به گزارش مشرق، حجت الاسلام سید حسن خمینی تولیت آستان مقدس حضرت امام خمینی (ره) روز گذشته در جمع مدیران آموزش و پرورش گفته است: «بعضی از ما شجاعت ایستادن مقابل خارجی را داریم اما ممکن است در مقابل تخلف دوستانمان آن شجاعت را نداشته باشیم».
سخنان ایشان مورد توجه رسانه های اصلاح طلب قرار گرفته است و برخی از آنها –به درستی- کنایه نوه امام راحل را متوجه حمایت تمام و کمال رییس دولت سابق از اطرافیانش دانسته اند. هر چند حجت الاسلام سیدحسن خمینی مصداقی از «کسانی که مقابل تخلف دوستانشان شجاعت ندارند»، ارائه نکرده اما تاملی بر رفتار سالیان اخیر برخی خواص، مصادیق صحیحی از سخن سیدحسن را ارائه می دهد.
1. وقتی در سالهای 1376 و 1377 غلامحسین کرباسچی شهردار وقت تهران به اتهام اختلاس، ارتشا، تضییع اموال عمومی و... محاکمه و محکوم شد، دوستان وی در دولت اصلاحات تمام قد پشت سر این مجرم ایستادند و با الفاظ و ادبیات قلدرمابانه و تند، قوه قضائیه را مورد هجمه قرار دادند تا جایی که عطاالله مهاجرانی سخنگوی دولت به قوه قضائیه بخاطر بازداشت کرباسچی بشدت حمله کرد.
2. در تیر 78 اغتشاشگران چند روز کوی دانشگاه تهران و چند خیابان پایتخت را ناامن کرده و به خشونت کشاندند. شدت خشونت به حدی بود که حجت الاسلام حسن روحانی دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی، اغتشاشگران را «اشرار، اوباش، مخرب و مفسد» خواند اما دریغ از یک موضع گیری صریح و بموقع دولت اصلاحات. طبق اظهارات حسین مظفر وزیر آموزش و پرورش دولت سیدمحمد خاتمی، مدیران اصلاح طلب وقت به جای آب، بنزین بر آتش آن فتنه ریختند: «شب 18 تیر که آن حادثه رخ داد، من بسیار نگران بودم. به همین دلیل همراه محافظانم در شهر گشتی زدم. متأسفانه دیدم که آشوبگران مشغول تخریب اموال عمومی هستند و شعارهای ضدانقلابی سر میدهند درحالی که عکس آقای خاتمی را هم در دست دارند... در چالش کوی دانشگاه مسئولان دولتی، وزرات علوم، وزیر وقت کشور در تحریک دانشجویان و جلسه با آنها نقش اساسی داشتند». (مصاحبه مظفر با خبرگزاری فارس و سایت تاریخ انقلاب)
3. وقتی در سال 1381 شهرام جزایری به اتهامات مختلف از جمله پرداخت رشوه به ده‌ها شخصیت اصلاح طلب و نماینده مجلس ششم محاکمه شد، هیچ یک از اصلاح طلبان پشت دوست خود را خالی نکرده و حاضر به برائت از او نشدند حتی مهدی کروبی رییس مجلس اصلاحات که 300 میلیون تومان پول نقد از جزایری دریافت کرده بود، هیچگاه حاضر به پاسخگویی درباره 300 میلیون دریافتی نشد. اصلاح طلبان نه از شهرام جزایری اعلام برائت کردند و نه دوستان رشوه‌گیر خود را ملامت کردند.
4. فتنه 88 نیز مصداق خوبی برای سخنان یادگار امام راحل است، آنجا که دو جبهه «انقلاب و ضدانقلاب» صریحاً مقابل یکدیگر صف آرایی کردند و ماه‌ها کشور درگیر توهم و زیاده خواهی و استبداد اقلیتی اصلاح طلب و سلطنت طلب شد. آنجا اصلاح طلبان نه تنها مقابل دشمن نایستادند بلکه همگام با دشمن و دوشادوش بدخواهان به مبارزه مسلحانه و سخت و نرم روی آوردند و یک دل سیر جمهوریت و اسلامیت نظام را تیرباران کردند. هم با نتانیاهو و شیمون پرز و آمریکا و منافقین و پسرک دیکتاتور پهلوی هم‌نوا شدند و هم کاندیداهای متوهم انتخابات را تشویق به ادامه توهم و تقابل با نظام کردند. گرچه انتظار مواضع سنجیده و انقلابی از امثال سید حسن خمینی و هاشمی رفسنجانی در فتنه 88 می رفت اما ایشان نیز ترجیح دادند یا سکوت کنند یا تلویحاً و تصریحاً از فتنه گران حمایت کنند. اکنون که در این سالها بارها ثابت شده که نظام اسلامی اهل خیانت به آراء مردم نبوده و نیست و ادعاهای اصلاح طلبان و کاندیداهایشان در سال 88 دروغی محض بیش نبود، باز هم این قبیله حاضر به عذرخواهی نیست و "شجاعت" پذیرش تخلف خود و "دوستانشان" و کاندیدایشان را ندارند. آنها حتی حاضر نیستند یک "اُف" به مسببان جنایت 88 بگویند.
5. علی رغم محاکمه قانونی مهدی هاشمی آقازاده رییس مجمع تشخیص مصلحت و محکومیت وی در دادگاه بدوی و تجدید نظر، دوستان خانواده هاشمی حاضر به پذیرفتن جرایم این آقازاده جنجالی نیستند و ترجیح می دهند که یا سکوت پیشه کنند یا از مواضع عجیب هاشمی‌ها در این باره حمایت کنند.
به نظر می رسد که مخاطب اصلی سخنان حجت الاسلام سید حسن خمینی، همفکران ایشان و اعضای گروه های اصلاح طلب باشد که مهمترین معیارشان به هنگام قضاوت و اعلام موضع، "قبیله گرایی" و باندبازی است. از آن سو بررسی عملکرد قاطبه اصولگرایان نشان می دهد که آنان در بزنگاه ها، منافع ملی را بر مصلحت نزدیکان خود رجحان داده اند. برخورد اصولگرایان با انحرافات و اشتباهات دولت سابق موید این ادعاست.
سخنان ایشان مورد توجه رسانه های اصلاح طلب قرار گرفته است و برخی از آنها –به درستی- کنایه نوه امام راحل را متوجه حمایت تمام و کمال رییس دولت سابق از اطرافیانش دانسته اند. هر چند حجت الاسلام سیدحسن خمینی مصداقی از «کسانی که مقابل تخلف دوستانشان شجاعت ندارند»، ارائه نکرده اما تاملی بر رفتار سالیان اخیر برخی خواص، مصادیق صحیحی از سخن سیدحسن را ارائه می دهد.
1. وقتی در سالهای 1376 و 1377 غلامحسین کرباسچی شهردار وقت تهران به اتهام اختلاس، ارتشا، تضییع اموال عمومی و... محاکمه و محکوم شد، دوستان وی در دولت اصلاحات تمام قد پشت سر این مجرم ایستادند و با الفاظ و ادبیات قلدرمابانه و تند، قوه قضائیه را مورد هجمه قرار دادند تا جایی که عطاالله مهاجرانی سخنگوی دولت به قوه قضائیه بخاطر بازداشت کرباسچی بشدت حمله کرد.
2. در تیر 78 اغتشاشگران چند روز کوی دانشگاه تهران و چند خیابان پایتخت را ناامن کرده و به خشونت کشاندند. شدت خشونت به حدی بود که حجت الاسلام حسن روحانی دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی، اغتشاشگران را «اشرار، اوباش، مخرب و مفسد» خواند اما دریغ از یک موضع گیری صریح و بموقع دولت اصلاحات. طبق اظهارات حسین مظفر وزیر آموزش و پرورش دولت سیدمحمد خاتمی، مدیران اصلاح طلب وقت به جای آب، بنزین بر آتش آن فتنه ریختند: «شب 18 تیر که آن حادثه رخ داد، من بسیار نگران بودم. به همین دلیل همراه محافظانم در شهر گشتی زدم. متأسفانه دیدم که آشوبگران مشغول تخریب اموال عمومی هستند و شعارهای ضدانقلابی سر میدهند درحالی که عکس آقای خاتمی را هم در دست دارند... در چالش کوی دانشگاه مسئولان دولتی، وزرات علوم، وزیر وقت کشور در تحریک دانشجویان و جلسه با آنها نقش اساسی داشتند». (مصاحبه مظفر با خبرگزاری فارس و سایت تاریخ انقلاب)
3. وقتی در سال 1381 شهرام جزایری به اتهامات مختلف از جمله پرداخت رشوه به ده‌ها شخصیت اصلاح طلب و نماینده مجلس ششم محاکمه شد، هیچ یک از اصلاح طلبان پشت دوست خود را خالی نکرده و حاضر به برائت از او نشدند حتی مهدی کروبی رییس مجلس اصلاحات که 300 میلیون تومان پول نقد از جزایری دریافت کرده بود، هیچگاه حاضر به پاسخگویی درباره 300 میلیون دریافتی نشد. اصلاح طلبان نه از شهرام جزایری اعلام برائت کردند و نه دوستان رشوه‌گیر خود را ملامت کردند.
4. فتنه 88 نیز مصداق خوبی برای سخنان یادگار امام راحل است، آنجا که دو جبهه «انقلاب و ضدانقلاب» صریحاً مقابل یکدیگر صف آرایی کردند و ماه‌ها کشور درگیر توهم و زیاده خواهی و استبداد اقلیتی اصلاح طلب و سلطنت طلب شد. آنجا اصلاح طلبان نه تنها مقابل دشمن نایستادند بلکه همگام با دشمن و دوشادوش بدخواهان به مبارزه مسلحانه و سخت و نرم روی آوردند و یک دل سیر جمهوریت و اسلامیت نظام را تیرباران کردند. هم با نتانیاهو و شیمون پرز و آمریکا و منافقین و پسرک دیکتاتور پهلوی هم‌نوا شدند و هم کاندیداهای متوهم انتخابات را تشویق به ادامه توهم و تقابل با نظام کردند. گرچه انتظار مواضع سنجیده و انقلابی از امثال سید حسن خمینی و هاشمی رفسنجانی در فتنه 88 می رفت اما ایشان نیز ترجیح دادند یا سکوت کنند یا تلویحاً و تصریحاً از فتنه گران حمایت کنند. اکنون که در این سالها بارها ثابت شده که نظام اسلامی اهل خیانت به آراء مردم نبوده و نیست و ادعاهای اصلاح طلبان و کاندیداهایشان در سال 88 دروغی محض بیش نبود، باز هم این قبیله حاضر به عذرخواهی نیست و "شجاعت" پذیرش تخلف خود و "دوستانشان" و کاندیدایشان را ندارند. آنها حتی حاضر نیستند یک "اُف" به مسببان جنایت 88 بگویند.
5. علی رغم محاکمه قانونی مهدی هاشمی آقازاده رییس مجمع تشخیص مصلحت و محکومیت وی در دادگاه بدوی و تجدید نظر، دوستان خانواده هاشمی حاضر به پذیرفتن جرایم این آقازاده جنجالی نیستند و ترجیح می دهند که یا سکوت پیشه کنند یا از مواضع عجیب هاشمی‌ها در این باره حمایت کنند.
به نظر می رسد که مخاطب اصلی سخنان حجت الاسلام سید حسن خمینی، همفکران ایشان و اعضای گروه های اصلاح طلب باشد که مهمترین معیارشان به هنگام قضاوت و اعلام موضع، "قبیله گرایی" و باندبازی است. از آن سو بررسی عملکرد قاطبه اصولگرایان نشان می دهد که آنان در بزنگاه ها، منافع ملی را بر مصلحت نزدیکان خود رجحان داده اند. برخورد اصولگرایان با انحرافات و اشتباهات دولت سابق موید این ادعاست.