این اما روی سکه است، پشت سکه این است که هیچ کدام از همین بازیکنان و حتی مهمتر و بهتر از این بازیکنان هم در مقابل یک مربی محکم و شجاع که می‌تواند با تاکتیک‌هایش و البته جوانترهایی که پیدا می‌کند، نمی‌توانند قد علم کنند و آن کنند که دیده این و آن کنند که می‌بینیم.
محرم نویدکیا
نویدکیا ظاهرا توصیه کرده بود که فلان بازیکن را در سپاهان نگه دارند، نتیجه البته این بود که سپاهان نپذیرفت و محرم قهر کرد و حالا سپاهان بیشتر از این نمی تواند با او سرشاخ شود و اخراجش کند. فرکی که بسیار هم محترم و کاربلد است نیز واکنشی در این رابطه نشان نمی‌دهد، او حتما دوست دارد نویدکیا را داشته باشد کما اینکه حضور محرم نویدکیا در پنج دیدار آخر سپاهان منجر به پنج پیروزی و البته قهرمانی سپاهان شد.
مجتبی جباری
جباری هم از این کارها در استقلال می‌کرد، از اظهار نظر در مورد اضافه شدن یا برکنار شدن مربی‌اش بگیرید تا برسید به از بالا چیدن نیرو در تدارکات تیم. او با وجود آنکه معمولا نیمی از فصل را مصدوم بود نه امیر قلعه نویی و نه مظلومی وی را کنار نگذاشتند.
جاسم کرار
کرار البته با مظلومی در اوج بی‌انضباطی قرار دارد و حتی وقتی اکثر اعضای باشگاه او را نمی‌خواهند باز هم مظلومی دست از او نمی‌کشد.
علی کریمی
علی کریمی بی‌گمان یکی از ستاره‌های پلی میکر دهه اخیر بوده است اما او هم بارها در اردوی پرسپولیس جنجال ساز شد و حتی یک بار داور را زد و یک سال محروم شد و با مربیانش نمی‌ساخت.
پیام صادقیان
پیام صادقیان خیلی زودتر از آنکه به عنوان یک منجی و جادوگر مطرح شود سرناسازگاری گذاشت و با خمیازه‌ها و حاشیه‌ها و دعواها و درگیری‌هایش با داور کاری کرد که خیلی زود از یادها برود و حالا در نفت می‌خواهد دوباره جان بگیرد.
کارلوس کی روش
با این حال اما کی‌روش تفاوتش را با دیگر مربیان که خود و تاکتیک‌های تیمشان را وابسته به برخی بازیکنان در میدان می‌دانند همینجا نشان می‌دهد تا منتقدان او دقیقا متوجه تفاوت مربی با مربی بشوند. کی‌روش مهدی رحمتی را به جرم نامه خداحافظی که بعد‌ها آن را پس گرفت برای همیشه از تیم ملی کنار گذاشت و چه بسا رحمتی دیگر رنگ تیم ملی را به خود نبیند.
کارلوس اتفاقا جباری را هم کنار گذاشت و چنان بلند گفت: «به سلامت» که همه خبرنگاران آن کلمه را شنیدند. شاید محمدرضا خلعتبری و هادی عقیلی هم با همین سرنوشت از تیم ملی جدا شدند.
در مورد نویدکیا و پاس‌های بی‌نظیرش نیز کی روش اصلا اصراری به حضور وی نداشت، این پرتغالی حتی تاکتیک‌های تیمش را هم عوض کرد تا اصلا پلی میکر نداشته باشد یا دروازه‌بانی دیگر را در درون دروازه قرارداد تا قلعه دفاعش جور دیگری چیده شود اما هرگز به کسی باج نداد حتی به اندازه سر سوزن.
اتفاقا کی روش موفق شد تیم ملی را به جام جهانی ببرد و در جام ملت‌ها هم عملکرد خوبی داشته باشد.
برانکو ایوانکوییچ
حتی برانکوی کم حرف و ساکت نیز همین رویه را در پیش گرفت، او هم وقتی با توضیح باقری در مورد صادقیان مواجه شد همانجا صادقیان را کنار گذاشت تا بی ادبی‌های باب شده سال قبل که مدام تکرار می‌شد، در پرسپولیس به کل پایان یابد و این تیم مودب و تحت کنترل مربی خودش قرار بگیرد و با وجود شکست‌های اخیر حداقل حاشیه نداشته باشد.
تفاوت مربیان و اعتماد به نفس و توانایی‌های تاکتیکی و قدرت فرماندهی را می‌توانید در همین برخورد‌ها ببینید.
کی روش همین رفتار را داشته که جهان‌بخش‌ها، آزمون‌ها، ترابی‌ها، امیری‌ها، پورعلی گنجی‌ها و... را به فوتبال ایران معرفی کرده است. کی‌روش به خودش و تاکتیک‌هایش و توانایی‌هایش کاملا اعتماد و اعتقاد دارد و می‌داند که فوتبال یک کار تیمی است و نه خلاقیت انفجاری و لحظه ای یک بازیکن ناهماهنگ.
امروز پرسپولیس هم این نکته را نشان می‌دهد، این تیم هم تاکتیک‌های بهتری نسبت به دیگر تیم‌ها دارد و البته یک سری ضعف ها هم میان مدیرانش دارد که اجازه نمی‌دهد آنها به اوج برسند.
تفاوت کی‌روش با دیگران درست همینجاست، در قدرت فرماندهی ...
علی دایی
در میان مربیان داخلی البته علی دایی تا حدودی این خاصیت را داشت و مثلا علی کریمی فوق ستاره را هم نمی خواست تا تیمش یک دست تر و متحد‌تر باشد.