به گزارش مشرق، تیم ملی جودو در شرایطی قصد دارد راهی مسابقات گرنداسلم روسیه شود که جواد محجوب جودوکار 100- کیلوگرم کشورمان که به تازگی در رقابت‌های مغولستان به مدال برنز رسیده از حضور در این مسابقات انصراف داده است.
محجوب چند وقتی بود که در رقابت‌های برون مرزی به مدال نرسیده بود و به نوعی برنز مغولستان خیلی‌ها را مجددا به او امیدوار کرد. هرچند او باز هم در حسرت طلا ماند اما با این حال برای جودوی امروز کشورمان همین تک مدال‌ها به هر رنگی که باشد نعمت محسوب می‌شود. موضوع قابل بحث این است که معمولاً ورزشکاران بعد از رسیدن به مدال به نوعی انگیزه‌شان برای تلاش بیشتر، بالا می‌رود اما ظاهرا این موضوع در جودو صدق نمی‌کند. انگار اوج آرزوها رسیدن به مدال برنز در تورنمنت‌های برون مرزی است و بعد از رسیدن به این عناوین، جودوکاران احساس می‌کنند باید احترامِ قهرمان المپیک را به آنها بگذارند.
متاسفانه بدون توجه به اینکه به حضور در مسابقات برای بالا بردن کسب سهمیه نیاز داریم نفرات به راحتی به بهانه‌های مختلفی همچون عدم آمادگی از حضور در میادین شانه خالی می‌کنند. به این موضوع توجه نمی‌شود که این نفرات به نوعی سرباز تیم ملی هستند و باید تابع کادر فنی و مسئولان فدراسیون باشند. واقعاً در شرایط فعلی این موضوع را چگونه می‌توان تفسیر کرد که بازیکنان خودشان انتخاب کنند در چه مسابقه‌ای شرکت کنند.
از محمد علی رستگار به عنوان رئیس فدراسیون جودو انتظار می‌رود با قدرت بیشتری با بازیکنان روبه‌رو شود و لااقل در رسانه‌ها اعلام نکند که مثلاً امیرقاسمی‌نژاد ترجیح داده به جای مسابقات جهانی در روسیه مسابقه دهد. آیا جودو در شرایطی است که برای بازیکنان حق انتخاب گذاشته شود یا اینکه این نفرات قهرمان چندین دوره از مسابقات جهانی هستند و در رتبه بالایی قرار دارند که باید با آنها اینگونه برخورد شود؟ برای روشن شدن بهتر موضوع علاقه‌مندان می‌توانند نتایجی که امیر قاسمی‌نژاد در دو سال گذشته در میادین بدست آورده را مرور کنند.
اگر جواد محجوب قدرت پایین آوردن یا حفظ وزن یا حفظ آمادگی برای حضور در دو تورنمنت آن هم با فاصله از هم را ندارد واقعاً چگونه می‌توان بر روی او حساب باز کرد و برای المپیک به او امیدوار بود؟
به هر صورت کسب دو مدال برنز در بلغارستان نشان‌دهنده این است که اعزام‌های پیاپی ملی‌پوشان به میادین بین‌المللی سرانجام جواب داده و حالا که کم‌کم این سرمایه‌گذاری به نتیجه رسیده نباید را آن را متوقف کرد. حضور پرشمار جودوکاران ایران در میادین بین المللی بستر را برای بالا رفتن سطح کیفی کار آنها فراهم می‌کند و این امر نسخه خوبی است که به طورحتم در دو سال آینده می‌توانیم تاثیرات آن را در نتایج تیم ملی ببینیم.
محجوب چند وقتی بود که در رقابت‌های برون مرزی به مدال نرسیده بود و به نوعی برنز مغولستان خیلی‌ها را مجددا به او امیدوار کرد. هرچند او باز هم در حسرت طلا ماند اما با این حال برای جودوی امروز کشورمان همین تک مدال‌ها به هر رنگی که باشد نعمت محسوب می‌شود. موضوع قابل بحث این است که معمولاً ورزشکاران بعد از رسیدن به مدال به نوعی انگیزه‌شان برای تلاش بیشتر، بالا می‌رود اما ظاهرا این موضوع در جودو صدق نمی‌کند. انگار اوج آرزوها رسیدن به مدال برنز در تورنمنت‌های برون مرزی است و بعد از رسیدن به این عناوین، جودوکاران احساس می‌کنند باید احترامِ قهرمان المپیک را به آنها بگذارند.
متاسفانه بدون توجه به اینکه به حضور در مسابقات برای بالا بردن کسب سهمیه نیاز داریم نفرات به راحتی به بهانه‌های مختلفی همچون عدم آمادگی از حضور در میادین شانه خالی می‌کنند. به این موضوع توجه نمی‌شود که این نفرات به نوعی سرباز تیم ملی هستند و باید تابع کادر فنی و مسئولان فدراسیون باشند. واقعاً در شرایط فعلی این موضوع را چگونه می‌توان تفسیر کرد که بازیکنان خودشان انتخاب کنند در چه مسابقه‌ای شرکت کنند.
از محمد علی رستگار به عنوان رئیس فدراسیون جودو انتظار می‌رود با قدرت بیشتری با بازیکنان روبه‌رو شود و لااقل در رسانه‌ها اعلام نکند که مثلاً امیرقاسمی‌نژاد ترجیح داده به جای مسابقات جهانی در روسیه مسابقه دهد. آیا جودو در شرایطی است که برای بازیکنان حق انتخاب گذاشته شود یا اینکه این نفرات قهرمان چندین دوره از مسابقات جهانی هستند و در رتبه بالایی قرار دارند که باید با آنها اینگونه برخورد شود؟ برای روشن شدن بهتر موضوع علاقه‌مندان می‌توانند نتایجی که امیر قاسمی‌نژاد در دو سال گذشته در میادین بدست آورده را مرور کنند.
اگر جواد محجوب قدرت پایین آوردن یا حفظ وزن یا حفظ آمادگی برای حضور در دو تورنمنت آن هم با فاصله از هم را ندارد واقعاً چگونه می‌توان بر روی او حساب باز کرد و برای المپیک به او امیدوار بود؟
به هر صورت کسب دو مدال برنز در بلغارستان نشان‌دهنده این است که اعزام‌های پیاپی ملی‌پوشان به میادین بین‌المللی سرانجام جواب داده و حالا که کم‌کم این سرمایه‌گذاری به نتیجه رسیده نباید را آن را متوقف کرد. حضور پرشمار جودوکاران ایران در میادین بین المللی بستر را برای بالا رفتن سطح کیفی کار آنها فراهم می‌کند و این امر نسخه خوبی است که به طورحتم در دو سال آینده می‌توانیم تاثیرات آن را در نتایج تیم ملی ببینیم.