به گزارش مشرق، امسال ۸۱ کشور خواهان شرکت در اسکار هشتادوهشتم هستند. در ادامه نگاهی داریم به مهم‌ترین فیلم‌های امسال که رقیب نماینده ارزنده سینمای ایران، فیلم «محمد رسول‌‌الله(ص)» هستند.
«باشگاه» محصول شیلی
کشور شیلی فقط یک بار با فیلم «نه» ساخته پابلو لاراین (کارگردان همین فیلم) در سال ۲۰۱۲ توانسته نامزد اسکار شود که در آن دوره «عشق» میشاییل هانکه برنده مطلق بود. حالا برای دومین‌بار این کشور اثری از لاراین را راهی اسکار می‌کند تا شاید باز هم نامزد بخش اصلی شود. «باشگاه» امسال در جشنواره بین‌المللی فیلم برلین شرکت کرد و توانست خرس نقره‌ای جایزه بزرگ هیات ژوری را دریافت کند. جایزه‌ای که در دوره قبل به فیلم «هتل بزرگ بوداپست» رسیده بود. باید دید با توجه به استقبال جشنواره‌های اروپایی از «باشگاه» این فیلم می‌تواند نظر اعضای آکادمی را هم به خود جلب کند یا خیر.
«موستانگ» محصول فرانسه
این اثر عملاً یک فیلم ترکیه‌ای است اما از آنجا که تهیه‌کننده فرانسوی هم دارد می‌تواند به عنوان نامزد این کشور راهی اسکار شود. شاید فرانسه تنها کشوری باشد که بتواند در برابر افتخارات ایتالیا در اروپا قدعلم کند. آنها که خود را صاحبان سینما می‌دانند ۳۶ بار نامزد اسکار شده‌اند و 9 بار جایزه را برده‌اند. به نظر نمی‌رسد موستانگ راه فیلم‌های بزرگ فرانسوی را طی کند مگر اینکه اتفاقات دیگری رخ دهد.
«هزارتوی دروغ‌ها» محصول آلمان
این فیلم هم با بهره‌گیری از داستانی با موضوع آشوویتس قصد دارد نامی برای خود دست و پا کند. آثار سینمای آلمان در سال‌های اخیر بیشترین موفقیت‌شان حضور در لیست اولیه نامزدهای اسکار بوده است. آخرین باری که فیلمی از سینمای آلمان نامزد اسکار شده به سال ۲۰۰۹ بازمی‌گردد که با فیلم «روبان سفید» میشاییل هانکه به این مهم رسیدند. (فیلم عشق محصول مشترک اتریش، فرانسه و آلمان بود.) آخرین باری هم که این کشور موفق شده جایزه اسکار را به خانه ببرد سال ۲۰۰۶ با فیلم «زندگی دیگران» ساخته فلورین هنکل فون دونرسمارک بوده. فون دونرسمارک البته بعدها با فیلم نه‌چندان موفق «توریست» هر چه اعتبار برای خود در هالیوود دست و پا کرده بود، به باد داد.
«بد نباش» محصول ایتالیا
این فیلم در جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز بسیار خوش درخشید. اگرچه در بخش مسابقه اصلی نبود اما توانست از بخش‌های جنبی ۸ جایزه را به خود اختصاص دهد. اولین فیلم خارجی زبانی که اسکار گرفت، در سال ۵۶ فیلم «لا استرادا»ی فدریکو فلینی بود. این فیلمساز سرشناس ایتالیایی سال بعدش هم با «شب‌های کابیریا» موفقیتش را تکرار کرد تا ایتالیا به اولین کشوری تبدیل شود که 2 اسکار پشت هم را به خودش اختصاص داده است. از آن سال‌ها تاکنون ایتالیایی‌ها ۲۸ بار نامزد اسکار شده‌اند که در این بین ۱۱ مجسمه را به خودشان اختصاص داده‌اند. آنها آخرین بار هم در سال ۲۰۱۳ با «زیبایی بزرگ» ساخته پائولو سورنتینو توانستند نامزد و برنده این جایزه شوند.
«۶۰۰ مایل» محصول مکزیک
سینمای مکزیک در چند سال اخیر قطعا یکی از بزرگ‌ترین سینماهای جهان و با اختلاف بزرگ‌ترین سینمای آمریکای لاتین بوده است. کارگردانان بزرگ این کشور که در همه دنیا شناخته شده‌اند انقلابی در سینمای یکی از خطرناک‌ترین کشورهای جنوب قاره آمریکا به وجود آورده‌اند. 2 سالی هست که مکزیکی‌ها در اسکار هم خیلی موفقند. اول از همه «جاذبه» ساخته آلفونسو کوارون 2 سال پیش ۷ جایزه اسکار را درو کرد و سال گذشته هم آلخاندرو گونسالس اینیاریتو و «مرد پرنده‌ای» برنده اسکار بهترین فیلم سال شدند. مکزیک تاکنون هیچ‌گاه چنین اعتباری در سینمای دنیا کسب نکرده بود. اگرچه همکاری سینماگران مکزیکی با استودیوهای آمریکایی بشدت جواب داده اما استعداد‌های این کشور با محصولات مستقل فقط تا نامزدی اسکار پیش آمده‌اند.
«آفتاب‌سوختگی» محصول روسیه
سینمای روسیه دوره گذشته دوباره پس از ۷ سال نامزد اسکار شد. ۸ سال پیش میخالکوف با «۱۲» برای پنجمین‌بار سینمای روسیه را در میان نامزدهای نهایی اسکار بهترین فیلم خارجی زبان صاحب نماینده کرد. در مجموع از 6 باری که روس‌ها نامزد اسکار شده‌اند 3 بار میخالکوف نامزد بوده و تنها اسکار روسیه را هم همین کارگردان کهنه‌کار با «به وسیله آفتاب سوخته» کسب کرده است. نکته جالب توجه دیگر این است که از بین تمام دفعاتی که فیلمی از میخالکوف برای آکادمی ارسال شده، روسیه فقط یک بار نامزد اسکار نشده است. اگر این رکورد پا بر جا باقی بماند به این معناست که روسیه قطعا در دوره هشتاد و هشتم هم نامزد اسکار خواهد بود. گفتنی است این فیلم براساس یکی از آثار ایوان بانین ساخته شده؛ نویسنده روس که برنده جایزه نوبل هم هست.
«کبوتری برای تأمل در باب هستی روی شاخه نشست» محصول سوئد
اگر برنده شیر طلای جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز را یکی از اصلی‌ترین گزینه‌های نامزدی اسکار ندانیم، باید چه فیلمی را جزو گزینه‌ها بدانیم؟ خوب یا بد، قوی یا ضعیف این فیلم شیر طلای ونیز را برده است. جایزه‌ای که در طول تاریخ سینما ثابت شده راه بسیاری از کارگردانان را برای رسیدن به قله‌های بعدی افتخار هموار کرده است. هرچند قریب به اتفاق جشنواره‌های فیلم دنیا با جهت‌گیری خاص خودشان برنده‌ها را انتخاب می‌کنند اما اینقدر نقد مثبت توسط فرنگی‌ها درباره این فیلم نوشته شده که بتوانیم احتمال یک فیلم قوی را در آن جست‌وجو کنیم. سینمای سوئد سال گذشته با «توریست» در اسکار شرکت کرد که حتی به لیست اولیه هم راه یافت اما نتوانست در میان نامزدهای نهایی جایی برای خود دست و پا کند. آخرین باری که سوئد نامزد اسکار شده به سال ۲۰۰۴ بازمی‌گردد.
«ادیسه عراقی» محصول سوییس
وقتی سوییس یک مستند عراقی را به عنوان نماینده‌اش در اسکار انتخاب می‌کند، می‌توان انتظار هر چیزی را کشید. این اثر تقریبا ناشناخته از یک کارگردان نه چندان شناخته شده در سطح دنیا، جایزه بهترین فیلم جشنواره فیلم ابوظبی و مقام سوم بهترین مستند جشنواره برلین را به خودش اختصاص داده است. اگر بخواهیم درباره سینمای سوییس هم کمی به آمار و ارقام اشاره کنیم باید به 5 نامزدیشان در اسکار اشاره کرد که نتیجه‌اش 2 مجسمه بوده است. کشور ساعت، شکلات و راجر فدرر آخرین بار با «سفر آرزو» در سال ۱۹۹۰ نامزدی و کسب جایزه را تجربه کرده‌است. در این سال‌ها اما چیزی که بشدت نمود داشته حضور سینماگران خارجی و خصوصا فرانسوی در میان سوییسی‌هاست.
«سیواس» محصول ترکیه
سینمای ترکیه چند سالی هست که با ظهور کارگردانان صاحب سبکش بشدت در اروپا پیشرفت کرده است. آنها توانسته‌اند هم برای مخاطب عام و هم برای مخاطب خاص محصولاتی تولید کنند و همردیفان خودشان را به چالش بکشند. سال گذشته نوری بیلگه جیلان، کارگردان جوان ترک توانست بالاخره نخل طلا را کسب کند. با این وجود هنوز سینمای آمریکا روی خوشی به ترک‌ها نشان نداده است. در چند سال اخیر آثار بیلگه جیلان، ایلماز اردوغان و سمیح کاپلانوغلو حتی در میان لیست اولیه هم قرار نگرفته است. اولین و آخرین باری که سینمای ترکیه در این زمینه یک موفقیت نصف و نیمه را کسب کرد به سال ۲۰۰۸ بازمی‌گردد که «سه میمون» نوری بیلگه جیلان در لیست اولیه نامزدها قرار گرفت اما حتی آن فیلم هم نتوانست به جمع 5 فیلم نهایی راه پیدا کند. با این وجود شاید اوضاع برای «سیواس» کمی فرق کند. این فیلم اولین اثر سینمایی کارگردانش است که موفق شده جایزه بزرگ هیات ژوری را در جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز به خودش اختصاص دهد. باید دید آیا آمریکایی‌ها بالاخره فیلم‌های سینمای در حال توسعه ترکیه را می‌بینند یا خیر؟!
منبع: وطن امروز
«باشگاه» محصول شیلی
کشور شیلی فقط یک بار با فیلم «نه» ساخته پابلو لاراین (کارگردان همین فیلم) در سال ۲۰۱۲ توانسته نامزد اسکار شود که در آن دوره «عشق» میشاییل هانکه برنده مطلق بود. حالا برای دومین‌بار این کشور اثری از لاراین را راهی اسکار می‌کند تا شاید باز هم نامزد بخش اصلی شود. «باشگاه» امسال در جشنواره بین‌المللی فیلم برلین شرکت کرد و توانست خرس نقره‌ای جایزه بزرگ هیات ژوری را دریافت کند. جایزه‌ای که در دوره قبل به فیلم «هتل بزرگ بوداپست» رسیده بود. باید دید با توجه به استقبال جشنواره‌های اروپایی از «باشگاه» این فیلم می‌تواند نظر اعضای آکادمی را هم به خود جلب کند یا خیر.
«موستانگ» محصول فرانسه
این اثر عملاً یک فیلم ترکیه‌ای است اما از آنجا که تهیه‌کننده فرانسوی هم دارد می‌تواند به عنوان نامزد این کشور راهی اسکار شود. شاید فرانسه تنها کشوری باشد که بتواند در برابر افتخارات ایتالیا در اروپا قدعلم کند. آنها که خود را صاحبان سینما می‌دانند ۳۶ بار نامزد اسکار شده‌اند و 9 بار جایزه را برده‌اند. به نظر نمی‌رسد موستانگ راه فیلم‌های بزرگ فرانسوی را طی کند مگر اینکه اتفاقات دیگری رخ دهد.
«هزارتوی دروغ‌ها» محصول آلمان
این فیلم هم با بهره‌گیری از داستانی با موضوع آشوویتس قصد دارد نامی برای خود دست و پا کند. آثار سینمای آلمان در سال‌های اخیر بیشترین موفقیت‌شان حضور در لیست اولیه نامزدهای اسکار بوده است. آخرین باری که فیلمی از سینمای آلمان نامزد اسکار شده به سال ۲۰۰۹ بازمی‌گردد که با فیلم «روبان سفید» میشاییل هانکه به این مهم رسیدند. (فیلم عشق محصول مشترک اتریش، فرانسه و آلمان بود.) آخرین باری هم که این کشور موفق شده جایزه اسکار را به خانه ببرد سال ۲۰۰۶ با فیلم «زندگی دیگران» ساخته فلورین هنکل فون دونرسمارک بوده. فون دونرسمارک البته بعدها با فیلم نه‌چندان موفق «توریست» هر چه اعتبار برای خود در هالیوود دست و پا کرده بود، به باد داد.
«بد نباش» محصول ایتالیا
این فیلم در جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز بسیار خوش درخشید. اگرچه در بخش مسابقه اصلی نبود اما توانست از بخش‌های جنبی ۸ جایزه را به خود اختصاص دهد. اولین فیلم خارجی زبانی که اسکار گرفت، در سال ۵۶ فیلم «لا استرادا»ی فدریکو فلینی بود. این فیلمساز سرشناس ایتالیایی سال بعدش هم با «شب‌های کابیریا» موفقیتش را تکرار کرد تا ایتالیا به اولین کشوری تبدیل شود که 2 اسکار پشت هم را به خودش اختصاص داده است. از آن سال‌ها تاکنون ایتالیایی‌ها ۲۸ بار نامزد اسکار شده‌اند که در این بین ۱۱ مجسمه را به خودشان اختصاص داده‌اند. آنها آخرین بار هم در سال ۲۰۱۳ با «زیبایی بزرگ» ساخته پائولو سورنتینو توانستند نامزد و برنده این جایزه شوند.
«۶۰۰ مایل» محصول مکزیک
سینمای مکزیک در چند سال اخیر قطعا یکی از بزرگ‌ترین سینماهای جهان و با اختلاف بزرگ‌ترین سینمای آمریکای لاتین بوده است. کارگردانان بزرگ این کشور که در همه دنیا شناخته شده‌اند انقلابی در سینمای یکی از خطرناک‌ترین کشورهای جنوب قاره آمریکا به وجود آورده‌اند. 2 سالی هست که مکزیکی‌ها در اسکار هم خیلی موفقند. اول از همه «جاذبه» ساخته آلفونسو کوارون 2 سال پیش ۷ جایزه اسکار را درو کرد و سال گذشته هم آلخاندرو گونسالس اینیاریتو و «مرد پرنده‌ای» برنده اسکار بهترین فیلم سال شدند. مکزیک تاکنون هیچ‌گاه چنین اعتباری در سینمای دنیا کسب نکرده بود. اگرچه همکاری سینماگران مکزیکی با استودیوهای آمریکایی بشدت جواب داده اما استعداد‌های این کشور با محصولات مستقل فقط تا نامزدی اسکار پیش آمده‌اند.
«آفتاب‌سوختگی» محصول روسیه
سینمای روسیه دوره گذشته دوباره پس از ۷ سال نامزد اسکار شد. ۸ سال پیش میخالکوف با «۱۲» برای پنجمین‌بار سینمای روسیه را در میان نامزدهای نهایی اسکار بهترین فیلم خارجی زبان صاحب نماینده کرد. در مجموع از 6 باری که روس‌ها نامزد اسکار شده‌اند 3 بار میخالکوف نامزد بوده و تنها اسکار روسیه را هم همین کارگردان کهنه‌کار با «به وسیله آفتاب سوخته» کسب کرده است. نکته جالب توجه دیگر این است که از بین تمام دفعاتی که فیلمی از میخالکوف برای آکادمی ارسال شده، روسیه فقط یک بار نامزد اسکار نشده است. اگر این رکورد پا بر جا باقی بماند به این معناست که روسیه قطعا در دوره هشتاد و هشتم هم نامزد اسکار خواهد بود. گفتنی است این فیلم براساس یکی از آثار ایوان بانین ساخته شده؛ نویسنده روس که برنده جایزه نوبل هم هست.
«کبوتری برای تأمل در باب هستی روی شاخه نشست» محصول سوئد
اگر برنده شیر طلای جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز را یکی از اصلی‌ترین گزینه‌های نامزدی اسکار ندانیم، باید چه فیلمی را جزو گزینه‌ها بدانیم؟ خوب یا بد، قوی یا ضعیف این فیلم شیر طلای ونیز را برده است. جایزه‌ای که در طول تاریخ سینما ثابت شده راه بسیاری از کارگردانان را برای رسیدن به قله‌های بعدی افتخار هموار کرده است. هرچند قریب به اتفاق جشنواره‌های فیلم دنیا با جهت‌گیری خاص خودشان برنده‌ها را انتخاب می‌کنند اما اینقدر نقد مثبت توسط فرنگی‌ها درباره این فیلم نوشته شده که بتوانیم احتمال یک فیلم قوی را در آن جست‌وجو کنیم. سینمای سوئد سال گذشته با «توریست» در اسکار شرکت کرد که حتی به لیست اولیه هم راه یافت اما نتوانست در میان نامزدهای نهایی جایی برای خود دست و پا کند. آخرین باری که سوئد نامزد اسکار شده به سال ۲۰۰۴ بازمی‌گردد.
«ادیسه عراقی» محصول سوییس
وقتی سوییس یک مستند عراقی را به عنوان نماینده‌اش در اسکار انتخاب می‌کند، می‌توان انتظار هر چیزی را کشید. این اثر تقریبا ناشناخته از یک کارگردان نه چندان شناخته شده در سطح دنیا، جایزه بهترین فیلم جشنواره فیلم ابوظبی و مقام سوم بهترین مستند جشنواره برلین را به خودش اختصاص داده است. اگر بخواهیم درباره سینمای سوییس هم کمی به آمار و ارقام اشاره کنیم باید به 5 نامزدیشان در اسکار اشاره کرد که نتیجه‌اش 2 مجسمه بوده است. کشور ساعت، شکلات و راجر فدرر آخرین بار با «سفر آرزو» در سال ۱۹۹۰ نامزدی و کسب جایزه را تجربه کرده‌است. در این سال‌ها اما چیزی که بشدت نمود داشته حضور سینماگران خارجی و خصوصا فرانسوی در میان سوییسی‌هاست.
«سیواس» محصول ترکیه
سینمای ترکیه چند سالی هست که با ظهور کارگردانان صاحب سبکش بشدت در اروپا پیشرفت کرده است. آنها توانسته‌اند هم برای مخاطب عام و هم برای مخاطب خاص محصولاتی تولید کنند و همردیفان خودشان را به چالش بکشند. سال گذشته نوری بیلگه جیلان، کارگردان جوان ترک توانست بالاخره نخل طلا را کسب کند. با این وجود هنوز سینمای آمریکا روی خوشی به ترک‌ها نشان نداده است. در چند سال اخیر آثار بیلگه جیلان، ایلماز اردوغان و سمیح کاپلانوغلو حتی در میان لیست اولیه هم قرار نگرفته است. اولین و آخرین باری که سینمای ترکیه در این زمینه یک موفقیت نصف و نیمه را کسب کرد به سال ۲۰۰۸ بازمی‌گردد که «سه میمون» نوری بیلگه جیلان در لیست اولیه نامزدها قرار گرفت اما حتی آن فیلم هم نتوانست به جمع 5 فیلم نهایی راه پیدا کند. با این وجود شاید اوضاع برای «سیواس» کمی فرق کند. این فیلم اولین اثر سینمایی کارگردانش است که موفق شده جایزه بزرگ هیات ژوری را در جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز به خودش اختصاص دهد. باید دید آیا آمریکایی‌ها بالاخره فیلم‌های سینمای در حال توسعه ترکیه را می‌بینند یا خیر؟!
منبع: وطن امروز