به گزارش مشرق، از رسانه های خارجی، سازمان جهانی هواشناسی در تازه ترین بولتن این نهاد تخصصی ملل متحد اعلام کرد که حفره ازون در جنوبگان اغلب با متغیرهای فصلی و سالیانه روبرو می شود، هر چند بزرگ شدن حفره در امسال نشان از ضرورت حفظ هوشیاری دارد.

سازمان جهانی هواشناسی مستقر در ژنو به داده های کمتر از یک ماه قبل ناسا اشاره کرد که نشان می دهند وسعت حفره به 28،2 میلیون کیلومتر مکعب –دامنه ای گسترده تر از مساحت دو کشور روسیه و کانادا- رسیده است.

بنا بر اعلام ناسا، بزرگترین سایز حفره ازون تاکنون برابر با 29،9 میلیون کیلومتر مربع در نهم سپتامبر 2000 است.

'پائول نیومن' از محققین ارشد ناسا در این زمینه به طولانی شدن نامعمول شرایط آب و هوای سرد در منطقه جنوبگان اشاره کرد.

به واقع، افزایش شدید سایز حفره یاد شده در بهار قطبی به واسطه سرمای شدید در استراتوسفر جو زمین و بازگشت اشعه های خورشید است که رادیکال های کلر را آزاد می کنند و همین رادیکال ها موجب تخریب لایه می شوند.

'گی یر براثن' دانشمند واحد تحقیق محیط زیست و اتمسفر سازمان جهانی بهداشت گفت: این وضعیت نشان می دهد که مشکل سوراخ ازون همچنان با ما است، اما دلیلی برای هشدار زودهنگام وجود ندارد. هر چند لازم است هوشیار باشیم.

حفره در لایه ازون دقیقا به معنی ایجاد یک سوراخ نیست بلکه به کاهش شدید غلظت این لایه در یک نقطه اشاره دارد.

به کارگیری مواد شیمیایی کاهش دهنده لایه ازون از جمله کلروفلوئوروکربن ها که زمانی به طور گسترده در یخچال ها و قوطی های اسپری استفاده می شد، به موجب پروتکل مونترال در سال 1987ممنوع شد . اجرای این ممنوعیت و سایر تدابیر اتخاذ شده در چند سال اخیر فرآیندی را در جهت ترمیم لایه ازون ایجاد کرده است.

به گفته براثن، هر چند پروتکل مونترال به قوت خود باقی است و کارکرد خوبی هم دارد، اما به علت شرایط آب و هوایی استراتوسفر و نیز به این خاطر که مواد شیمیایی کاهش دهنده لایه ازون چندین دهه در جو باقی می مانند، احتمالا تا حدود سال 2025 شاهد حفره های بزرگی در قطب جنوب خواهیم بود.

لایهٔ اُزون به ضخامت 3 میلی متر با غلظت بالایی از مولکول ازون (O3) در لایهٔ استراتوسفر جو زمین است که سال 1913 توسط دو فیزیک دان فرانسوی به نام های شارل فابری و هانری بویسون کشف شد. این لایه با جذب 99٫9–95 درصد پرتو فرابنفش خورشید، موجب ادامهٔ زندگی روی کرهٔ زمین می شود. لایه اُزون پرتوهای پرانرژی فرابنفش را جذب کرده و آن ها را به شکل پرتوهای فروسرخ در می آورد و به سطح زمین می فرستد.

کلروفلوئوروکربن ها (سی اف سی ها) ترکیباتی هستند که اوایل سال 1930 در آمریکا اختراع شد و کاربردهای صنعتی و خانگی پیدا کرد. این ترکیبات به استراتوسفر راه یافتند و عناصر کلر و برم موجود در آن ها طی واکنش های شیمیایی موجب تخریب تدریجی لایهٔ اُزون شدند. به طور خاص، لایهٔ اُزون بر فراز قطب جنوب به شدت کاهش یافته است.