در آخرین مصرع این سروده کوتاه، واژه «بیت» در استعاره‌ای شگرف، هم به معنی بیت آخر شعر زندگانی گرفته شده و هم مفهوم «خانه ابدی» از آن به دست می‌آید.


از استاد حسین آهی که سال‌های دور به عنوان «ابن آهی» تخلص می‌کرد، شعرهای زیادی در دسترس ذاکران و مداحان ائمه طاهرین (ع) نبود، اما او غزل‌ها و مراثی خود را به صورت اختصاصی در اختیار آنان می‌گذاشت. با این حال، به دلیل احترام ویژه‌ای که حسین آهی برای پدر قائل بود، هیچ گاه اشعار خود را منظم و منتشر نکرد. این در حالی بود که او با وجود مرتبه علمی و شهرتی که از طریق حضور در برنامه‌های ادبی سیمای جمهوری اسلامی ایران به دست آورده بود، می‌توانست آثار خود را به اقبال گسترده‌ای از مخاطبان برساند.

حسین آهی متولد ۱۳۳۹ تهران، بزرگ‌ترین پسر استاد علی آهی است که علاوه بر تسلط بر زبان‌های عربی و آلمانی در علومی مانند صرف، نحو، منطق، نجوم، فقه، اصول عروض و کلام دست به مطالعه و پژوهش زده و در آنها صاحبنظر است. او، آثار متعددی در زمینه شعر دارد که شمارگان آنها از 25 عنوان تجاوز می‌کند. او در نشریات ادبی دهه‌های 50 و 60 نیز حضوری چشمگیر داشت و به طور منظم هم از طریق برنامه تلویزیونی «با کاروان شعر و موسیقی» در شبکه 2 سیما و هم بخش‌های شبانگاهی شنبه‌شب‌های رادیو پیام با مخاطبانش مرتبط بود.

استاد علی آهی، 16 فروردین امسال در 87 سالگی دیده از جهان فرو بست.

منبع: عقیق