به گزارش مشرق،‌ 28 تیرماه سال جاری در 22 کیلومتری امامزاده داود(ع) در جاده کن - سولقان سیل مهیبی آمد که منجر به کشته شدن تعدادی از هموطنان‌مان شد.

این سیل با فاصله زیادی که با روستای امامزاده داود(ع) داشت بی‌سابقه نبود و 61 سال پیش نیز سیلی در این روستا می‌آید که بنا به گفته قدیمی‌ها تمام روستا را می‌شورد و می‌برد.

جزئیات این واقعه را از زبان خادم امامزاده داود(ع) در آن روزها می‌خوانیم:

نامم مهدی فتحعلی است و از 80 سال یک سال کمتر سن دارم (79 ساله).

سیل روستای امامزاده داود(ع) در 5 مرداد سال 1333 تقریبا 61 سال پیش اتفاق افتاد.

در آن زمان در اطراف حرم دخمه‌های سنگی زیادی وجود داشت. مردم از مسیر فرحزاد با پای پیاده و گاهی با الاغ و قاطر به امامزاده داود(ع) می‌آمدند و مجمعه‌های مسی نذر امامزاده می‌کردند.

قبل از اینکه در روستای امامزاده داود(ع) سیل بیاید، در روستای فرحزاد سیل آمد. بعد از سیل در فرحزاد حدود 30 تا 40 روز بارش مداوم باران می‌بارید.

در روز 5 مردادماه آب از زمین و آسمان می‌جوشید. قیامتی به پا شده بود. از کوه‌ها و از رودها همه آب بود که موج می‌زد.

این سیل در عرض یک ساعت کل روستا را شست و تعداد زیادی را آب برد.

ما حدود 60 روز دنبال جنازه‌ها می‌گشتیم و آن زمان که پزشکی قانونی نبود هر جنازه‌ای را که پیدا می‌کردیم در همان حاشیه رودخانه دفن می‌کردیم.

آنقدر جنازه‌ها زیاد بودند و زیر آوار سیل مدفون شده بودند که بوی بسیار بدی در روستا پیچیده بود.

اما قبر حضرت امامزاده داود(ع) هیچ آسیبی ندیده بود.


یکی دیگر از اهالی روستا داستان سالم ماندن قبر امامزاده را اینگونه تشریح کرد:

در گذشته ظروف مسی و مجمعه‌های بزرگ را نذر امامزاده می‌کردند و در زیر درخت بزرگی که در صحن شمالی حضرت قرار داشت نام واقف را روی آن حکاکی می‌کردند.

شب قبل از سیل حتی خانمی خواب آمدن سیل را هم دیده بود. ما شب قبل از سیل از روستا رفتیم و فردای آن روز وقتی به روستا برگشتیم دیدیم که چیزی در روستا نمانده جز ماسه.

پدرانمان جنازه‌ها را در حاشیه رودخانه دفن می‌کردند.

یکی از مجمعه‌های بزرگ مسی روی قبر امامزاده افتاده بود و از قبر حضرت مراقبت کرده بود و همین‌ امر موجب شده بود تا قطره‌ای آب به قبر حضرت نرسد.

گفتنی است آرامگاه امامزاده داود(ع) واقع در شمال غرب تهران، در انتهای جاده کن و در ارتفاع 2600 متری از سطح دریا قرار گرفته است.