به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، مدتی است با بازگشت شهدای مدافع حرم، حال و هوای شهر کربلایی شده است. پس از ماجرای کربلا و سالها پس از آن، شکل‌گیری انقلاب اسلامی ایران، اکنون این حرکت و شوق جوانان سراسر کشور برای دفاع از حرم حضرت زینب (س) همان جرقه های نور حسینی است که در جریان انقلاب اسلامی متبلور شد، انقلاب خمینی، انقلابی برگرفته از حماسۀ حسینی بود و چقدر زیبا گفت امام راحل (ره) که «انقلاب اسلامی، انفجار نور بود.»

این جوانان که با شهادتشان در این برهه از زمان خودشان را به کاروان امام حسین (ع) می‌رسانند، ـ همان جایی که آرزوی رسیدن به آن را سالها در ذهن خودشان می‏پروراندند ـ همان کسی هستند که مثل بسیاری از ماها زیر بیرق اهل بیت (ع) سالها گریه کردند و بر سینه زدند.

چقدر زیباست وقتی شهدای مدافع حرم تمام تعلقات و حتی خانواده‏شان را به خدا می‏سپارند و پا در رکاب می‌گذارند، به نظر این رفتار آنان آشناست، این همان رفتاری است که اصحاب امام حسین (ع) در قبال حرکت کاروان ایشان داشتند و همۀ تعلقات را کنار زده و با بذل جانشان با امام (ع) همراه شدند، این راه حسین (ع) ادامه خواهد داشت.

یاران به گمان خود امید آوردند
قفلِ در باز را کلید آوردند
مردم غمِ بی وفایی یاران را
بر دوش گرفتند و‌ شهید ‌آوردند


رفتیم که شمع ظلمت شب باشیم
آغوش گشودیم که در تب باشیم
گفتید «مدافع حرم»، اما ما
رفتیم که در حصار زینب باشیم

چون آینه، آشنای ما بود دمشق
یک عمر پر از صدای ما بود دمشق
ما عاشق او شدیم و او عاشق ما
انگار که کربلای ما بود دمشق

از عمق نگاه‌مان کمی بنویسید
از عشق -گناه‌مان- کمی بنویسید
از سرخی خون‌مان فراوان گفتید
از غربت راه‌مان کمی بنویسید