به گزارش مشرق، روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز طی گزارشی نوشت: ایران با خشکسالی 7 ساله مواجه است و هیچ نشانی از پایان آن دیده نمی شود. این بسیاری از کارشناسان را به این نتیجه رسانده که شاید وضعیت جدید به صورت دائمی در این کشور برقرار بماند. حتی بازگشت به سطح بارش های فعلی برای حل بحران سراسری آب کافی نیست، زیرا کشور 70 درصد سفره های آب زیرزمینی خود را در طی 50 سال گذشته مصرف کرده است.

ایران که همواره منطقه ای خشک محسوب می شده، با پدیده بیابان زایی مواجه است و دریاچه و رودخانه ها در حال خشک شدن هستند. بر اساس اعلام سازمان ملل، ایران 4 مورد از 10 شهر آلوده جهان را در خود جای داده و گرد و خاک و بیابان زایی از جمله عوامل اصلی این مسئله اند.

در زنجان، پل میربهاء الدین از بالای رودخانه ای عبور می کند که اکنون چیزی جز شن و سنگ از آن باقی نمانده است. در گمیشان، در ساحل دریای خزر، ماهیگیرانی که زمانی خانه های خود را در قطب های ماهیگیری بنا می کردند اکنون برای رسیدن به مناطق مناسب جهت صید باید مایل ها رانندگی کنند. در ارومیه، نزدیک مرز ترکیه، شهروندان از دولت می خواهند تا دریاچه در حال احتضار این شهر را احیا کند.

بیش از 15 درصد حدود 150 هزار جریب باغ پسته در استان کرمان در طی حدود یک دهه گذشته  از بین رفته است.

شبکه سراسری سدها، مشکل کمبود آب را در بسیاری مناطق بیشتر کرده و در عین حال به تحلیل رفتن سفره های آب زیرزمینی کمک کرده است. در اصفهان، زاینده رود خشک شده، زیرا مقامات ناگزیر شده اند آب آن را به شهر کویری یزد انتقال دهند.

در تهران، مسئولان آب شهر به زحمت توانستند تابستان امسال  را مدیریت کنند. یارانه آب و برق، مصرف بیشتر را در مناطق شهری تشویق می کند. عیسی کلانتری، وزیر سابق کشاورزی هشدار داده که بیش از نیمی از استان های ایران ممکن است در طی 15 سال آینده به دلیل بی آبی غیرقابل سکونت شوند.

همچون کالیفرنیای خشکی زده، در ایران نیز کشاورزی حدود 90 درصد مصرف آب را به خود اختصاص می دهد. روش های قدیمی آبیاری و دیگر اقدامات هدر دهنده آب، هر سال وضعیت را بدتر می کند.

مقنی ها می گویند چاه ها دیگر حتی در عمق بیش از 600 فوتی هم به آب نمی رسد. وقتی هم به آب می رسند، آلوده به فلزات سنگین و آرسنیک است.

تغییر چشم انداز در استان کرمان کاملا مشهود است. در گذشته ای نه چندان دور، این منطقه کمربند سبزی بود که صدها مایل مربع امتداد داشت و از سفره های آب زیرزمینی برای تولید غلات و پسته استفاده می شد. اکنون آن مناطق سرسبز به بیابان گرم و بی آب و علف تبدیل شده است.

استان کرمان همچنان یکی از بزرگترین تولید کنندگان پسته در جهان به شمار می رود، اما روش های آبیاری در این منطقه عمدتا قدیمی هستند. سهیل شریف، یکی از تولید کنندگان محصولات کشاورزی در منطقه می گوید، چند سال پیش وقتی وی با صرف 600 هزار دلار سیستم آبیاری قطره ای را در باغ پسته 90 جریبی خود نصب کرد، کشاورزان دیگر او را مسخره کردند. اما اکنون باغ وی سبز است، اما باغ بقیه خشک شده است.

وی دولت را به خاطر پایین نگه داشتن قیمت انرژی و آب سرزنش می کند و می گوید، ماهانه تنها 270 دلار بابت مصرف برق پرداخت می کند، در حالی که 20 کارگر دارد و از پمپ های قوی استفاده می کند. «این مسخره است... در حالی که ما آب برای مصرف نداریم، قیمتی که برای مصرف پرداخت می کنیم بسیار ناچیز است.»