به گزارش مشرق، آیت الله سیدجعفر سیدان جمعه شب در مراسم عزاداری دهه آخر صفر که در حسینیه بیت الرّضا برگزار شد، با اشاره به فرازی از زیارت امام حسین (ع) در روز اربعین، گفت: مهم ترین هدف امام حسین (ع) از قیام عاشورا، مبارزه با جهل امت بوده است تا جایی که در زیارت اربعین می خوانیم «وَ بَذَلَ مُهجَتَه و فیه لِیَستَنقِذَ عِبادَکَ مِنَ الجَهالَه وَ حَیرَه الضَّلالَه».
امام شناسی از اهمّ معارف است
آیت الله سیدان شناخت امام زمان را اهمّ معارف در اسلام خواند و اظهار داشت: در اسلام احادیث متعدّد داریم در خصوص اینکه هرکس امام زمان خود را نشناسد، هیچ عملی از او مقبول نیست و در قیامت هیچکس پرونده او را امضا نمی کند. رسول خدا (ص) نیز در این باره می فرمایند «مَن ماتَ و لَم یُعرَف اِمامَ زَمانَه ماتَ میتَهً جاهِلیَّه».
وی افزود: مفهوم عمیق تری از این حدیث رسول خدا (ص) نیز مستفاد می شود؛ زمانی که بدانیم در علم حدیث، لفظ «اِمام زمان» فقط درباره حضرت بقیّه الله الاَعظَم (عج) به کار می رود و از این جهت، هر مسلمانی باید در همان روز اول اسلام آوردن خود، نسبت به همه ائمه اطهار تا حضرت حجت (عج) معرفت و ایمان قلبی پیدا کند؛ همان طور که در غدیرخم، پیامبر اسلام (ص) تا حضرت مهدی (عج) را به مسلمین معرّفی می کنند.
این استاد سطح عالی حوزه در ادامه تاکید کرد: اساساً بنا به احکام متواتر اسلامی، روزه ای در پیشگاه خدا مقبول است که ضمن درک امام زمان باشد؛ نمازی قبول است که با شناخت امام زمان همراه باشد و حجی مقبول است که در راه حمایت از امام زمان باشد، به همین خاطر هم امام شناسی از اهمّ معارف است.
بی بصیرتی و دنیاپرستی دو عامل اصلی انحراف در فتنه هاست
آیت الله سیدان عدم وجود بصیرت و دنیاطلبی را از عوامل اصلی عدم شناخت امام زمان و انحراف در فتنه ها دانست و گفت: انحراف و عدم تشخیص حق از باطل در فتنه ها و معبرهای حساس تاریخ اسلام، بیشتر به دو دلیل حادث شده است؛ یا مسلمانان دچار بی بصیرتی شده و به خاطر عدم معرفت کافی نسبت به امام به خطا افتاده اند و یا حس طمع ورزی و دنیاپرستی در میان امت تقویت شده و آنها را از گذشتن از مال و حمایت از امام باز داشته است.
شمر ابن ذی الجوشن؛ مصداق یک عالم بی بصیرت
آیت الله سیدجعفر سیدان ضمن یادآوری سرنوشت کسانی که عالم به احکام و علوم بوده اما بصیرت شناخت امام را نداشته اند، خاطرنشان کرد: در تاریخ اسلام، بسیار شخصیت های عالی مرتبه و عالمی بودند که علیرغم تسلّط به علم و احکام اسلامی، بصیرت شناخت امام زمان خود را نداشتند و در فتنه ها، نتوانستند حق را از باطل تمییز بدهند.
وی ادامه داد: شِمرِ ابنِ ذِی الجوشَن یکی از نمونه های بارز عالمان بی بصیرت است. وی حافظ کل قرآن و از سرآمدان زهد و تقوا در روزگار خود بوده است؛ تا جایی که در خصوص شمر گفته شده که وی به واسطه شدّت ریاضت و مداومت بر روزه و نماز شب، متواتراً بیمار بود.
این استاد عالی حوزه علمیه تصریح کرد: این شخصیت به قدری در جامعه اسلامی آن زمان مقبول و مورد تایید بود که پس از ورود به کربلا و اعلان جنگ با امام حسین (ع)، شک و تردید عمرسعد و لشکریانش را از بین برد و همه به اتّکای حکم شمر مبنی بر ارتداد سیدالشّهدا (ع) به قتال با امام برخاستند. عدم وجود بصیرت در چنین شخصیت عالمی سبب شد در فتنه عبیدالله بن زیاد، حق را از باطل تشخیص ندهد و فردای آن شبی که وی به اقامه نماز شب درآن پرداخته بود، بر سینه امام زمان خود بنشیند.
شریح قاضی؛ مصداق یک عالم دنیاپرست
آیت الله سیدان قاضی شریح را نمونه ای از عالمان دنیاپرست دانست و اظهار داشت: در جریان قیام عاشورا، عبیدالله بن زیاد به قاضی شریح دستور می دهد که حکم ارتداد سیدالشّهدا (ع) را صادر و مسلمانان را بر جنگ با امام مجاب کند. شریح قاضی ابتدا از صدور این حکم سرباز می زند؛ اما وقتی عبیدالله وی را تهدید می کند که درصورت عدم صدور حکم، از سمت قاضی القضاتی شهر برکنار می شود، شریح به قیمت حفظ منصب به خواسته ابن زیاد تن داده و حکم ارتداد امام زمان خود را صادر می کند.
وی افزود: در تاریخ نقل شده که شب قبل از صدور حکم، شریح قاضی تا صبح بیدار ماند و در صدور حکم ارتداد امام حسین (ع) به تردید افتاده بود. در روایت گفته شده که صبح هنگام، نماز صبح را بجا آورد و با خود گفت پس از صدور حکم ارتداد حسین بن علی، توبه می کنم و با این استدلال منصب قاضی القضاتی را برای خود حفظ و فرمان قتل سیدالشّهدا (ع) را صادر کرد.
امام شناسی از اهمّ معارف است
آیت الله سیدان شناخت امام زمان را اهمّ معارف در اسلام خواند و اظهار داشت: در اسلام احادیث متعدّد داریم در خصوص اینکه هرکس امام زمان خود را نشناسد، هیچ عملی از او مقبول نیست و در قیامت هیچکس پرونده او را امضا نمی کند. رسول خدا (ص) نیز در این باره می فرمایند «مَن ماتَ و لَم یُعرَف اِمامَ زَمانَه ماتَ میتَهً جاهِلیَّه».
وی افزود: مفهوم عمیق تری از این حدیث رسول خدا (ص) نیز مستفاد می شود؛ زمانی که بدانیم در علم حدیث، لفظ «اِمام زمان» فقط درباره حضرت بقیّه الله الاَعظَم (عج) به کار می رود و از این جهت، هر مسلمانی باید در همان روز اول اسلام آوردن خود، نسبت به همه ائمه اطهار تا حضرت حجت (عج) معرفت و ایمان قلبی پیدا کند؛ همان طور که در غدیرخم، پیامبر اسلام (ص) تا حضرت مهدی (عج) را به مسلمین معرّفی می کنند.
این استاد سطح عالی حوزه در ادامه تاکید کرد: اساساً بنا به احکام متواتر اسلامی، روزه ای در پیشگاه خدا مقبول است که ضمن درک امام زمان باشد؛ نمازی قبول است که با شناخت امام زمان همراه باشد و حجی مقبول است که در راه حمایت از امام زمان باشد، به همین خاطر هم امام شناسی از اهمّ معارف است.
بی بصیرتی و دنیاپرستی دو عامل اصلی انحراف در فتنه هاست
آیت الله سیدان عدم وجود بصیرت و دنیاطلبی را از عوامل اصلی عدم شناخت امام زمان و انحراف در فتنه ها دانست و گفت: انحراف و عدم تشخیص حق از باطل در فتنه ها و معبرهای حساس تاریخ اسلام، بیشتر به دو دلیل حادث شده است؛ یا مسلمانان دچار بی بصیرتی شده و به خاطر عدم معرفت کافی نسبت به امام به خطا افتاده اند و یا حس طمع ورزی و دنیاپرستی در میان امت تقویت شده و آنها را از گذشتن از مال و حمایت از امام باز داشته است.
شمر ابن ذی الجوشن؛ مصداق یک عالم بی بصیرت
آیت الله سیدجعفر سیدان ضمن یادآوری سرنوشت کسانی که عالم به احکام و علوم بوده اما بصیرت شناخت امام را نداشته اند، خاطرنشان کرد: در تاریخ اسلام، بسیار شخصیت های عالی مرتبه و عالمی بودند که علیرغم تسلّط به علم و احکام اسلامی، بصیرت شناخت امام زمان خود را نداشتند و در فتنه ها، نتوانستند حق را از باطل تمییز بدهند.
وی ادامه داد: شِمرِ ابنِ ذِی الجوشَن یکی از نمونه های بارز عالمان بی بصیرت است. وی حافظ کل قرآن و از سرآمدان زهد و تقوا در روزگار خود بوده است؛ تا جایی که در خصوص شمر گفته شده که وی به واسطه شدّت ریاضت و مداومت بر روزه و نماز شب، متواتراً بیمار بود.
این استاد عالی حوزه علمیه تصریح کرد: این شخصیت به قدری در جامعه اسلامی آن زمان مقبول و مورد تایید بود که پس از ورود به کربلا و اعلان جنگ با امام حسین (ع)، شک و تردید عمرسعد و لشکریانش را از بین برد و همه به اتّکای حکم شمر مبنی بر ارتداد سیدالشّهدا (ع) به قتال با امام برخاستند. عدم وجود بصیرت در چنین شخصیت عالمی سبب شد در فتنه عبیدالله بن زیاد، حق را از باطل تشخیص ندهد و فردای آن شبی که وی به اقامه نماز شب درآن پرداخته بود، بر سینه امام زمان خود بنشیند.
شریح قاضی؛ مصداق یک عالم دنیاپرست
آیت الله سیدان قاضی شریح را نمونه ای از عالمان دنیاپرست دانست و اظهار داشت: در جریان قیام عاشورا، عبیدالله بن زیاد به قاضی شریح دستور می دهد که حکم ارتداد سیدالشّهدا (ع) را صادر و مسلمانان را بر جنگ با امام مجاب کند. شریح قاضی ابتدا از صدور این حکم سرباز می زند؛ اما وقتی عبیدالله وی را تهدید می کند که درصورت عدم صدور حکم، از سمت قاضی القضاتی شهر برکنار می شود، شریح به قیمت حفظ منصب به خواسته ابن زیاد تن داده و حکم ارتداد امام زمان خود را صادر می کند.
وی افزود: در تاریخ نقل شده که شب قبل از صدور حکم، شریح قاضی تا صبح بیدار ماند و در صدور حکم ارتداد امام حسین (ع) به تردید افتاده بود. در روایت گفته شده که صبح هنگام، نماز صبح را بجا آورد و با خود گفت پس از صدور حکم ارتداد حسین بن علی، توبه می کنم و با این استدلال منصب قاضی القضاتی را برای خود حفظ و فرمان قتل سیدالشّهدا (ع) را صادر کرد.