آمار فوق العاده و غير قابل باور كريس رونالدو در سال 2014 بيشتر تحت تاثير شكستن ركورد گل زنى توسط او در يك فصل از رقابت هاى ليگ قهرمانان، پشت سر گذاشتن مرز دويست گل زده در لاليگا و ثبت ركوردى جديد در گل زنى براى تيم ملى پرتغال با پنجاه و دو گل زده بوده و به همين دليل برگزيده شدن او به عنوان برترين بازيكن سال هيچ جاى شگفتى نداشته است.

البته بعيد به نظر مى رسد كه كريس رونالدو بتواند به چنين عنوانى در سال 2015 نيز دست يابد و به ركورد ليونل مسى در اين زمينه برسد، با وجود اينكه وى از لحاظ فردى فرم ايده آل خود را حفظ كرده و گل هاى زيادى را براى رئال مادريد به ثمر رسانده است. بر خلاف رونالدو اما ليونل مسى از موقعيت بسيار مناسبى براى كسب عنوان برترين بازيكن سال فوتبال براى پنجمين بار برخوردار است، چون وى با بارسلونا فاتح يك سه گانه تاريخى شده و نقش كاملا مهم و پررنگى در اين موفقيت بى نظير داشته است.

فوتبال دوستان امروزى از تماشاى بازى ليونل مسى و كريستيانو ورنالدو لذت مى برند و اين دو ابر ستاره به اسطوره هاى آنها بدل گرديده اند، اما از ديد نسل هاى آينده نيز رونالدو و مسى پرافتخارترين بازيكنان تاريخ فوتبال خواهند بود، در حالى كه هيچ يك از آنها با تيم هاى ملى كشور خود نتوانسته اند به موفقيتى دست يابند؟ هر دوى اين ابر ستاره هاى دنياى فوتبال كه بازوبند كاپيتانى تيم هاى ملى كشور خود را نيز در اختيار دارند، تا كنون به جزء جوايز انفرادى، افتخار ماندگارى را براى مردم كشور خود به ارمغان نياورده اند.

اگر حضور ابر ستاره اى نظير رونالدو، براى پرتغال مزيتى در كسب عنوانى در تورنمنت هايى در سطح ملى نباشد، براى دوستداران فوتبال كه در آينده از موزه و همچنين مجسمه او در شهر مادريا بازديد خواهند نمود، اين پرسش مطرح نخواهد شد كه او براى كشورش چه افتخارى كسب كرده است؟ چنين پرسشى براى ليونل مسى نيز مطرح خواهد بود، آيا تنها كاتالان ها بايد به درخشش ليونل مسى در بارسلونا افتخار كنند، آيا آرژانتينى ها نبايد شاهد افتخار آفرينى اين پسر اهل روزاريو در پيراهن آلبى سلسته باشند؟

در فوتبال مدرن امروزى به نظر بر روى رقابت فردى بين رونالدو و مسى توجه و تمركز زيادى به ويژه از سوى رسانه ها شده است و اغلب به اين موضوع فكر نمى شود كه آنها در تيم هاى ملى خود چه عملكردى داشته اند، آيا هواداران فوتبال نيز فراموش كرده اند كه چه مسئله اى در دنياى فوتبال با اهميت تر است و در تاريخ جاودانگى بيشترى به همراه خواهد داشت؟ تبديل شدن رقابت بر سر دريافت توپ طلا به دوئلى هفت و احتمالا هشت ساله بين رونالدو و مسى نيز شاهدى ديگر بر اهميت زياد رقابت بين اين دو ابر ستاره و بازيكن استثنايى فوتبال است، در حالى كه در تورنمنت هاى بزرگ از اين دو بازيكن تا كنون درخشش و يا تاثيرگذارى خاصى ديده نشده است.

در سال 2014 نيز در حالى بار ديگر از اين دو بازيكن به عنوان برترين هاى سال فوتبال تقدير به عمل آمد كه در جام جهانى برزيل مشخص شد، آنها هنوز به نقطه اوج فوتبال نرسيده اند، كريس رونالدو در اين رقابت ها سايه اى از خود بود و ليونل مسى هم با اينكه شروعى خوب در اين تورنمنت داشت، اما با نزديك شدن به ديدارهاى پايانى و هنگامى كه آرژانتين به وى نياز بيشترى داشت، مسى نيز تا حدود زيادى محو شد.

در هفت سال اخير عملكرد فردى بازيكنان تيم ملى اسپانيا و آلمان فاتحان جام جهانى و رقابت هاى يورو با ارزش ترين عناوين جهان فوتبال در پروسه انتخاب برترين بازيكن ملاك تعيين كننده اى براى راى دهندگان نبوده است. اما چه زمانى جام جهانى فوتبال و درخشش در اين رقابت ها تا اين حد بى اهميت بوده است؟ چگونه مى توان يك ماه پر هيجان در برزيل يا آفريقاى جنوبى و قهرمانى در جام جهانى را با تعدادى هت تريك در لاليگا مقايسه كرد و جام جهانى را از اين طريق به فراموشى سپرد؟

روى هاجسون سرمربى تيم ملى انگليس در خصوص انتخاب خود براى بهترين بازيكن سال 2014 انتقادات و كنايه هاى زيادى را متحمل شده ، چون از نظر او خاوير ماسكرانو، فيليپ لام و مانوئل نوير بهترين بازيكنان سال بوده اند. تصميم هاجسون براى انتخاب ماسكرانو به عنوان برترين بازيكن سال با توجه به عملكرد او خارج از جام جهانى جاى پرسش دارد، به ويژه اينكه وى نيز همانند مسى موفق به فتح اين رقابت ها نشده است.

اما انتخاب هاجسون بر اساس عملكرد بازيكن در مهم ترين و معتبرترين تورنمنت فوتبال استوار بوده است و مى توان با چنين انتخابى يادآورى نمود كه بازيكنان بزرگ مى بايست خود را در بزرگترين صحنه ها و رويدادهاى فوتبال نشان دهند.

پله، مارادونا، بكن باوئر و زيدان به خاطر پيروزى هاى تاريخى در تيم هاى ملى كشورشان در جام جهانى و رقابت هاى يورو و تاثيرى كه در اين موفقيت ها داشته اند، جاودانه شده اند، آلفردو دى استفانو با وجود اينكه اسطوره باشگاه رئال مادريد محسوب مى شود، چون در سطح ملى به عنوانى دست نيافته، هرگز از بزرگان تاريخ فوتبال محسوب نشده است.

هواداران آرژانيتنى نيز در تورنمنت هاى ملى در سرودها و شعارهاى خود مارادونا و نه دى استفانو را مورد تمجيد قرار مى دادند، چون مارادونا به تنهايى آرژانتين را به قهرمانى در جام جهانى 1986 رسانده است.

چنين مسئله اى مى تواند براى رونالدو و حتى مسى نيز در آينده قابل تصور باشد، چون بدون كسب عنوانى با پرتغال، ارثيه و جايگاه رونالدو از اهميت زيادى برخوردار نخواهد بود. كريس رونالدو نه تنها در جام جهانى، بلكه در رقابت هاى يورو نيز تا كنون ناكام بوده است و چنين موضوعى براى مسى و ناكامى او در جام جهانى و رقابت هاى كوپا آمريكا نيز برقرار است.

كريس رونالدو بعد از دريافت جايزه توپ طلا گفته است:"من مى خواهم به پرتغالى ها بگويم كه هرگز فكر نمى كردم كه بتوانم سه مرتبه چنين عنوانى را كسب نمايم، البته بارها تاكيد كرده ام كه مى خواهم به يكى از بزرگان تاريخ فوتبال تبديل شوم." رونالدو همچنان از اين فرصت برخوردار است كه به هدف خود برسد، اما هنگامى كه وى بتواند پرتغال را به عنوانى در سطح ملى برساند.

البته پرتغال چه در گذشته و چه در حال حاضر از بازيكنان با كيفيتى تشكيل شده است كه با باشگاه هاى خود به عناوين بسيارى رسيده اند و رونالدو از اين منظر در قياس با جورج بست بزرگ كه مجبور به درخشش در تيم ضعيف ايرلند شمالى بوده، وظيفه بسيار آسان ترى بر عهده دارد.

از اين ابر ستاره هاى دنياى فوتبال به درستى انتظار مى رود كه حداقل يك مرتبه در رقابت هاى بزرگ ملى دوران فوتبالى خود خوش بدرخشند. براى كريس رونالدو و حتى ليونل مسى جهت تبديل شدن به اسطوره هايى بزرگ، چنين انتظارى آخرين مانع به نظر مى رسد و آنها براى قرار گرفتن در رديف بزرگانى همچون پله و مارادونا زمان زيادى در اختيار ندارند.