به گزارش مشرق، رویا یزدانی آموزگار مدارس استثنائی افزود: نشانه ها به طور قابل ملاحظه ای نافذ و موقعیتی هستند و معمولاً در طول زمان مزمن یا پایدارند. بیشتر کودکان ADHD از 3 سالگی مشکلات قابل ملاحظه ای را در زمینه های بیش فعالی، نافرمانی و فراخنای کوتاه توجه از خود نشان می دهند و به ویژه شکایت از این رفتارهای افراطی در ابتدا از طریق دیگر مراقبان کودک مانند معلم، پرستاران خانگی یا بستگان، توجه والدین را به خود جلب می کند.
یزدانی خاطرنشان کرد: ثبات رفتارهای اضافی کودک ADHD از سال های پیش از دبستان تا سال اول دبستان به اثبات رسیده است و در حقیقت در نخستین سال تحصیلی(در 6 سالگی) بیش از 90 درصد کودکان مبتلا به ADHD به وسیله والدین یا معلمان شان، مشکل دار تشخیص داده می شوند.
این آموزگار مدارس استثنائی ادامه داد: مهمترین مشکلات قابل ملاحظه در اواسط تا اواخر کودکی(6 تا 11 سالگی) شامل فراخنای کوتاه توجه، نافرمانی در برابر مقررات خانه و مدرسه، فعالیت های حرکتی زیاد و به ویژه در موقعیت های ساخت دار مثلا موقعیت های کاری مستقل و در حال نشسته است.
یزدانی گفت: مشکلات مرتبط دیگری از جمله روابط ضعیف با همسالان، عقب افتادگی های تحصیلی مزمن، ناتوانی های خاص یادگیری، مشکلات رفتاری مانند دروغ گویی و دزدی، رفتار مختل در موقعیت های گروهی و در سال های بعدی عزت نفس پایین نیز ممکن است ظاهر شود.
وی افزود: در خانه، کودکان ADHD اغلب قادر به تکمیل کردن فعالیت های معمولی مانند آماده شدن برای رفتن به مدرسه، تکالیف خانه و تمیز کردن اتاق نیستند، در حقیقت این بی مسئولیتی ممکن است باعث شود که والدین زمان قابل توجهی را صرف نظارت بر فعالیت های کودکان شان کنند در این زمان ممکن است فشار بیشتری بر مادر وارد شود و مادر در معرض افسردگی قرار گیرد.
یزدانی خاطرنشان کرد: یکی از مشکل زاترین موقعیت ها برای کودکان مبتلا به ADHD کلاس درس آنهاست و کاملا آشکار است که رعایت مقتضیات محیط های آموزشی مثل آرام نشستن، ساکت بودن و انجام تکالیف برای این کودکان دشوار است.
وی یادآورشد: این کودکان نوعا رفتارهای "نا آرامی" یا "بازیگوشی" در کلاس را نشان می دهند که طی آن ممکن است داخل اتاق قدم بزنند، برای دیگران ایجاد مزاحمت کنند، سرگرم موضوعاتی نامربوط با وظیفه شان شوند یا در جای خود نا آرامی فوق العاده ای نشان دهند. بنابراین تکالیف درسی آنها به ندرت سر وقت انجام می شود و یا کارها عجولانه و بی دقت انجام می شود و در زمین بازی، مشکلات تعامل با همسالان نوعاً به شکل ناپختگی، خودخواهی و اغلب رفتار پرخاشگرانه ظاهر می شود.
این آموزگار مدارس استثنائی با اشاره به اینکه کودکان مبتلا به ADHD بیش از همکلاسی های خود نیاز به بازخورد مکرر و خاص دارند، ادامه داد: در هر زمان فقط یک تکلیف تحصیلی باید تعیین شود به طوریکه تکالیف طولانی تر باید به واحدهای کوچک تر تقسیم شوند تا حجم فشار وارده بر فراخنای توجه کودک ADHD به حداقل برسد. از دادن موضوعات تکراری پرهیز شود و هرگاه میسر شد نوع تکالیف تغییر یابند و به جای رفتارهای خاص مثل توجه به کار یا آرام نشستن و محصولات رفتاری مثل انجام کار را هدف مداخله درمانی قرار دهید.
وی توصیه کرد: به طور کلی برای تقویت بیشتر از فعالیت های ترجیحی مثل کار با کامپیوتر، استفاده کنید نه از پاداش های عینی و به منظور جلوگیری از ایجاد خستگی یا ملال از برنامه، باید پاداش های مورد استفاده متنوع و چرخشی باشد.
یزدانی تصریح کرد: ارائه تقویت مثبتِ زیاد، ممکن است کودک را از انجام درست وظیفه باز دارد بنابراین به منظور حفظ رفتار مناسب، استفاده از پیامدهای منفی محتاطانه نیز ضروری است و تنبیه باید به شکل معین و ثابت و فوری باشد ضمن اینکه در مورد کودک مورد نظر ممکن است تنبیه های صرفاً شنیداری بیشترین اثر را داشته باشد.
یزدانی خاطرنشان کرد: ثبات رفتارهای اضافی کودک ADHD از سال های پیش از دبستان تا سال اول دبستان به اثبات رسیده است و در حقیقت در نخستین سال تحصیلی(در 6 سالگی) بیش از 90 درصد کودکان مبتلا به ADHD به وسیله والدین یا معلمان شان، مشکل دار تشخیص داده می شوند.
این آموزگار مدارس استثنائی ادامه داد: مهمترین مشکلات قابل ملاحظه در اواسط تا اواخر کودکی(6 تا 11 سالگی) شامل فراخنای کوتاه توجه، نافرمانی در برابر مقررات خانه و مدرسه، فعالیت های حرکتی زیاد و به ویژه در موقعیت های ساخت دار مثلا موقعیت های کاری مستقل و در حال نشسته است.
یزدانی گفت: مشکلات مرتبط دیگری از جمله روابط ضعیف با همسالان، عقب افتادگی های تحصیلی مزمن، ناتوانی های خاص یادگیری، مشکلات رفتاری مانند دروغ گویی و دزدی، رفتار مختل در موقعیت های گروهی و در سال های بعدی عزت نفس پایین نیز ممکن است ظاهر شود.
وی افزود: در خانه، کودکان ADHD اغلب قادر به تکمیل کردن فعالیت های معمولی مانند آماده شدن برای رفتن به مدرسه، تکالیف خانه و تمیز کردن اتاق نیستند، در حقیقت این بی مسئولیتی ممکن است باعث شود که والدین زمان قابل توجهی را صرف نظارت بر فعالیت های کودکان شان کنند در این زمان ممکن است فشار بیشتری بر مادر وارد شود و مادر در معرض افسردگی قرار گیرد.
یزدانی خاطرنشان کرد: یکی از مشکل زاترین موقعیت ها برای کودکان مبتلا به ADHD کلاس درس آنهاست و کاملا آشکار است که رعایت مقتضیات محیط های آموزشی مثل آرام نشستن، ساکت بودن و انجام تکالیف برای این کودکان دشوار است.
وی یادآورشد: این کودکان نوعا رفتارهای "نا آرامی" یا "بازیگوشی" در کلاس را نشان می دهند که طی آن ممکن است داخل اتاق قدم بزنند، برای دیگران ایجاد مزاحمت کنند، سرگرم موضوعاتی نامربوط با وظیفه شان شوند یا در جای خود نا آرامی فوق العاده ای نشان دهند. بنابراین تکالیف درسی آنها به ندرت سر وقت انجام می شود و یا کارها عجولانه و بی دقت انجام می شود و در زمین بازی، مشکلات تعامل با همسالان نوعاً به شکل ناپختگی، خودخواهی و اغلب رفتار پرخاشگرانه ظاهر می شود.
این آموزگار مدارس استثنائی با اشاره به اینکه کودکان مبتلا به ADHD بیش از همکلاسی های خود نیاز به بازخورد مکرر و خاص دارند، ادامه داد: در هر زمان فقط یک تکلیف تحصیلی باید تعیین شود به طوریکه تکالیف طولانی تر باید به واحدهای کوچک تر تقسیم شوند تا حجم فشار وارده بر فراخنای توجه کودک ADHD به حداقل برسد. از دادن موضوعات تکراری پرهیز شود و هرگاه میسر شد نوع تکالیف تغییر یابند و به جای رفتارهای خاص مثل توجه به کار یا آرام نشستن و محصولات رفتاری مثل انجام کار را هدف مداخله درمانی قرار دهید.
وی توصیه کرد: به طور کلی برای تقویت بیشتر از فعالیت های ترجیحی مثل کار با کامپیوتر، استفاده کنید نه از پاداش های عینی و به منظور جلوگیری از ایجاد خستگی یا ملال از برنامه، باید پاداش های مورد استفاده متنوع و چرخشی باشد.
یزدانی تصریح کرد: ارائه تقویت مثبتِ زیاد، ممکن است کودک را از انجام درست وظیفه باز دارد بنابراین به منظور حفظ رفتار مناسب، استفاده از پیامدهای منفی محتاطانه نیز ضروری است و تنبیه باید به شکل معین و ثابت و فوری باشد ضمن اینکه در مورد کودک مورد نظر ممکن است تنبیه های صرفاً شنیداری بیشترین اثر را داشته باشد.