آبیاری کوزه ای
یکی از نوآوریهای ایرانیانِ کهن برای اندازه نگهداشتن در آبیاری، بکار بردنِ کوزه سفالی است.
زمانی که گیاه را می کاشته اند؛ یک کوزه سفالی هم به همراه ریشه آن در درون خاک گذاشته می شده، به گونه ای که تنها دهانه کوزه بیرون بیافتد.
هنگامی که در درونِ کوزه آب ریخته می شده است، از دیوارۀ آن آب به بیرون تراوش کرده و خاک پیرامون خود را خیس می کرده است. بدینگونه آبی که گیاه نیازمند آن بوده به ریشه میرسیده است.
این روش ویژگیِ خودگردانی دارد یعنی کوزه به اندازه خشکی خاکِ پیرامون، آب را به بیرون نشت می دهد زمانی که نمِ خاک بسنده باشد، کوزه دیگر آبی تراوش نمی کند.
این روش کهن، کمترین مصرف آب را در میان همه روشهای آبیاری داراست. روش باستانیِ 100% ایرانی است که به فراموشی سپرده شده است...
ناگفته نماند آبیاری کوزه ای بیشتر برای باغداری به آیین است تا برای کشاورزی.
در زمین های کشاورزی نزدیک به جایگاههای تاریخی و باستانشناسی گاهی این کوزه ها از زیر خاک پیدا می شوند.