس از بزرگترین پایگاه نظامی این نیروها در افغانستان (کمپ باستیون) می‌گذرد، هنوز رسانه‌های داخلی در افغانستان و سایر رسانه‌های جهان پیرامون این موضوع مطالبی را منتشر می‌کنند.
روزنامه فرانسوی زبان فیگارو در مطلبی به خروج نظامیان انگلیسی از افغانستان اشاره کرده است که در زیر متن کامل این مقاله را مطالعه می‌کنید:
اتحادیه‌ی جک در کمپ باستیون که پایگاه عمده نیروهای نظامی انگلیس در افغانستان بود، برای آخرین بار روز یک‌شنبه، 26 اکتبر تخلیه شد. به همین مناسبت، یک جشن مختصر و بدون سروصدا تحت تدابیر شدید امنیتی با گشت‌زنی بالگرد برگزار شد؛ اما هراس از حمله‌ی طالبان هر لحظه وجود داشت. آخرین سربازان انگلیسی پرچم کشورشان را در یک بالگرد «شینوک» به‌هم پیچاندند و به سوی قندهار حرکت نمودند. همچنین آن‌ها پلاکارتی را که در آن نوشته شده بود، «453 سرباز در افغانستان کشته شدند» نیز با خود حمل می‌کردند. پس از آن بیرق افغانستان در مقر این نیروهای ائتلاف برافراشته شد. پس از خروج این نیروها، در محل پایگاه آن‌ها که در یک دشت در ولایت هلمند ایجاد شده بود، سکوت و آرامش حکم‌فرما شد. این جشن مختصر، به مأموریت جنگی 13 ساله نیروهای انگلیسی در افغانستان، پایان داد. پس از جنگ جهانی دوم، این مأموریت یکی از طولانی‌ترین مأموریت‌های خارجی برای نیروهای انگلیس می‌باشد. اما با آن‌هم، تعدادی از نیروهای انگلیسی برای آموزش نیروهای امنیتی افغانستان در این کشور باقی می‌مانند که دیگر مأموریت جنگی نخواهند داشت.
هیچ‌کس جرأت ندارد که از پیروزی حرف بزند. «دارل آمیزون» مسئول انتقال این نیروها می‌گوید، برای آن‌چه که ما خدمت کرده‌ایم و قربانی داده‌ایم، «زمان پاسخ خواهد گفت» و امروز دشوار است که قضاوت نماییم که نتیجه‌ی پیکار ما چیست.
طالبان نیز در این مورد از خود واکنش نشان داده و در سایت رسمی خویش چنین نوشته‌اند: «به لطف و کمک خداوند قادر و متعال و شهدای مجاهدین افغانستان، اشغال‌گران کمپ باستیون را تخلیه کردند». اولین گروه از نیروهای انگلیسی در سال 2001 با هدف استقرار ثبات و پایداری حکومت جدید افغانستان پس از رژیم طالبان در این کشور مستقر شدند. در جریان سال‌هایی که گذشت، انگلیس همواره در کنار آمریکا بوده است؛ چنان‌چه در سال 2003، زمانی که آمریکا به عراق حمله کرد این کشور نیز در کنار آن ایستاد و توجه‌شان را نسبت به افغانستان، بیشتر به عراق معطوف کردند.
هنگامی که گروه طالبان در سال‌های 2005 و 2006 حملات خود را در افغانستان گسترش دادند، نیروهای ناتو دوباره در جنوب افغانستان مستقر شدند. نیروهای انگلیسی، ولایت هلمند را انتخاب کردند؛ ولایتی که در شرق قندهار است. آن‌ها در یک دشت بزرگ در نزدیکی شهر «لشکرگاه» مرکز ولایت هلمند، «کمپ باستیون» را ایجاد نمودند. وقتی که این ولایت به تاز‌گی تحت کنترل نیروهای انگلیسی درآمده بود، آن‌ها این ولایت را «ایالت هلمند» نامیدند. «تونی بلر» در آن هنگام در دیدار از کمپ باستیون گفته بود، «این‌جا، جایی است که باید در آغاز قرن 21 در مورد امنیت جهانی درباره آن تصمیمی گرفته می‌شد». «جان رید» دبیر وقت وزارت دفاع انگلیس در آن زمان گفته بود که «مأموریت ما در این‌جا، پس از سه سال خاتمه می‌یابد. ما خوشحال می‌شویم که این‌جا را بدون آن‌که دیگر گلوله‌ای شلیک شود، ترک کنیم».
اما برعکس، انگلیسی‌ها در این ولایت هشت سال دیگر نیز مأموریت داشتند. بیش از 500000 کارتوس توسط این نیروها شلیک شد، همچنین بیش از 450 سرباز کشته شدند و بیش از 2 برابر آن زخمی، معیوب و معلول. انگلیسی‌ها در یکی از دشوارترین و ناامن‌ترین ولایت‌های افغانستان افتاده بودند. سیاست آن‌ها مبنی بر محو مواد مخدر، بیگانه با واقعیت‌های مردم محلی بود. درست پس از جابه‌جایی آن‌ها، طالبان حملات حیرت‌انگیز خویش را در مقابل نیروهای ناتو به نمایش گذاشتند.
تخلیه‌ی کمپ باستیون؛ پایان چهارمین جنگ انگلیس و افغانستان
«سنگین»، «کجکی»، «موسی‌قلعه» و «نوزاد»، نام‌هایی هستند که در کنار اسامی چون «گورخاس»، «پاراس» و «گوارد» در لیست کتاب جنگ‌های رژیم انگلیس اضافه می‌شود. سربازان بریتانیایی که در این مناطق ولایت هلمند مشغول نبرد بودند، به دلیل مأموریت سنگینی که در مقابله با طالبان انجام می‌دادند، ولایت هلمند را «سوراخ جهنم» نامیده بودند.
زمانی که انگلیس مشغول جنگ در عراق بود، نیروهای این کشور در افغانستان در لبه سقوط قرار گرفته بودند. مواد انفجاری جاسازی شده علیه این نیروها، ضربه سنگینی را بر پیکرشان وارد کرد. پایگاه آن‌ها از سوی طالبان محصور شده بود. این نیروها از تجهیزات و امکانات نظامی کمتر بهره‌مند بودند؛ چنان‌چه تانک‌های زرهی و بالگرد در اختیارشان قرار نداشت. در پایان سال 2009، وضعیت خیلی خطرناک شده بود. آمریکا، برای تقویت این نیروها، نیروی ویژه دریایی خود را به کمک‌شان فرستاد. همچنین در کنار کمپ باستیون، یک کمپ دیگر نیز ایجاد شد. هر 2 این کمپ‌ها، 135 کیلومتر را اشغال کرده بودند؛ منطقه‌ای که معادل یک شهر معمولی اروپایی می‌باشد.
در فرودگاه این کمپ، روزانه 600 پرواز صورت می‌گرفت. از نگاه ترافیک هوایی، این چهارمین فرودگاه انگلیسی بود. در مجموع، به انضمام نیروی افغانستانی در این کمپ، بیش از 40000 تن حاضر بودند.
در ماه سپتامبر سال 2012، «پرنس هری» به عنوان خلبان بالگرد در این کمپ حاضر شد. در همان ماه از سوی کماندوی طالبان یک جنگ عجیب و باورنکردنی راه انداخته شد. دو سرباز از نیروی دریایی آمریکا کشته شدند و همچنین طالبان موفق شدند 6 فروند هواپیمای (Harrier) و یک فروند هواپیمای (Hercule C-130) را ساقط کنند. این یکی از شکست‌ها و خسارت‌های هنگفت هوایی پس از جنگ ویتنام برای آمریکا بود.
تخلیه‌ی کمپ باستیون، نمایانگر پایان چهارمین جنگ انگلستان در افغانستان می‌باشد. بار نخست، در سال 1842 انگلستان شکست سختی را در تاریخ نظامی‌اش در افغانستان متقبل شد که در این جنگ در مسیر کابل - جلال‌آباد، تلفات زیادی بر نیروی نظامی این کشور وارد شد و پس از آن مجبور شد افغانستان را ترک نماید. برای بار دوم در سال 1880، در جنگ میوند در مقابل جنگ‌جویان افغانستان با ناکامی مواجه شد و شکست خویش را پذیرفت. بار سوم در سال 1919، با یک حالت مبهم افغانستان را ترک نمود. اما با هر بار مداخله‌اش، موفق می‌شد افغانستان را با سکوت قانع سازد و پس از خروج، این کشور را به یک حکومت وابسته به خود، باقی بگذارد. اکنون که زمان کمی برای خروج عمومی نیروهای نظامی ناتو از افغانستان باقی مانده است و مأموریت جنگی‌شان در این کشور پایان می‌یابد، طالبان بیش از پیش قدرت یافته‌اند و علاه بر آن، خروج نیروهای نظامی انگلیس از افغانستان برای بار چهارم، خیلی گنگ و مبهم است.
روزنامه فرانسوی زبان فیگارو در مطلبی به خروج نظامیان انگلیسی از افغانستان اشاره کرده است که در زیر متن کامل این مقاله را مطالعه می‌کنید:
اتحادیه‌ی جک در کمپ باستیون که پایگاه عمده نیروهای نظامی انگلیس در افغانستان بود، برای آخرین بار روز یک‌شنبه، 26 اکتبر تخلیه شد. به همین مناسبت، یک جشن مختصر و بدون سروصدا تحت تدابیر شدید امنیتی با گشت‌زنی بالگرد برگزار شد؛ اما هراس از حمله‌ی طالبان هر لحظه وجود داشت. آخرین سربازان انگلیسی پرچم کشورشان را در یک بالگرد «شینوک» به‌هم پیچاندند و به سوی قندهار حرکت نمودند. همچنین آن‌ها پلاکارتی را که در آن نوشته شده بود، «453 سرباز در افغانستان کشته شدند» نیز با خود حمل می‌کردند. پس از آن بیرق افغانستان در مقر این نیروهای ائتلاف برافراشته شد. پس از خروج این نیروها، در محل پایگاه آن‌ها که در یک دشت در ولایت هلمند ایجاد شده بود، سکوت و آرامش حکم‌فرما شد. این جشن مختصر، به مأموریت جنگی 13 ساله نیروهای انگلیسی در افغانستان، پایان داد. پس از جنگ جهانی دوم، این مأموریت یکی از طولانی‌ترین مأموریت‌های خارجی برای نیروهای انگلیس می‌باشد. اما با آن‌هم، تعدادی از نیروهای انگلیسی برای آموزش نیروهای امنیتی افغانستان در این کشور باقی می‌مانند که دیگر مأموریت جنگی نخواهند داشت.
هیچ‌کس جرأت ندارد که از پیروزی حرف بزند. «دارل آمیزون» مسئول انتقال این نیروها می‌گوید، برای آن‌چه که ما خدمت کرده‌ایم و قربانی داده‌ایم، «زمان پاسخ خواهد گفت» و امروز دشوار است که قضاوت نماییم که نتیجه‌ی پیکار ما چیست.
طالبان نیز در این مورد از خود واکنش نشان داده و در سایت رسمی خویش چنین نوشته‌اند: «به لطف و کمک خداوند قادر و متعال و شهدای مجاهدین افغانستان، اشغال‌گران کمپ باستیون را تخلیه کردند». اولین گروه از نیروهای انگلیسی در سال 2001 با هدف استقرار ثبات و پایداری حکومت جدید افغانستان پس از رژیم طالبان در این کشور مستقر شدند. در جریان سال‌هایی که گذشت، انگلیس همواره در کنار آمریکا بوده است؛ چنان‌چه در سال 2003، زمانی که آمریکا به عراق حمله کرد این کشور نیز در کنار آن ایستاد و توجه‌شان را نسبت به افغانستان، بیشتر به عراق معطوف کردند.
هنگامی که گروه طالبان در سال‌های 2005 و 2006 حملات خود را در افغانستان گسترش دادند، نیروهای ناتو دوباره در جنوب افغانستان مستقر شدند. نیروهای انگلیسی، ولایت هلمند را انتخاب کردند؛ ولایتی که در شرق قندهار است. آن‌ها در یک دشت بزرگ در نزدیکی شهر «لشکرگاه» مرکز ولایت هلمند، «کمپ باستیون» را ایجاد نمودند. وقتی که این ولایت به تاز‌گی تحت کنترل نیروهای انگلیسی درآمده بود، آن‌ها این ولایت را «ایالت هلمند» نامیدند. «تونی بلر» در آن هنگام در دیدار از کمپ باستیون گفته بود، «این‌جا، جایی است که باید در آغاز قرن 21 در مورد امنیت جهانی درباره آن تصمیمی گرفته می‌شد». «جان رید» دبیر وقت وزارت دفاع انگلیس در آن زمان گفته بود که «مأموریت ما در این‌جا، پس از سه سال خاتمه می‌یابد. ما خوشحال می‌شویم که این‌جا را بدون آن‌که دیگر گلوله‌ای شلیک شود، ترک کنیم».
اما برعکس، انگلیسی‌ها در این ولایت هشت سال دیگر نیز مأموریت داشتند. بیش از 500000 کارتوس توسط این نیروها شلیک شد، همچنین بیش از 450 سرباز کشته شدند و بیش از 2 برابر آن زخمی، معیوب و معلول. انگلیسی‌ها در یکی از دشوارترین و ناامن‌ترین ولایت‌های افغانستان افتاده بودند. سیاست آن‌ها مبنی بر محو مواد مخدر، بیگانه با واقعیت‌های مردم محلی بود. درست پس از جابه‌جایی آن‌ها، طالبان حملات حیرت‌انگیز خویش را در مقابل نیروهای ناتو به نمایش گذاشتند.
تخلیه‌ی کمپ باستیون؛ پایان چهارمین جنگ انگلیس و افغانستان
«سنگین»، «کجکی»، «موسی‌قلعه» و «نوزاد»، نام‌هایی هستند که در کنار اسامی چون «گورخاس»، «پاراس» و «گوارد» در لیست کتاب جنگ‌های رژیم انگلیس اضافه می‌شود. سربازان بریتانیایی که در این مناطق ولایت هلمند مشغول نبرد بودند، به دلیل مأموریت سنگینی که در مقابله با طالبان انجام می‌دادند، ولایت هلمند را «سوراخ جهنم» نامیده بودند.
زمانی که انگلیس مشغول جنگ در عراق بود، نیروهای این کشور در افغانستان در لبه سقوط قرار گرفته بودند. مواد انفجاری جاسازی شده علیه این نیروها، ضربه سنگینی را بر پیکرشان وارد کرد. پایگاه آن‌ها از سوی طالبان محصور شده بود. این نیروها از تجهیزات و امکانات نظامی کمتر بهره‌مند بودند؛ چنان‌چه تانک‌های زرهی و بالگرد در اختیارشان قرار نداشت. در پایان سال 2009، وضعیت خیلی خطرناک شده بود. آمریکا، برای تقویت این نیروها، نیروی ویژه دریایی خود را به کمک‌شان فرستاد. همچنین در کنار کمپ باستیون، یک کمپ دیگر نیز ایجاد شد. هر 2 این کمپ‌ها، 135 کیلومتر را اشغال کرده بودند؛ منطقه‌ای که معادل یک شهر معمولی اروپایی می‌باشد.
در فرودگاه این کمپ، روزانه 600 پرواز صورت می‌گرفت. از نگاه ترافیک هوایی، این چهارمین فرودگاه انگلیسی بود. در مجموع، به انضمام نیروی افغانستانی در این کمپ، بیش از 40000 تن حاضر بودند.
در ماه سپتامبر سال 2012، «پرنس هری» به عنوان خلبان بالگرد در این کمپ حاضر شد. در همان ماه از سوی کماندوی طالبان یک جنگ عجیب و باورنکردنی راه انداخته شد. دو سرباز از نیروی دریایی آمریکا کشته شدند و همچنین طالبان موفق شدند 6 فروند هواپیمای (Harrier) و یک فروند هواپیمای (Hercule C-130) را ساقط کنند. این یکی از شکست‌ها و خسارت‌های هنگفت هوایی پس از جنگ ویتنام برای آمریکا بود.
تخلیه‌ی کمپ باستیون، نمایانگر پایان چهارمین جنگ انگلستان در افغانستان می‌باشد. بار نخست، در سال 1842 انگلستان شکست سختی را در تاریخ نظامی‌اش در افغانستان متقبل شد که در این جنگ در مسیر کابل - جلال‌آباد، تلفات زیادی بر نیروی نظامی این کشور وارد شد و پس از آن مجبور شد افغانستان را ترک نماید. برای بار دوم در سال 1880، در جنگ میوند در مقابل جنگ‌جویان افغانستان با ناکامی مواجه شد و شکست خویش را پذیرفت. بار سوم در سال 1919، با یک حالت مبهم افغانستان را ترک نمود. اما با هر بار مداخله‌اش، موفق می‌شد افغانستان را با سکوت قانع سازد و پس از خروج، این کشور را به یک حکومت وابسته به خود، باقی بگذارد. اکنون که زمان کمی برای خروج عمومی نیروهای نظامی ناتو از افغانستان باقی مانده است و مأموریت جنگی‌شان در این کشور پایان می‌یابد، طالبان بیش از پیش قدرت یافته‌اند و علاه بر آن، خروج نیروهای نظامی انگلیس از افغانستان برای بار چهارم، خیلی گنگ و مبهم است.