به گزازش مشرق، پژوهشگران اطلاعات به‌دست‌آمده از بیش از ۲۰۰ نفر را که به عنوان بخشی از یک بررسی درباره «میکروبیوم انسانی»، نمونه‌هایی از مدفوع، بزاق، پوست و سایر مکان‌های بدن‌شان گرفته شده بود، تجزیه و تحلیل کردند. سپس این پژوهشگران با استفاده از یک برنامه کامپیوتری، «کدهایی» را بر اساس گونه‌های باکتر‌ها و سایر میکروب‌ها و نیز ژن‌های این میکروب‌ها ایجاد کردند.
آنها دریافتند که با استفاده از این کدها می‌توان اغلب افراد شرکت‌کننده در این بررسی را از صدها نفر دیگر شناسایی کرد. به علاوه، هنگامی که این پژوهشگران نمونه‌های گرفته شده از همان افراد را با فاصله یک ماه و یک سال بعد بررسی کردند، هنوز در حدود ۳۰ درصد افراد کدهای ابتدایی قابل‌شناسایی بودند.
این کدها که بر اساس میکروب‌های مقیم روده‌های افراد بودند، به طور خاص پایدار بودند- به طوری که پس از حداکثر تا یکسال هنوز این افراد را می‌شد بر اساس میکروب‌های روده‌های‌شان از یکدیگر افتراق داد.
پژوهشگران دهه‌هاست که توانسته‌اند افراد را با مقایسه یک نمونه از DNA یک شخص با DNAهای موجود در یک پایگاه داده‌های به اصطلاح «اثرانگشت‌های» ژنتیکی، شناسایی کنند؛ اما انچنانکه اریک فرانزوسا، فلوی پژوهشی آمار زیستی در دانشکده بهداشت عمومی دانشگاه هاروارد در بوستون، یکی از نویسندگان این بررسی، می‌گوید: «این بررسی جدید نشان می‌دهد که همین روال شناسایی را می‌توان با توالی‌های DNA به‌دست‌آمده از میکروب‌های ساکن بدن انسان انجام داد- بدون اینکه نیاز به DNA انسانی باشد.»
به گفته کورتیس هاتنهاور، استادیار زیست‌شناسی محاسباتی و انفورماتیک زیستی از دانشگاه هاروارد و یکی دیگر از نویسندگان این بررسی، این بررسی از این لحاظ جالب‌توجه است که نشان می‌دهد، «ساکنان یگانه میکروبی بدن ما خودشان را بدنمان- ژنتیک، رژیم غذایی و تاریخ تکاملیمان- به شیوه‌‌ای وفق داده‌اند که کاملا با بدن ما همزیست شده‌اند و به دفع مهاجمان میکروبی کمتر دوستدار ما در طول زمان یاری می‌رسانند.»
البته این یافته‌ها پیامدهای برای حفظ حریم شخصی افراد آزمودنی در پژوهش‌ها دارند، چراکه نمونه‌های به‌دست‌آمده از مکان‌های متفاوت بدن را می‌توان با هویت افراد ارتباط داد، بدون اینکه نیاز به اطلاعات دیگری وجود داشته باشد.
فرانزوسا می‌گوید، این یافته‌ها «راه برای ارتباط دادن نمونه‌های میکروبیوم انسانی بین پایگاه‌های داده‌‌ها می‌گشاید و چنین وضعیتی بالقوه می‌تواند اطلاعات حساس درباره آزمودنی‌ها را علنی کند- برای مثال یک عفونت آمیزشی فقط با نمونه میکروبیومی قابل‌شناسایی خواهد بود.»
این پژوهشگران یادآور می‌شوند که کدهای میکروبیومی به همان اندازه اثرانگشت‌های دی ان ای انسانی در شناسایی افراد کارآمد نیستند- احتمال موارد تطبیق کاذب با کدهای بر اساس میکروبیوم بیشتر از کدهای دی ان ای است؛ اما به گفته این پژوهشگران با پیشرفت‌های فناوری قدرت اطلاعات میکروبی برای شناسایی افراد افزایش خواهد یافت.
این بررسی در ۱۱ مه در ژورنال پیشرفت‌های آکادمی ملی علوم آمریکا منتشرشده است.
منبع: همشهری