هیئت سردبیری نیویورک‌تایمز در ابتدای این یادداشت به تلاش‌های صورت گرفته برای حصول توافق اشاره کرده و نوشته است که در هر دو طرف مخالفت‌هایی با این مذاکرات وجود دارد. در بخشی از این یادداشت آمده است: «اما آقای (حسن) روحانی تنها رهبری نیست که تلاش می‌کند از خراب شدن توافق احتمالی توسط مخالفان داخلی، جلوگیری کند. رئیس‌جمهور اوباما هم مسئله‌ای مشابه در کنگره دارد، جایی که انتظار می‌رود "رابرت منندز" سناتور دموکرات نیوجرسی و "مارک کرک" سناتور جمهوری‌خواه ایلینویز طرحی را به صحن ارائه کنند که می‌تواند با اعمال تحریم‌های جدید علیه ایران از جمله تشدید فشارها بر صنعت آسیب‌دیده نفت این کشور، هرگونه توافقی را از بین ببرد.»
نیویورک‌تایمز با اشاره به روند مذاکرات هسته‌ای و وجود اختلافات علیرغم پیشرفت‌های حاصل‌شده، به تردید رهبر معظم انقلاب نسبت به اینکه آیا می‌توان در زمینه لغو تحریم‌ها به آمریکا اعتماد کرد یا نه، نوشته است: «بدبینی وی، بی‌دلیل نیست. رئیس‌جمهور اوباما تنها اختیار کاهش موقت تحریم‌های ایران را دارد و تا حدی هم از این اختیار استفاده کرده و ایران اجازه یافته است تا ماهانه حدود 700 میلیون دلار از دارایی‌های بلوکه‌شده خود در خارج از کشور را ذیل مفاد توافقنامه موقت هسته‌ای که در نوامبر 2013 به دست آمد، دریافت کند.»
این گزارش می‌افزاید: «با این حال، لغو دائمی تحریم‌ها جزو اختیارات کنگره است، جایی که اعضای آن عمیقا به تهران بی‌اعتماد بوده و سران جمهوری‌خواه آن اعلام کرده‌اند که تحریم‌های جدید و قوی‌تر تقریبا در صدر برنامه‌های آن‌ها در کنگره جدید قرار دارد. چنین اقدامی ممکن است زمانی که مذاکرات شکست خورد یا وقتی ایران به تعهدات خود عمل نکرد، قابل توجیه باشد، اما در این مرحله به سادگی می‌تواند مذاکرات را تضعیف کرده، میان قدرت‌های بزرگ شکاف ایجاد کرده و ایران را به سمت تسریع فعالیت‌های هسته‌ای سوق دهد.»
در پایان این یادداشت با اشاره به اظهارات «باب کورکر» رئیس جدید کمیته روابط خارجی سنا مبنی بر اینکه می‌خواهد کنگره در مذاکرات هسته‌ای صدایی داشته باشد، آمده است: «توافقی که قابل راستی‌آزمایی باشد و به میزان قابل‌توجهی فعالیت‌های هسته‌ای ایران را محدود کند، در صورتی موفق خواهد بود که هم امنیت منطقه‌ای را افزایش دهد و هم ایران را منتفع کند. با این حال، همچنین ریسک‌هایی برای هر دو طرف وجود خواهد داشت. اما ریسک بزرگ‌تر این است که این برهه تلف شود و ایران برای ادامه بدون محدودیت برنامه هسته‌ای، آزاد گذاشته شود که در این حالت، تحریم‌های جدید، تنش‌های جدید و احتمالا حتی اقدام نظامی و یک حمله سایبری، در راه خواهد بود.»
دور تازه مذاکرات هسته‌ای ایران و اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل و آلمان ایران هفته در حالی برگزار می‌شود که طرفین تا ضرب‌الاجل اولیه که با هدف رسیدن به چارچوب توافق تعیین‌شده، کمتر از دو ماه فاصله دارند. بر اساس توافق موقتی که سال گذشته در شهر ژنو سوئیس به دست آمد، دو طرف برای رسیدن به توافق نهایی تنها تا روز سوم آذر 93 زمان داشتند، اما پابرجا بودن اختلافات موجب شد تا این ضرب‌الاجل برای رسیدن به توافق سیاسی تا روز 10 اسفند (1 مارس) و برای حصول توافق جامع تا 9 تیر 1394 (30 ژوئن) تمدید شود.