به گزارش مشرق، کنفدراسیون فوتبال آسیا اعلام کرده بود فوتبال ایران زیرساخت‌های لازم را برای میزبانی رقابت‌ها ندارد. در هر حال علی کفاشیان در دو سه سال گذشته اصرار زیادی داشت که ایران می‌تواند میزبان رقابت‌های جام ملتهای آسیا شود. در همین سایت نود بود که سال گذشته پرونده مفصلی منتشر کردیم و امکانات فوتبال ایران را با امکانات فوتبال امارات مقایسه کرده بودیم و نوشته بودیم که چرا میزبانی جام ملتهای آسیا ۲۰۱۹ به ایران نرسید.
همان زمان هم مشخص بود که ایران نمی‌تواند حریف امکانات کشورهایی مثل امارات، قطر و حتی عربستان شود؛ اما حالا اصرار فدراسیون فوتبال ایران برای گرفتن میزبانی ادامه دارد و علی کفاشیان یک‌بار دیگر برای میزبانی رقابت‌های جام ملتهای ۲۰۲۳ می‌خواهد اقدام کند.
برخی دیروز این خبر را رویای جدید فوتبال ایران می‌دانستند و برخی هم آن را مانور انتخاباتی علی کفاشیان برای شرکت در انتخابات اسفند ۹۴ فدراسیون فوتبال ایران تلقی می‌کردند.
همه می دانند که کفاشیان بدش نمی‌آید چهار سال دیگر در فدراسیون فوتبال ریاست کند و رکورد هشت‌ساله‌اش را ۱۲ساله کند و به شدت هم به دنبال مجوز دولت برای شرکت در انتخابات است اما جدا از این ماجراها، ایران برای گرفتن میزبانی رقابت‌های ۲۰۲۳ رقبای سرسختی دارد. رقبایی هستند که نامشان نشان می‌دهد امیدواری کفاشیان به میزبانی ایران چندان زیاد نیست.
اگر بدبین نباشیم هم نمی‌توانیم شانس زیادی را برای میزبانی داشته باشیم چراکه امکانات رقبا یعنی کره‌جنوبی و ژاپن که میزبانی المپیک و جام جهانی فوتبال را در کارنامه دارند، اصلا با فوتبال ما قابل مقایسه نیست. حتی اگر تایلند هم وارد کار شود، این کشور هم در حوزه امکانات رشد ویژه‌ای کرده است. از سویی عربستان که در آخرین لحظات از کاندیداتوری میزبانی ۲۰۱۹ کنار گذاشته شد هم ورزشگاه‌هایی منطبق با استانداردهای جهانی دارد و به علاوه کشور قطر هم برای جام جهانی ۲۰۲۲ فوتبال ورزشگاه‌هایی با امکانات باورنکردنی و رویایی را ساخته و به همین دلیل است که می‌تواند خیلی راحت به کنفدراسیون فوتبال آسیا اعلام کند که جام جهانی را میزبانی کرده و یک سال پس از آن هم می‌تواند به راحتی جام ملتهای آسیا را میزبانی کند.
رقبا سرسخت هستند و این فوتبال ایران است که به جای توسعه زیرساختی توجه‌اش را به مسائل حاشیه‌ای معطوف کرده است و به نظر می‌رسد این اعلام میزبانی بیشتر یک ترفند انتخاباتی باشد که کفاشیان برای حفظ صندلی اش آن را اعلام کرده است تا توسعه زیرساخت‌های فوتبال ایران که البته آن هم زیاد ربطی به سیاستهای فدراسیون فوتبال ندارد و به وزارت ورزش و شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی مرتبط است. مگر اینکه در هفت سال آینده پروژه‌های بزرگ ساخت ورزشگاه‌ها و هتل‌ها استارت بخورد که به نظر نمی‌رسد چنین اتفاقی بیفتد. اعلام این میزبانی می تواند یک توهم مدیریتی هم باشد. همه می دانیم که سنگ بزرگ نشانه نزدن است!
همان زمان هم مشخص بود که ایران نمی‌تواند حریف امکانات کشورهایی مثل امارات، قطر و حتی عربستان شود؛ اما حالا اصرار فدراسیون فوتبال ایران برای گرفتن میزبانی ادامه دارد و علی کفاشیان یک‌بار دیگر برای میزبانی رقابت‌های جام ملتهای ۲۰۲۳ می‌خواهد اقدام کند.
برخی دیروز این خبر را رویای جدید فوتبال ایران می‌دانستند و برخی هم آن را مانور انتخاباتی علی کفاشیان برای شرکت در انتخابات اسفند ۹۴ فدراسیون فوتبال ایران تلقی می‌کردند.
همه می دانند که کفاشیان بدش نمی‌آید چهار سال دیگر در فدراسیون فوتبال ریاست کند و رکورد هشت‌ساله‌اش را ۱۲ساله کند و به شدت هم به دنبال مجوز دولت برای شرکت در انتخابات است اما جدا از این ماجراها، ایران برای گرفتن میزبانی رقابت‌های ۲۰۲۳ رقبای سرسختی دارد. رقبایی هستند که نامشان نشان می‌دهد امیدواری کفاشیان به میزبانی ایران چندان زیاد نیست.
اگر بدبین نباشیم هم نمی‌توانیم شانس زیادی را برای میزبانی داشته باشیم چراکه امکانات رقبا یعنی کره‌جنوبی و ژاپن که میزبانی المپیک و جام جهانی فوتبال را در کارنامه دارند، اصلا با فوتبال ما قابل مقایسه نیست. حتی اگر تایلند هم وارد کار شود، این کشور هم در حوزه امکانات رشد ویژه‌ای کرده است. از سویی عربستان که در آخرین لحظات از کاندیداتوری میزبانی ۲۰۱۹ کنار گذاشته شد هم ورزشگاه‌هایی منطبق با استانداردهای جهانی دارد و به علاوه کشور قطر هم برای جام جهانی ۲۰۲۲ فوتبال ورزشگاه‌هایی با امکانات باورنکردنی و رویایی را ساخته و به همین دلیل است که می‌تواند خیلی راحت به کنفدراسیون فوتبال آسیا اعلام کند که جام جهانی را میزبانی کرده و یک سال پس از آن هم می‌تواند به راحتی جام ملتهای آسیا را میزبانی کند.
رقبا سرسخت هستند و این فوتبال ایران است که به جای توسعه زیرساختی توجه‌اش را به مسائل حاشیه‌ای معطوف کرده است و به نظر می‌رسد این اعلام میزبانی بیشتر یک ترفند انتخاباتی باشد که کفاشیان برای حفظ صندلی اش آن را اعلام کرده است تا توسعه زیرساخت‌های فوتبال ایران که البته آن هم زیاد ربطی به سیاستهای فدراسیون فوتبال ندارد و به وزارت ورزش و شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی مرتبط است. مگر اینکه در هفت سال آینده پروژه‌های بزرگ ساخت ورزشگاه‌ها و هتل‌ها استارت بخورد که به نظر نمی‌رسد چنین اتفاقی بیفتد. اعلام این میزبانی می تواند یک توهم مدیریتی هم باشد. همه می دانیم که سنگ بزرگ نشانه نزدن است!