محققان در این روش به الکتروریسی (الکتروریسی، روشی ساده و ارزان در تولید الیاف بسیار نازک از محلول پلیمر) الیاف که در مقایسه با موی سر انسان صد برابر نازک تر است، پرداختند. سپس شبکه ای از جنس این الیاف روی لایه هایی از باکتری های Staphylococcus قرار گرفتند که به عفونی شدن زخم ها می پرداختند.
با استفاده از شرایطی که توسط این شبکه ایجاد شده بود، باکتری‌ها در محیط آزمایشگاهی جابه جا شده و محیط قدیمی خود را به مقصد فیبرها تغییر داده و خود را به آنها چسباندند. این مورد مخصوصا در مواقعی مشاهده شد که فیبرها از قطری به اندازه باکتری ها برخوردار بودند. زمانی که فیبرها کوچکتر بودند، باکتری های کمتری نیز جذب می شدند.
محققان شبکه های نانوفیبر را با استفاده از ترکیبات مختلفی پوشانده و واکنش باکتری Escherichia را نسبت به ترکیب ها مورد بررسی و مطالعه قرار دادند. باکتری هایی نظیر Escherichia زندگی در شبکه نانوفیبری را به بافت زنده ترجیح داده و از بافت انسانی به این شبکه ها تغییر مکان دادند. تحقیقات نشان داد، زمانی که فیبرها دارای اندازه های مختلفی از allylamine بودند، Escherichia نیز سریعتر به سمت این فیبرها جذب می شدند.
در آزمایش دیگری، شبکه هایی از نانوفیبرها بر مدل های پوستی که بافت های آنها دستکاری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.
محققان انگلیسی امیدوارند با استفاده از چنین پروژه های تحقیقاتی بتوانند به ابداع پوشش های التیام بخش زخم به صورت هوشمند دست پیدا کنند که به مقابله با عفونت نیز می پردازد.
برای مثال، پزشکان با قرار دادن پوشش های نانو شبکه روی زخم و برداشتن آن بتوانند زخم را از هر گونه میکروب یا باکتری پاک کنند.