به گزارش مشرق، این نوآوری حاصل فرآیندی است که پروفسور «هوبرت اگر» در دانشگاه لینتس واقع در شمال اتریش طراحی کرده است.
جراحان، نخست پایانه‌های عصب‌های باقی‌مانده پای یک بیمار به نام «ولفگانگ رنگر» را به بافت سالم وی در ساق پا متصل کردند و این عصب‌ها را در نزدیکی سطح پوست قرار دادند. سپس 6 حسگر موجود در کف پای پروتز سبک، به محرک‌های موجود در پا متصل شدند.
رنگر که یک معلم اتریشی است، پس از جراحی لخته خون ناشی از سکته مغزی، پای راست خود را در سال 2007 از دست داد و شش ماه اخیر در حال آزمایش‌کردن پروتز جدید بوده است.
وی دوچرخه‌سواری می‌کند، می‌دود، کوهنوردی می‌رود و زمانی که در حرکت است، لنگ‌بودن پای وی تقریبا قابل‌دیدن نیست.
این فرد همچنین از دردهای واهی خلاص شده است؛ دردهای واهی، پدیده‌ای شایع در میان افراد دچار قطع عضو بوده که ناشی از حساسیت شدید است و به تدریج در مغز آن‌ها گسترش می‌یابد.
هر بار که رنگر گام بر می‌دارد یا فشاری به پای پروتز او اعمال می‌شود، ابزارهای حسگر کوچک پای مصنوعی، سیگنال‌هایی را به مغز می‌فرستند. در پای سالم، گیرنده‌های پوست این عمل را انجام می‌دهند. حسگرها به مغز پیغام می‌دهند و کاربر نیز هنگام راه‌رفتن پروتز را حس می‌کند.
پروفسور «هوبرت اگر» در سال 2010 نیز نوعی بازوی پروتز دارای قابلیت کنترل با ذهن ارائه داد که کاربر با نورون‌های حرکتی متصل به پای قطع‌شده آن را کنترل می‌کرد.
با این حال، در پای جدید، اطلاعات از پروتز به مغز می‌رود و نه بالعکس.
جراحان، نخست پایانه‌های عصب‌های باقی‌مانده پای یک بیمار به نام «ولفگانگ رنگر» را به بافت سالم وی در ساق پا متصل کردند و این عصب‌ها را در نزدیکی سطح پوست قرار دادند. سپس 6 حسگر موجود در کف پای پروتز سبک، به محرک‌های موجود در پا متصل شدند.
رنگر که یک معلم اتریشی است، پس از جراحی لخته خون ناشی از سکته مغزی، پای راست خود را در سال 2007 از دست داد و شش ماه اخیر در حال آزمایش‌کردن پروتز جدید بوده است.
وی دوچرخه‌سواری می‌کند، می‌دود، کوهنوردی می‌رود و زمانی که در حرکت است، لنگ‌بودن پای وی تقریبا قابل‌دیدن نیست.
این فرد همچنین از دردهای واهی خلاص شده است؛ دردهای واهی، پدیده‌ای شایع در میان افراد دچار قطع عضو بوده که ناشی از حساسیت شدید است و به تدریج در مغز آن‌ها گسترش می‌یابد.
هر بار که رنگر گام بر می‌دارد یا فشاری به پای پروتز او اعمال می‌شود، ابزارهای حسگر کوچک پای مصنوعی، سیگنال‌هایی را به مغز می‌فرستند. در پای سالم، گیرنده‌های پوست این عمل را انجام می‌دهند. حسگرها به مغز پیغام می‌دهند و کاربر نیز هنگام راه‌رفتن پروتز را حس می‌کند.
پروفسور «هوبرت اگر» در سال 2010 نیز نوعی بازوی پروتز دارای قابلیت کنترل با ذهن ارائه داد که کاربر با نورون‌های حرکتی متصل به پای قطع‌شده آن را کنترل می‌کرد.
با این حال، در پای جدید، اطلاعات از پروتز به مغز می‌رود و نه بالعکس.