باهر دلیل وتوجیه و انگیزه ای از جمله حتی ترس و فریبکاری و سیاست بازی و ... کارشان نوعی احترام تلقی میشود.
بقول شهید مطهری جفاست که حرمله لعنت الله علیه را تیرانداز قابلی ندانیم. اگر چه تمام وجودمان از او لبریز از کینه و نفرت است ولی نشانه گیری اش که خوب است.
حالا حکایت آب نخوردن این تیم قدر والبته بازنده در برابر ایران است.
اولا چقدر زود بعضی مثل آب خوردن جو زده میشوند و شروع میکنند به مدح و ثناء آمریکا و از آن بدتر تحقیر و تعریض به فرهنگ و منش خودمان.
ثانیا چقدر ساده انگارانه بعضی - از جمله مسولان وزارت ورزش- تصور می کنند این میدان فقط ورزشی است و ازاثرات و ابعاد فرهنگی، سیاسی و اقتصادی اش غفلت می کنند و نسبت به آن طرح و برنامه مهمی ندارند.
این را هم اضافه کنم که تردید ندارم در این مسئله به ظاهر کوچک آب نخوردنشان، مشاوره و بلکه دستوالعمل از طرف دولتشان داشته اند.