به گزارش مشرق، حضور جرمی کوربین و مطرح شدن نام او به‌عنوان یکی از بخت‌های اصلی رهبری حزب کارگر و رویکرد و ادبیات متفاوت و نظریه‌های چپ‌گرایانه‌اش تحولی در فضای سیاسی بریتانیا ایجاد کرد و موافقان و مخالفان او را به فعالیت واداشت.
25 روز بعد از انتخابات سراسری بریتانیا که به شکست فاحش حزب کارگر و استعفای اد میلیبند، رهبر این حزب منتهی شد، رسانه‌های بریتانیا از احتمال نامزدی جرمی کوربین برای رهبری حزب خبر دادند.
تا آن موقع به‌جز فعالان عرصه سیاسی کمتر کسی او را می‌شناخت و کمتر کسی فکر می‌کرد او 35 رأیی را که برای نامزدی در انتخابات نیاز دارد به دست آورد.
ژوئیه به پایان نرسیده بود که جرمی کوربین با رأی "قرضی" بعضی از نمایندگان به حد نصاب رسید و یکی از چهار نامزد رهبری حزب شد. بسیاری از این نمایندگان تنها می‌خواستند صدای اقلیت چپ هم در کارزار انتخاب رهبر حزب شنیده شود.
اما او به‌فاصله کوتاهی حمایت بزرگترین اتحادیه‌های صنفی بریتانیا را به دست آورد و نظرسنجی‌ها نشان داد که از نامزدهای دیگر یعنی ایوت کوپر، اندی برنهام و لیز کندال پیش افتاده است.
از این بین ایوت کوپر (همسر اد بال یکی از اعضای صاحب‌نفوذ حزب کارگر) و اندی برنهام در زمره میانه‌روها قرار می‌گیرند و لیز کندال به‌عنوان یکی از بلری‌ها (یا طرفداران سیاست‌های تونی بلر در گرایش به راست) شناخته می‌شود.
کوربین که تنها صدای چپ در این میان است، بانک‌ها را مسئول بحران اقتصادی جهان در سال 2008 می‌داند، از این رو سیاست ریاضت اقتصادی دولت محافظه‌کار را به‌شدت زیر سؤال می‌برد و دائم سؤال می‌کند که چرا مردم عادی باید تاوان بی‌ملاحظگی بانک‌ها و عملکرد بی‌حساب و کتاب آنها را بپردازند.
او وعده داده بود که اگر به رهبری حزب کارگر برسد و این حزب در انتخابات عمومی بعدی پیروز شود، در بهداشت و آموزش سرمایه‌گذاری کند و شبکه راه‌آهن و پست بریتانیا را دوباره ملی کند.
به گزارش بی‌بی‌سی، او همچنین وعده داده که سلاح‌های اتمی بریتانیا را جمع‌آوری کند، مقررات بیشتری برای بانک‌ها وضع کند، به آنچه او انحصار شرکت‌های برق و گاز می‌داند پایان دهد و آنچه را مدل آلمانی می‌خواند به اجرا در آورد، سرمایه‌گذاری وسیعی در بخش مسکن انجام دهد و مالکیت عمومی را تقویت کند.
حزب محافظه‌کار، احزاب و رسانه‌های راست‌گرا و طرفداران بازار آزاد با افزایش محبوبیت آقای کوربین حملات شدیدی را علیه او انجام دادند.
اما شاید شدیدترین انتقادها از داخل حزب کارگر باشد، جایی که "میانه‌روهای حزب" یا گروهی که به حزب "کارگر نو" یا "بلری" معروفند به‌شدت به او حمله کرده‌اند و او را متهم می‌کنند که می‌خواهد زمان را به عقب برگرداند و برخی نیز گفته‌اند باید جلوی انتشار "ویروس" افکار او گرفته شود و کسانی که به نامزدی او رأی دادند "مغز نداشتند".
معروفترین جمله را شاید خود تونی بلر بر زبان آورد که گفت اگر کسی قلبش با جرمی کوربین است، بهتر است "قلبش را پیوند بزند".
آقای بلر دلایل مخالفت خود را با جرمی کوربین تبیین کرد که به‌نوعی شاید چکیده انتقاداتی باشد که به کوربین می‌شود.
به‌عقیده تونی بلر، چپ‌گرایان متوجه نیستند که "پیروزی در انتخابات از موضع میانه مقدور است چون این موضعی است که طیف گسترده‌ای از مردم را در بر می‌گیرد و هم دنیای تجارت و هم اتحادیه‌ها از آن حمایت می‌کنند".
چپ‌گرایان همچنین متوجه فرصت‌ها و خطراتی که جهانی‌شدن به‌همراه آورده، نیستند و متوجه نیستند که "تجارت شغل ایجاد می‌کند نه دولت".
نخست وزیر پیشین بریتانیا گفت که در مورد حفظ ارزشها در دنیای معاصر، برداشت‌های غلطی وجود دارد از جمله این که "خود ارزشها با نحوه اعمال آنها در این دنیای در حال تغییر اشتباه گرفته می‌شوند"
برداشت غلط دیگر این است که چپ رادیکال با سوسیال دموکراسی رادیکال اشتباه گرفته می‌شود، در حالی که چپ رادیکال معمولاً واکنش‌گرا است، سوسیال دموکراسی رادیکال به‌دنبال این است که ارزشها را به کارآمدترین شیوه ممکن عملی کند؛ "آن هم نه در دنیای قدیم، بلکه در دنیای امروز و آینده".
تونی بلر به‌صراحت گفت: جرمی کوربین حزب کارگر را به پیروزی در انتخابات نخواهد رساند، چون ارتباطش کاملاً با دنیای فعلی قطع است، اما حتی اگر هم بتواند، "من نمی‌خواهم از موضع چپ کهنه‌گرا برنده انتخابات باشم".
کوربین 66ساله که از 32 سال پیش بدون وقفه از حوزه انتخابی خود (ایزلینگتون شمالی در شمال‌شرقی لندن) به نمایندگی پارلمان انتخاب شده و به داشتن صراحت لهجه شهرت دارد، در پاسخ از این سخنان اظهار تأسف کرد و گفت به‌جای این حرف‌ها موضوع گفتگوها باید مسائل سیاسی باشد.
او چند روز بعد گفت که حمله به عراق بر اساس گفته کوفی عنان دبیرکل وقت سازمان ملل "غیرقانونی" بوده و تونی بلر می‌تواند به‌دلیل جنایات جنگی محاکمه شود.
کوربین در حزب کارگر چهره‌ای حاشیه‌ای و شورشی بوده است و 500 بار به‌خلاف موضع حزب در پارلمان رأی داده است. او که به انقلابیون آمریکای لاتین علاقمند است ریش می‌گذارد و آن را نشانه اعتراض به گرایش "کارگر نو" در حزب خود می‌داند.
او به‌همراه جک استراو عضو یک گروه پارلمانی بود که سال گذشته پس از 6 سال به ایران سفر کرد. او بارها به این موضوع اشاره کرده که یکی از اشتباهات بریتانیا در سوریه، مشارکت ندادن ایران در تلاش‌ها برای رفع بحران بوده است و گفته که توان این کشور برای برقراری صلح در منطقه نادیده گرفته شده است.
او معتقد است که برای تأمین امنیت خاورمیانه باید حزب‌الله، حماس و ایران را در گفتگو و تبادل نظر مشارکت داد و این یکی از مواردی است که باعث شده مخالفانش به او حمله کنند و او را حامی تندروی بدانند.
پدر و مادر جرمی کوربین زمانی که در مورد جنگ داخلی اسپانیا کمپین می‌کردند با هم آشنا شدند و خود او هم در تمام عمر خود فعال صلح، حقوق بشر، محیط زیست، خلع سلاح هسته‌ای و مبارزه با آپارتاید بوده است.
او عضو کمپین همبستگی با فلسطین است یعنی "آپارتاید در اسرائیل" فعالیت می‌کند.
او در سال 1984 به‌علت اعتراض به آپارتاید مقابل کنسولگری آفریقای جنوبی در لندن دستگیر شد و یکی از ترتیب دهندگان اصلی تظاهرات معروف یک میلیون نفری در لندن علیه حمله به عراق بود.
آقای کوربین خود را طرفدار سیاست از پایین به بالا به‌جای از بالا به پایین می‌داند، او معتقد است که باید همه موضوعات به بحث گذاشته شود و نظر مردم در تصمیم‌گیری‌ها با جدیت در نظر گرفته شود.
گروهی از فعالان عرصه سیاسی صحبت‌های نامتعارف و تمایلات سوسیالیستی آقای کوربین را "واپس‌گرا و مربوط به دوران جنگ سرد و بلوک شرق" معرفی می‌کنند. اما گروه دیگری معتقدند که این نظرات برای قشر جوانی که آن سالها را تجربه نکرده‌اند یا کوچکتر از آن بوده‌اند که درکی از مسائل داشته باشند کاملاً نو و متفاوت به نظر می‌رسد.
عده‌ای می‌گفتند که شخصیت آقای کوربین از نظر نسل جوان فاقد جذابیت و حتی کسل کننده است، اما نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند که جوانان و زنان از گروه‌هایی هستند که علاقه بیشتری به او نشان داده‌اند.
در یک مناظره رادیویی وقتی از کوربین و سه نامزد دیگر پرسیده شد که در صورت انتخاب شدن به‌عنوان رهبر حزب، اد میلیبند را در کابینه سایه به کار می‌گیرند یا نه، فقط کوربین به‌صراحت پاسخ داد: "بله" و بقیه جواب‌هایی مبهم دادند. مجری برنامه گفت: این همان دلیلی است که کوربین را در نظرسنجی‌ها جلوتر نشان می‌دهد، او تنها کسی بود که پاسخ روشن داشت، اما شما جواب یک سؤال ساده را هم ندادید.
بسیاری معتقدند مردم از سیاستمدارانی که یک‌شکل حرف می‌زنند، یک‌جور لباس می‌پوشند، وعده‌های یک‌شکل و مبهم می‌دهند و همه چیز آنها را مسئولان روابط عمومی و مشاوران شکل می‌دهند خسته شده‌اند، از این رو کوربین که به‌صراحت نظر خود را بیان می‌کند و در واقع خودش است برای آنها جذابتر از سیاست‌مداران "از پیش طراحی شده" است.
کوربین گیاه‌خوار است و الکل نمی‌نوشد، معمولاً کت و شلوار و کراوات نمی‌پوشد، با صندل و کیفی روی شانه با دوچرخه و اتوبوس به پارلمان می‌رود، ماشین ندارد، در خانه‌ای معمولی در محله‌ای معمولی زندگی می‌کند و هر سال پس از اعلام هزینه‌های نمایندگان پارلمان، نام او بین نمایندگانی است که کمترین هزینه را داشته‌اند.
حالا که کوربین رهبر حزب کارگر شده باید منتظر شد و دید در انتخابات بعدی پارلمانی می‌تواند نخست وزیری متفاوت برای بریتانیا باشد یا خیر.