به گزارش مشرق، در نامه کاپیتان تیم ملی آمده است:
امروز بسیار خرسندم بازوبندی را بر روی بازو بسته‌ام که در گذشته اسطوره‌ای چون تو به بازو بسته بود. امروز مثل تمام روزهای گذشته و مثل دورانی که در کنار هم بودیم، احساس می‌کنم یکدل هستیم و هر دو هیچ دغدغه‌ای جز سربلندی و خوشحالی ایران و ایرانی نداریم.
شما هیچ‌گاه برای رکورد زنی به زمین نرفتید. وقتی با سرشکسته و بانداژ شده، تنها برای پرچم ایران به زمین رفتید، عشق به وطن را اثبات کردید. علی دایی هیچ‌گاه با رکوردها اسطوره نشد، چه بسا رکوردداران دیگری هم بودند که به اندازه شما در ذهن مردم باقی نماندند. نیاز به هیچگونه توضیحی نیست که چگونه شما علی دایی شدید. برای من نیز رکوردشکنی در مقابل موفقیت ایران، کوچکترین اهمیتی ندارد و نیک می‌دانم، حتی با انجام 200 بازی ملی هم، هیچ‌گاه «علی دایی» نمی‌شوم. به یاد دارم، پس از اولین بازی ملی ام، شما کنار من که جوانی 18 ساله بودم نشستید و گفتید: «ان‌شاءا... که 200 بازی ملی انجام دهی.» همان جا متوجه شدم با چه بازیکن بزرگی همبازی هستم. بزرگ بودن، به اسم یا تعداد بازی نیست، بلکه به داشتن قلب بزرگ و روح بزرگ است که شما آن را دارید.
از اینکه توانستم در دوران بازیگری‌ام با شما در یک مستطیل قرار بگیرم، بسیار خرسندم و احساس غرور می‌کنم. و نیز، از اینکه توانستم شاگرد شما باشم افتخار می‌کنم. در روزهای سخت من و تیم ملی، این پیغام شما بی اندازه حس افتخار آفرینی را برای ایران عزیز در من تقویت کرد. شما با این پیغام واژه «مرد بودن» را بار دیگر برای من معنا کردید. در روزهایی که مردانگی و جوانمردی یافت نمی‌شود، این کار بزرگ شما تمام نامهربانی‌ها را از یاد ما برد. علی دایی باید به خاطر حس وطن پرستی‌اش الگوی همه باشد.
علی دایی با رکورد یا بدون رکورد، با هیچ‌کس قابل قیاس نیست و مانند او در فوتبال ایران نداریم. دعای خیر شما و تمام کسانی که آرزوی موفقیت ایران را دارند، گره‌گشای کار ما در استرالیا خواهد بود و همین جا به شما قول می‌دهم به‌عنوان فردی که بازوبند مقدس ایران را بر بازو بسته‌ام، جانم را برای وطنم بدهم. ان‌شاءا... موفقیت ما هدیه‌ای بی اندازه کوچک به شما و مردم ایران خواهد بود. افتخار می‌کنم که این نامه زیبا را برای من نوشتید. بدون شک شما بخشی انکار ناپذیر از تاریخ فوتبال ایران و جهانید. با نامه‌ای که نوشتید، به تمام «تیم ملی» انرژی دادید. از طرف همه بازیکنان تیم ملی قول می‌دهم که تا آخرین لحظه برای سربلندی ایران بجنگیم و می‌دانم شما بهتر از من می‌دانید، هر چقدر برای مردم ایران کار و تلاش کنیم، باز هم کم است. افتخارمان این است که شما از تیم ملی حمایت می‌کنید و دلتان برای فوتبال ایران می‌سوزد.
به امید دیدار و نیز همکاری دوباره. جواد نکونام، کوچک شما.
امروز بسیار خرسندم بازوبندی را بر روی بازو بسته‌ام که در گذشته اسطوره‌ای چون تو به بازو بسته بود. امروز مثل تمام روزهای گذشته و مثل دورانی که در کنار هم بودیم، احساس می‌کنم یکدل هستیم و هر دو هیچ دغدغه‌ای جز سربلندی و خوشحالی ایران و ایرانی نداریم.
شما هیچ‌گاه برای رکورد زنی به زمین نرفتید. وقتی با سرشکسته و بانداژ شده، تنها برای پرچم ایران به زمین رفتید، عشق به وطن را اثبات کردید. علی دایی هیچ‌گاه با رکوردها اسطوره نشد، چه بسا رکوردداران دیگری هم بودند که به اندازه شما در ذهن مردم باقی نماندند. نیاز به هیچگونه توضیحی نیست که چگونه شما علی دایی شدید. برای من نیز رکوردشکنی در مقابل موفقیت ایران، کوچکترین اهمیتی ندارد و نیک می‌دانم، حتی با انجام 200 بازی ملی هم، هیچ‌گاه «علی دایی» نمی‌شوم. به یاد دارم، پس از اولین بازی ملی ام، شما کنار من که جوانی 18 ساله بودم نشستید و گفتید: «ان‌شاءا... که 200 بازی ملی انجام دهی.» همان جا متوجه شدم با چه بازیکن بزرگی همبازی هستم. بزرگ بودن، به اسم یا تعداد بازی نیست، بلکه به داشتن قلب بزرگ و روح بزرگ است که شما آن را دارید.
از اینکه توانستم در دوران بازیگری‌ام با شما در یک مستطیل قرار بگیرم، بسیار خرسندم و احساس غرور می‌کنم. و نیز، از اینکه توانستم شاگرد شما باشم افتخار می‌کنم. در روزهای سخت من و تیم ملی، این پیغام شما بی اندازه حس افتخار آفرینی را برای ایران عزیز در من تقویت کرد. شما با این پیغام واژه «مرد بودن» را بار دیگر برای من معنا کردید. در روزهایی که مردانگی و جوانمردی یافت نمی‌شود، این کار بزرگ شما تمام نامهربانی‌ها را از یاد ما برد. علی دایی باید به خاطر حس وطن پرستی‌اش الگوی همه باشد.
علی دایی با رکورد یا بدون رکورد، با هیچ‌کس قابل قیاس نیست و مانند او در فوتبال ایران نداریم. دعای خیر شما و تمام کسانی که آرزوی موفقیت ایران را دارند، گره‌گشای کار ما در استرالیا خواهد بود و همین جا به شما قول می‌دهم به‌عنوان فردی که بازوبند مقدس ایران را بر بازو بسته‌ام، جانم را برای وطنم بدهم. ان‌شاءا... موفقیت ما هدیه‌ای بی اندازه کوچک به شما و مردم ایران خواهد بود. افتخار می‌کنم که این نامه زیبا را برای من نوشتید. بدون شک شما بخشی انکار ناپذیر از تاریخ فوتبال ایران و جهانید. با نامه‌ای که نوشتید، به تمام «تیم ملی» انرژی دادید. از طرف همه بازیکنان تیم ملی قول می‌دهم که تا آخرین لحظه برای سربلندی ایران بجنگیم و می‌دانم شما بهتر از من می‌دانید، هر چقدر برای مردم ایران کار و تلاش کنیم، باز هم کم است. افتخارمان این است که شما از تیم ملی حمایت می‌کنید و دلتان برای فوتبال ایران می‌سوزد.
به امید دیدار و نیز همکاری دوباره. جواد نکونام، کوچک شما.