به گزارش مشرق، در تهران که حجم قابل توجهی از مطالبات کشور را در خود جای داده و سرمایه کلانی در آن دست به دست می شود و نقش تعیین کننده ای در معادلات اقتصاد کشور دارد٬ هزینه های مشخصی خرج ارایه خدمات شهری نظیر مدیریت پسماند، ایجاد و نگهداری فضای سبز حمل و نقل عمومی و بسیاری خدمات ریز و درشت در اختیار شهروند تهرانی قرار می گیرد. اما سوال اینجاست این خدمات عریض و طویل چند برای شهروند تهرانی تمام می شود؟ و آیا این رقم مرقوم به صرفه است؟یا به عبارتی شهر با قیمت منطقی اداره می شود؟ و سوال بزرگتر اینکه بالاخره این هزینه ها چگونه از پایتخت نشینان اخذ می شود؟
این خدمات عمومی در تمام کلانشهر های دنیا بهای خدمات آن روشن و صریح در زمان ارایه خدمت در قالب مالیات از شهروند اخذ می شود و شهروند مخیر است از این خدمات استفاده کند یا خیر؟ یا به عبارتی افراد برای استفاده از خدمات در کلانشهر به طور مشخص و روشن هزینه پرداخت می کنند. اما در تهران به جهت نبود درآمد پایدار، شهرداری ۷۰ درصد درآمد خود را که نزدیک به ۱۰ هزار میلیارد تومان در سال می شود، از سه منبع فروش تراکم و تراکم مازاد ٬تغییر کاربری و فروش املاک و درواقع بودجه غیرنقد تامین می کند. این را به خوبی می توان در لایحه بودجه شهر تهران ردیابی کرد. این هزینه را هیچگاه شهروندان مستقیم و به طور مساوی پرداخت نمی کنند و به چشم شان نمی آید این عدد که صرف خدمات شهری، فعالیت فرهنگی اجتماعی و خدمات عمومی حمل و نقل و فعالیت های عمرانی در شهر می شود رقمی است که از محل بودجه عمومی بدون دخالت دولت به واسطه شهرداری از مردم اخذ می شود و با عنوان دخل شهر در جهت ردیف های تعریف شده در بودجه سنواتی شهر خرج می شود.
این عدد در سال جاری بیش از 17هزار میلیارد تومان است که عدد قابل توجهی است. حال اگر مطابق آمار اعلامی نهادهای مستقر در شهر تهران جمعیت شب را ۸ میلیون نفر در نظر بگیریم یعنی افرادی که در تهران سکونت دارند و عوارض مختلف را پرداخت می کنند٬ و این رقم بودجه را بر تعداد شهروندان تهرانی تقسیم کنیم تقریبا سهم هر تهرانی بابت هزینه های شهر ۲میلیون تومان می شود.
هزینه خدمات شهری هر تهرانی، سالانه ۲میلیون تومان
به عبارت ساده تر هر تهرانی سالانه بالغ بر ۲میلیون تومان از مجاری گوناگون هزینه برای اداره شهر به شهرداری پرداخت می کند. آماری که در کنار هزینه های معیشت پایتخت نشینان شاید منطق زیادی نداشته باشد. شاید منتقدان بگویند این نحوه محاسبه درست نیست و حجم قابل توجهی از این بودجه توسط عده ای خاص که ساخت و ساز می کنند تامین می شود. در پاسخ باید گفت هیچ سازنده ای جز برای استفاده نمی سازد و مثلا اگر ۲۰۰ میلیون تومان به شهرداری عوارض می دهد و می سازد آن خانه را به شهروندان همین شهر می فروشد و البته با سودهای کلان هم این عمل را مرتکب می شود.
جدای از این هزینه٬ هزینه های غیر مستقیم درمان، سوخت٬ زمان و مسائلی از این دست ناخوداگاه در سبد خانوار تهرانی ها است.
پایتخت در مطالعه آتی خود به شهروندان خواهد گفت که زندگی در تهران مقرون به صرفه است یا خیر؟
منبع: پایتخت
این خدمات عمومی در تمام کلانشهر های دنیا بهای خدمات آن روشن و صریح در زمان ارایه خدمت در قالب مالیات از شهروند اخذ می شود و شهروند مخیر است از این خدمات استفاده کند یا خیر؟ یا به عبارتی افراد برای استفاده از خدمات در کلانشهر به طور مشخص و روشن هزینه پرداخت می کنند. اما در تهران به جهت نبود درآمد پایدار، شهرداری ۷۰ درصد درآمد خود را که نزدیک به ۱۰ هزار میلیارد تومان در سال می شود، از سه منبع فروش تراکم و تراکم مازاد ٬تغییر کاربری و فروش املاک و درواقع بودجه غیرنقد تامین می کند. این را به خوبی می توان در لایحه بودجه شهر تهران ردیابی کرد. این هزینه را هیچگاه شهروندان مستقیم و به طور مساوی پرداخت نمی کنند و به چشم شان نمی آید این عدد که صرف خدمات شهری، فعالیت فرهنگی اجتماعی و خدمات عمومی حمل و نقل و فعالیت های عمرانی در شهر می شود رقمی است که از محل بودجه عمومی بدون دخالت دولت به واسطه شهرداری از مردم اخذ می شود و با عنوان دخل شهر در جهت ردیف های تعریف شده در بودجه سنواتی شهر خرج می شود.
این عدد در سال جاری بیش از 17هزار میلیارد تومان است که عدد قابل توجهی است. حال اگر مطابق آمار اعلامی نهادهای مستقر در شهر تهران جمعیت شب را ۸ میلیون نفر در نظر بگیریم یعنی افرادی که در تهران سکونت دارند و عوارض مختلف را پرداخت می کنند٬ و این رقم بودجه را بر تعداد شهروندان تهرانی تقسیم کنیم تقریبا سهم هر تهرانی بابت هزینه های شهر ۲میلیون تومان می شود.
هزینه خدمات شهری هر تهرانی، سالانه ۲میلیون تومان
به عبارت ساده تر هر تهرانی سالانه بالغ بر ۲میلیون تومان از مجاری گوناگون هزینه برای اداره شهر به شهرداری پرداخت می کند. آماری که در کنار هزینه های معیشت پایتخت نشینان شاید منطق زیادی نداشته باشد. شاید منتقدان بگویند این نحوه محاسبه درست نیست و حجم قابل توجهی از این بودجه توسط عده ای خاص که ساخت و ساز می کنند تامین می شود. در پاسخ باید گفت هیچ سازنده ای جز برای استفاده نمی سازد و مثلا اگر ۲۰۰ میلیون تومان به شهرداری عوارض می دهد و می سازد آن خانه را به شهروندان همین شهر می فروشد و البته با سودهای کلان هم این عمل را مرتکب می شود.
جدای از این هزینه٬ هزینه های غیر مستقیم درمان، سوخت٬ زمان و مسائلی از این دست ناخوداگاه در سبد خانوار تهرانی ها است.
پایتخت در مطالعه آتی خود به شهروندان خواهد گفت که زندگی در تهران مقرون به صرفه است یا خیر؟
منبع: پایتخت