گروه بین‌الملل مشرق- پس از اعلام توافق هسته ای میان ایران و کشورهای 1+5، مراکز و اتاق فکرهای غربی وابسته به صهیونیست ها تلاش جدی را برای متقاعد کردن کنگره برای رد کردن آن کرده اند. یکی از محورهایی که این رسانه ها بیش از بقیه بر آن تکیه دارند حمایت های مالی ایران از حزب الله و دیگر گروه های شیعه در منطقه است.

اندیشکده آمریکایی "مؤسسه واشنگتن" در یکی از مطالب خود با عنوان "معامله هسته‌ای ایران چه تأثیری بر استراتژی گسترده‌تر آمریکا خواهد گذاشت؟" می‌نویسد: متحدان آمریکا نظیر اسرائیل و کشورهای سنی جهان عرب اکنون از زبان اوباما این تضمین را می‌شنوند که سیاست منطقه‌ای کاخ سفید مبنی بر تقویت متحدان و مقابله با برهم‌زنندگان [ثبات منطقه] همچنان پابرجاست. این در حالی است که متحدان آمریکا بیش‌تر از آن‌که به حرف‌های ما اعتماد کنند، تصور می‌کنند برنامه‌های مخفیانه‌ای در دستور کار دولت اوباما قرار دارد که آن‌ها از آن بی‌خبرند.

این مسئله که دولت آمریکا پیش از توافق هسته‌ای، به سراغ متحدان ما رفت و جهت آماده کردن آن‌ها برای پذیرش توافق، همراه با تضمین همکاری، به آن‌ها سلاح و تمرین نظامی داد، نشان می‌دهد توافق با ایران نه امنیت و نه ثبات منطقه را تضمین می‌کند، بلکه با استراتژی بلندمدت آمریکا مبنی بر ایجاد ثبات در خاورمیانه و امنیت برای متحدانش در تضاد است. همین باعث می‌شود تضمین‌های اوباما به متحدان آمریکا هم بی‌اثر شود.

نگرانی‌های موثقی وجود دارد مبنی بر این‌که ایران از مبالغ هنگفتی که در پی توافق به دست خواهد آورد، برای بی‌ثبات کردن منطقه استفاده می‌کند. آن‌چه دولت آمریکا باید انجام دهد این است که دقیقاً توضیح دهد چگونه می‌خواهد به‌رغم توافق هسته‌ای، با سیاست‌های ایران در منطقه مقابله کند. از جمله این‌که اوباما باید نشان دهد چگونه می‌خواهد بعد از مدت 5 تا 15 سال که در توافق آمده، از پیشرفت‌های هسته‌ای ایران و اشاعه فناوری هسته‌ای در منطقه جلوگیری کند، در حالی که به ایران به عنوان یک کشور آستانه رسیدن به سلاح هسته‌ای مشروعیت بخشیده است.

اگر دولت نتواند توافق هسته‌ای را در قالب استراتژی منطقه‌ای خود بگنجاند، متحدان و افراد شکاک ممکن است تصور کنند که آمریکا موضع خود را به سمت و سویی اعلام نشده کج کرده و یا دست‌کم دچار تناقض در استراتژی شده است، که هر دوی این تصورها ما را به همان تابلو [نقاشی بمب نتانیاهو] برمی‌گرداند. از سوی دیگر، تغییر یا برگشتن از توافقی با این ابعاد، آن هم زمانی که اجرای مفاد آن آغاز شود، بسیار دشوار است. همین‌طور اجرای این توافق تأثیرگذار و رها کردن تبعات آن برای دولت بعدی، کاری مسئولیت‌پذیرانه و بجا نیست.