به گزارش مشرق، در حالی که ورزشکاران زیادی آرزوی حضور در المپیک و افتخار آفرینی برای کشورشان را دارند، اما برخی از دوومیدانی کاران ایران به بهانه کم توجهی ها، تهدید به شرکت نکردن در مسابقات و یا ترک ایران و حضور در کشوری دیگر می کنند.
در سال 92 احسان حدادی به خاطر بی توجهی ها اعلام کرد دلیلی ندارد که بخواهد برای ایران در مسابقات شرکت کند چون دین خود را به کشور و مردم ادا کرده و فکر می کند می تواند جایی برود که قدرش را بدانند و حداقل امکانات اولیه که می خواهد را برایش فراهم کنند.
در چند ماه گذشته لیلا رجبی، نفر اول پرتاب وزنه ایران در زمان آغاز به کار فدراسیون جدید اعلام کرده بود، به دلیل اینکه به برنامه‌های او رسیدگی نمی‌شود، دیگر نمی‌خواهد تمرین کند و عطای حضور در المپیک را به لقایش می‌بخشد.
به تازگی جعفر مرادی، یکی از دوندگان ماراتن ایران که به لطف کاهش رکوردهای ورودی المپیک از سوی فدراسیون جهانی سهمیه المپیک را کسب کرده گفته است اگر برنامه‌ها و خواسته‌هایی که دارد، عملی نشود، برای کشور دیگری مانند امارات و سوئد رقابت خواهد کرد.
در اینکه مشکلات مدیریتی و مالی در سطح ورزش ایران وجود دارد و نمایندگان کشورمان با سختی زیادی اردوها و مسابقات خود را برگزار می کنند، هیچ شکی نیست، اما سوال اینجاست که آیا به خاطر مشکلات باید پیراهن تیم ملی را فروخت و برای دیگر کشورها رقابت رفت؟
هاشمی: ورزشکاران هرجا بروند، کشور خودشان نمی‌شود
کیومرث هاشمی، رئیس کمیته ملی المپیک، در مورد پناهندگی برخی ورزشکاران گفته بود: این موضوع به همین راحتی نیست. هر ورزشکاری که می‌خواهد برای کشور دیگری مسابقه دهد باید طبق ضوابط باشد و 3 سال از دوران قهرمانی آنها بگذرد. به نظرم توجه فدراسیون‌های ما به ورزشکاران باید بیشتر شود و ورزشکاران هم سعه صدر داشته باشند و بدانند که هر جایی بروند مانند کشور خودشان نمی‌شود. فکر می‌کنم توجه از سوی فدراسیون‌ها کمک می‌‌کند این فضا از بین برود. نباید بگذاریم این شرایط به وجود بیاید که ورزشکار برود و برای کشور دیگری مبارزه کند.
جعفر مرادی، در صحبت‌های خود ادعا کرده است که امارات و سوئد او را می‌خواهند، اما اینکه تا چه حدی صحت داشته باشد، مشخص نیست؛ این در حالی است که او در سال‌های گذشته مقام آنچنانی در سطح بین المللی نداشته است.
دوندگان آفریقایی در سطح جهان جزء برترین‌های ماراتن هستند و کشورهای عربی از جمله قطر و امارات نیز نشان داده‌اند که برای تبعه کردن ورزشکاران به سراغ آنها می‌روند تا در مسابقات جهانی و المپیک مدالی کسب کنند، اما حالا چطور مرادی که در مسابقات جهانی دوومیدانی در رقابت با 67 دونده دیگر حتی به خط پایان هم نرسید، این ادعا را مطرح کرده، جای تعجب دارد.
در مجموع اگر ورزشکاری به مقام و مدالی می‌رسد، باید بداند که با سرمایه و پول همین کشور به مقام رسیده و از سوی دیگر مسئولان ورزش کشور نیز باید زمینه‌ای را فراهم کنند که المپیکی‌های کشور با دغدغه کمتری به کار خود ادامه دهند.
در سال 92 احسان حدادی به خاطر بی توجهی ها اعلام کرد دلیلی ندارد که بخواهد برای ایران در مسابقات شرکت کند چون دین خود را به کشور و مردم ادا کرده و فکر می کند می تواند جایی برود که قدرش را بدانند و حداقل امکانات اولیه که می خواهد را برایش فراهم کنند.
در چند ماه گذشته لیلا رجبی، نفر اول پرتاب وزنه ایران در زمان آغاز به کار فدراسیون جدید اعلام کرده بود، به دلیل اینکه به برنامه‌های او رسیدگی نمی‌شود، دیگر نمی‌خواهد تمرین کند و عطای حضور در المپیک را به لقایش می‌بخشد.
به تازگی جعفر مرادی، یکی از دوندگان ماراتن ایران که به لطف کاهش رکوردهای ورودی المپیک از سوی فدراسیون جهانی سهمیه المپیک را کسب کرده گفته است اگر برنامه‌ها و خواسته‌هایی که دارد، عملی نشود، برای کشور دیگری مانند امارات و سوئد رقابت خواهد کرد.
در اینکه مشکلات مدیریتی و مالی در سطح ورزش ایران وجود دارد و نمایندگان کشورمان با سختی زیادی اردوها و مسابقات خود را برگزار می کنند، هیچ شکی نیست، اما سوال اینجاست که آیا به خاطر مشکلات باید پیراهن تیم ملی را فروخت و برای دیگر کشورها رقابت رفت؟
هاشمی: ورزشکاران هرجا بروند، کشور خودشان نمی‌شود
کیومرث هاشمی، رئیس کمیته ملی المپیک، در مورد پناهندگی برخی ورزشکاران گفته بود: این موضوع به همین راحتی نیست. هر ورزشکاری که می‌خواهد برای کشور دیگری مسابقه دهد باید طبق ضوابط باشد و 3 سال از دوران قهرمانی آنها بگذرد. به نظرم توجه فدراسیون‌های ما به ورزشکاران باید بیشتر شود و ورزشکاران هم سعه صدر داشته باشند و بدانند که هر جایی بروند مانند کشور خودشان نمی‌شود. فکر می‌کنم توجه از سوی فدراسیون‌ها کمک می‌‌کند این فضا از بین برود. نباید بگذاریم این شرایط به وجود بیاید که ورزشکار برود و برای کشور دیگری مبارزه کند.
جعفر مرادی، در صحبت‌های خود ادعا کرده است که امارات و سوئد او را می‌خواهند، اما اینکه تا چه حدی صحت داشته باشد، مشخص نیست؛ این در حالی است که او در سال‌های گذشته مقام آنچنانی در سطح بین المللی نداشته است.
دوندگان آفریقایی در سطح جهان جزء برترین‌های ماراتن هستند و کشورهای عربی از جمله قطر و امارات نیز نشان داده‌اند که برای تبعه کردن ورزشکاران به سراغ آنها می‌روند تا در مسابقات جهانی و المپیک مدالی کسب کنند، اما حالا چطور مرادی که در مسابقات جهانی دوومیدانی در رقابت با 67 دونده دیگر حتی به خط پایان هم نرسید، این ادعا را مطرح کرده، جای تعجب دارد.
در مجموع اگر ورزشکاری به مقام و مدالی می‌رسد، باید بداند که با سرمایه و پول همین کشور به مقام رسیده و از سوی دیگر مسئولان ورزش کشور نیز باید زمینه‌ای را فراهم کنند که المپیکی‌های کشور با دغدغه کمتری به کار خود ادامه دهند.