همشهری عزیز و بزرگوار ما جناب آقای انصاری در پاسخ اعتراضات به ساخت فضای جدید مرقد امام دو نکته مطرح فرموده اند که متأسفانه مشکل را بیشتر کرده است.
نخست این که گفته اند ما خواسته ایم کاری در حد و شأن امام انجام شود! کاش این حرف را کسی دیگر زده بود، آن وقت انتظار داشتیم جناب انصاری برآشوبد و به عنوان کسی که سالها توفیق خدمت به آن بزرگمرد الهی را داشته به جوش آید و فریاد بزند : " آیا می فهمید چه گفته اید؟ آیا شأن روح الهی انقلاب را قیمت سنگ ایتالیایی و طراح دکور خارجی و مشاور ناظر عربستانی تعیین می کند؟ " اما متاسفانه ایشان خودشان صراحتا چنین پاسخی داده اند و به معنای فرمایش خود دقت نداشته اند.
ثانیا فرموده اند که: می خواسته ایم تناسب و شباهت با مراقد ائمه اطهار و بقاع متبرکه حفظ شود که این هم متاسفانه عذر بدتر از گناه است. اتفاقا اشکال از تفکری است که مرقد امام را کنار بقاع متبرکه معصومین علیهم السلام قرار می دهد در حالی که حتى از نظر ظاهر باید این تفاوت کاملا محسوس و برجسته باشد. پیشوایان دین ما خط و مسیر را با تعابیری چون فرمایش امیر مؤمنان روشن کرده اند که " أنا عبد من عبید محمد " و تأکید کرده اند که " لا یقاس بآل محمد من هذه الأمة أحد" و عالمان دینی و بزرگان ما در طول تاریخ شیعه آن قدر نسبت به این موضوع حساسیت و وسواس داشته اند که امثال خواجه طوسی رضوان الله علیه با آن عظمت وصیت کرد که او را پایین پای کاظمین علیهماالسلام دفن کنند و بر قبرش این آیه شریفه را بنویسند که : " و کلبهم باسط ذراعیه ... ". حتى اگر کسی با سیره علمای سلف و شیوه مراجع تقلید شیعه هم آشنا نباشد مرور سخنان امام راحل در باره نسبت و اعتقادشان در فاصله با خاندان رسول الله کاملا روشنگر و تکان دهنده است.
گیرم اصلا این امام پیشوای مستضعفین و محرومین نبود و فقط باید سالی یکبار و در مناسبات خاص برخی مسوولان در مسیر سفرهای خارجی و سر راه شان از شمال تهران به فرودگاه امام استراحت کوتاهی هم در کنار این مرقد منور داشته باشند ، آیا فهم ما از نسبت امام با خاندان رسول اکرم صلوات الله علیهم این است که باید بدون توجه به عناصر بصری و شناختی فرهنگ آیینی مرقد ایشان را شبیه حرم مطهر معصومین بسازیم و ذهن و درک مخاطب عمومی را نسبت به مبانی اعتقادی ویران کنیم ؟