محبت و صداقتي که سربازان محاصره شده در کويرس با يکديگر داشتند، اعتماد و وفاداري‌شان به وطن و اصولشان را تقويت کرد و آنها مصمم شدند حتي از يک وجب از خاک کشورشان دست برندارند.
خضيره يکي از سخت‌ترين درگيري‌هايي را که ميان مدافعان فرودگاه و گروه‌هاي تروريستي رخ داد، اين‌گونه توصيف مي‌کند: در نهمين روز هشتمين ماه سال ميلادي جاري(آگوست) تروريست‌هاي داعشي از تمام محورها به ما هجوم آوردند، آنها از 15 خودروي بمب‌گذاري شده در اين هجوم استفاده کردند، گلوله‌هاي تک تيراندازهاي داعشي هم از هر سو به سوي ما شليک مي‌شد، اما خدا را شکر توانستيم اين هجوم بسيار گسترده را با وجود شهدا و مجروحاني که داديم، دفع کنيم، همچنان‌که تعداد داعشي‌هايي که در اين عمليات به هلاکت رسيدند، بسيار زياد بود.
اين سرباز ارتش سوريه در ادامه در دمشق مي‌گويد شمار سربازاني که از فرودگاه کويرس دفاع مي‌کردند و طي اين سه سال در محاصره تروريست‌ها بودند، حدود 1100 نفر بودند .اين فرودگاه در طول اين سال‌ها در محاصره کامل گروه‌هاي تروريستي مختلف بود که از گروه موسوم به جيش الحر آغاز شد و در ادامه گروه‌هاي تروريستي جبهه النصره و در ادامه گروه تروريستي داعش، اين فرودگاه را در محاصره خود قرار دادند.
خضيره مي‌افزايد: فرودگاه کويرس يک مرکز آموزشي براي دانشجويان افسري بود و کساني که در اين مکان قرار داشتند، در حال آموزش بودند،اما خدا را شکر همه ما به رزمندگان سرسخت تبديل شديم و شايستگي فراوان خود را طي سال‌هاي محاصره اثبات کرديم و توانستيم تمام حملات تروريستي را دفع کنيم.
به گفته وي، فرمانده فرودگاه کويرس همواره براي مجهز کردن ما به مهمات کافي و رفع نيازهايمان در حد توان تلاش مي‌کرد.
خضيره در ادامه تاکيد مي‌کند درباره خودم بايد بگويم که من و دوستانم در صف نخست مدافعان فرودگاه قرار داشتيم و فاصله ميان ما و تروريست‌ها، حدود 150 متر بود و به همين سبب قرار دادن توپخانه در اين نقطه به سبب آنکه به آساني رصد مي‌شود، دشوار بود به همين سبب ما در خطوط مقدم با سلاح شخصي و خمپاره‌انداز و تيربار مي‌جنگيديم.
خضيره مي‌گويد : فرمانده دانشکده هوايي به ما توصيه مي‌کرد که هيچ زمينه و مجالي را براي تماس با تروريست‌هاي داعشي براي گفت‌وگو و منصرف کردن آنها از محاصره فرودگاه نگشاييم، زيرا صحبت کردن با آنها هيچ فايده‌اي ندارد، آنها تکفيري هستند و از خارج به سوريه آمده اند در حالي که مورد شستشوي مغزي قرار گرفته و از خود هيچ فکر و انديشه‌اي ندارند و افکاري را که به آنها القا شده، قبول دارند.
آنچه مقاومت و عزم و اراده ما و قدرت دفاعي‌مان را افزايش مي‌داد، اين بود که ما با نيروهايي که در آزاد کردن ما از محاصره مشارکت کردند، در تماس بوديم و همين مسئله سبب شد تا ما در آماده باش کامل براي استقبال از طلايه‌داران ارتش سوريه براي آزادي‌مان قرار داشته باشيم، به طوري که هر يک از ما وقتي نوبت نگهباني‌اش پايان مي‌يافت، به محل استراحت خود باز نمي‌گشت، بلکه بيدار مي‌ماند تا نيروهاي سرهنگ شجاع، سهيل الحسن براي آزادي فرودگاه برسند.
خضيره در ادامه خاطرات دوران سخت محاصره در فرودگاه کويرس مي‌گويد: برخي خاطرات هرگز از يادم نمي‌رود، ما در داخل فرودگاه همواره به هم محبت مي‌کرديم، حتي لقمه غذا را با يکديگر تقسيم مي‌کرديم، فرمانده فرودگاه براي تامين تمام نيازهاي ما تلاش مي‌کرد،ما در فضايي از محبت و دوستي با يکديگر قرار داشتيم که سبب افزايش اعتماد و باورمان به اصول و ميهن مي‌شد و اين‌که حتي از يک وجب خاک وطن دست برنداريم، حتي اگر شهيد شويم، چرا که مي‌دانستيم که سربازان هستند که اگر ما شهيد شويم، انتقام ما را خواهند گرفت وخونمان هدر نخواهد رفت.
اين سرباز ارتش سوريه مي‌افزايد در آخرين روزهاي محاصره، با کمبود مهمات در داخل دانشکده روبرو شديم، فرمانده دانشکده، فردي مدير و دورانديش بود و توانستيم به لطف دستورالعمل‌هايش از ذخاير باقي‌مانده به بهترين نحو ممکن استفاده کنيم.
وي تاکيد کرد ما در جريان يکي از درگيري‌ها با تروريست‌هاي مهاجم از ناحيه دست مجروح شدم، اما در داخل فرودگاه توجه ويژه‌اي به مجروحان مي‌شد و نيازهايمان را برطرف مي‌کردند.
خضيره در پايان گفت بلافاصله پس از بهبودي به ميدان نبرد باز خواهک گشت و مسير نبرد را تا آزادسازي کامل وطن از شر تکفيري‌ها يا شهادت ادامه خواهم داد.