به گزارش مشرق، روایت محرومیت مناطق دورافتاده ایران، محدود به فقر اقتصادی و مشکلات معیشتی نمی‌شود. فقر و محرومیت آموزشی که قطعا زمینه ساز محرومیت‌های متعدد اجتماعی در آینده می‌شود نیز، در اینگونه مناطق از جمله سیستان و بلوچستان به شدت آزاردهنده است.

کودکانی که عطش یادگیری را در برق نگاه و بغض آرزوهایشان به راحتی می‌توان دید، یا از داشتن مدرسه‌ای با حداقل امکانات محروم هستند و یا برای رسیدن به مدرسه، روزانه باید مسیرهایی بعضا بیش از 20 کیلومتر را در سرما و گرما بدوند تا به مدرسه برسند.

گذر روستا به روستای دوربین راویان در شهرستان زابل، در کنار مشکلاتی چون بیکاری، اعتیاد، خشکسالی و مهاجرت روستاییان و تخلیه روستاها، با مشکل فقدان مدرسه در این مناطق مواجه شد.