به گزارش خبرنگار اعزامی مهر، چنانچه از گفته های منابع خارجی نزدیک به مذاکرات هسته ای وین بر می آید، اختلافات داخلی اعضای 1+5 بر سر موضوع بازرسی های فراپادمانی در سه سطح قابل تبیین است:

سطح اول مربوط به اختلافاتی است که میان دو کشور چین و روسیه از یک سو و اعضای غربی 1+5 (آمریکا و تروییکای اروپایی) از سوی دیگر وجود دارد. بر این اساس مقامات روسی و چینی اصرار طرف غربی بر روی موضوع بازرسی های فراپادمانی را مخل توافق نهایی قلمداد کرده و با آن مخالف هستند.

سطح دوم اختلاف مربوط به تفاوت رویکردی است که در داخل اردوگاه غربی مذاکرات هسته ای وجود دارد. بر این اساس دو کشور آلمان و انگلیس در عین تاکید کلی حول محور نظارت های آژانس بر اماکن هسته ای ایران، نسبت به اصرار بیش از حد پاریس و واشنگتن بر روی این مولفه نگران هستند. به عبارت بهتر، برلین و لندن از اینکه موضوع بازرسی های فراپادمانی به عاملی برای بر هم خوزدن توافق نهایی تبدیل شود نگران هستند.

سطح سوم اختلافات موجود میان اعضای 1+5، به اختلافاتی باز می گردد که میان واشنگتن و پاریس در این خصوص وجود دارد. اگرچه در بسیاری از موارد میان جان کری و لوران فابیوس در خصوص نوع و نحوه  طرح موضوعات مربوط به بازرسی های فراپادمانی اتفاق نظر و همراهی وجود دارد اما در گلوگاه های زمانی حساس (مانند حال حاضر)، ایالات متحده آمریکا به شدت نگران بازی خودخواهانه فرانسه و بر هم زدن پازل بازی توسط سران کاخ الیزه است. دقیقا مانند اتفاقی که در جریان امضای توافق موقت ژنو در سال 1392 رخ داد و منجر به تلاقی مواضع آمریکا و فرانسه در روزهای پایانی مذاکرات شد. واشنگتن نسبت به بازی آنارشیستی و غیر قابل پیش بینی و تخریب گرایانه فرانسوی ها در دقایق پایانی مذاکرات هسته ای (تحت تاثیر قراردادهای نظامی و اقتصادی با آل سعود و تعلق خاطر مستقیم کاخ الیزه به لابی نتانیاهو در سرزمینهای اشغالی) نگران هستند.