در این پژوهش سعی شده تا با استناد به وقایع‌نگاری موجود و قابل دسترس، دخالت انگلیس را در انتخابات دهم ریاست جمهوری و مسائل پس از آن مورد بررسی قرار داده و با مستند نگاری، مجموعه‌ای از مواضع مقامات رسمی انگلیس در سطوح مختلف و عملکرد رسانه‌های گروهی این کشور اعم از مطبوعات، رادیو و تلویزیون بی. بی. سی و وب‌سایت وزارت امور خارجه و سفارت آن کشور در تهران، به این سؤال اساسی پاسخ داده شود که «شواهد و مدارک دخالت رسمی و غیررسمی انگلیس در انتخابات دهم و مسائل پس از آن کدام‌اند؟» به‌نظر می‌رسد پاسخ به این سؤال اساسی و چرایی مداخله‌ی دولت انگلیس در امور داخلی ایران را می‌توان در قالب دیپلماسی کلی بریتانیا در ایران جست‌وجو کرد.
نگارنده سعی دارد از این حیث روند مداخله‌ی بریتانیا در ایران به‌ویژه در انتخابات که جزئی لاینفک از امور داخلی کشور است و مسائل مربوط به آن را به‌صورت مستند بررسی کند.
در قسمت‌هایی از مقدمه این کتاب چنین می‌خوانیم:
بی‌شک دهمین انتخابات ریاست‌جمهوری در کشورمان حماسه‌ی بزرگی بود که قریب 40 میلیون ایرانی در پای صندوق‌های رأی حاضر شده و با مشارکت 85 درصدی خود رکورد جدیدی در جهان آفریدند که بی‌شک برنده‌ی نهایی آن ملت ایران بود. این حماسه بازتاب گوناگونی در جهان از جمله انگلیس داشت. در این میان دخالت آشکار مقامات رسمی و غیررسمی این کشور در سطوح عالی نظیر نخست‌وزیر، وزیر امور خارجه، پارلمان، سرویس امنیتی این کشور، سفارت انگلیس در تهران و رسانه‌های تحت امر دولت انگلیس مانند سرویس جهانی بی. بی. سی در قبال این حماسه‌ی بزرگ از جوانب مختلف قابل تحلیل و ارزیابی است؛ به‌نحوی که کارکرد تلویزیون فارسی بی. بی. سی در قبال ایران از یک رسانه‌ی مستقل و یا نیمه‌مستقل که ادعا می‌کند، به‌عنوان یک رسانه صرفاً معارض و مخالف عمل کرده و می‌کند؛ لذا دولت ایران از ابتدای حضور تلویزیون فارسی بی. بی. سی هیچ‌گونه همکاری با آن نداشته و هرگونه همکاری اشخاص و افراد با این رسانه‌ی معارض را ممنوع کرده است.
بی‌تردید این انتخابات و مسائل مربوط به آن به امور داخلی ایران مربوط بوده و همچنان‌که نامزدهای ریاست‌جمهوری، نمایندگان احزاب و گروه‌های سیاسی و آحاد مردم ایران بارها و به‌صراحت اعلام کرده‌اند، مخالف هرگونه مداخله‌ی خارجی هستند.
حجم مداخله‌ی مقامات ارشد بریتانیا در انتخابات دهم کشورمان بسیار سنگین بود، به‌نحوی که برای نمونه طی هفده روز اولیه (از تاریخ 23 خرداد تا 9 تیر 1388) مجموعاً سیزده بار گوردون براون نخست‌وزیر و دیوید میلیبند وزیرامورخارجه‌ی وقت آن کشور در خصوص این موضوع داخلی ایران اظهارنظر و دخالت کرده‌اند. این امر بسیار غیرمعمول است که مقامات کشورهای خارجی به‌ویژه رئیس دولت و وزیر امور خارجه یک کشور این‌چنین در مسائل داخلی کشور مستقل دیگری تقریباً به‌طور روزانه اظهارنظر نمایند. در عرف بین‌الملل این‌گونه اظهارنظرها مداخله در امور داخلی تلقی می‌شود. میلیبند وزیر امور خارجه متعصب یهودی بریتانیا و نخست‌وزیر این کشور در خانه‌ی شماره‌ی 10 داونینگ استریت وارد عرصه‌ی داخلی کشورمان شدند و خصومت خود را با انتخاب مستقل مردم ایران پنهان نکردند و کینه‌ی در سینه نگه‌داشته‌شده‌ی خود را بارها ابراز می‌داشتند.
رفتار سیاسی خصمانه دولت انگلیس در قبال این انتخابات و مسائل پس از آن از هر حیث قابل ارزیابی است. یکی از موارد قابل تأمل آن بود که چرا دولت انگلیس این‌قدر که از دستگیری کارمندان ایرانی سفارتش در تهران به‌ویژه حسین رسام به تکاپو افتاد، از اخراج دیپلمات‌هایش از ایران وحشت‌زده و هراسان نشد؟ پاسخ به این سؤال معنادار خواهد بود، لذا باید از فرصت در دام افتادن جاسوسان ایرانی انگلیس کاملاً استفاده کرد. ضمن آنکه سیاست فرار به‌جلو توسط انگلیس سیاستی تکراری در قبال ایران بوده‌است.
چاپ سوم این اثر در شمارگان 1000 نسخه و 600 صفحه و به قیمت 25هزار تومان روانه بازار نشر شده است.
علاقمندان برای تهیه این کتاب می‌توانند به فروشگاه این مرکز در خیابان انقلاب، خیابان 12 فروردین، بعد از خیابان شهدای ژاندارمری نبش مجتمع ناشران مراجعه کنند یا با شماره تلفن‌های 66953607 و 66961536 تماس بگیرند.