به گزارش مشرق، در زیر شعری را می خوانیم از سروده های استاد عباس براتی پور:

بیـا کـه دیـده‌ام از انـتـظـار لبـریـزست
کویر سینه تفتیده‌ام عطش خیزست

شکـوه رویـش سکــر‌آور بـهــارانـی
که بی‌طراوت رویت بهار، پائیزست

به بـاغ عاطفـه عطـر نگـاه تو جاریست
مشام جان ز شمیم تو عطر‌آمیزست

همیشه خاطـر مـا آشیـان یاد تو باد
که در هوای تو پرواز، خاطر‌انگیزست

بخوان که نغمه تو معجز مسیحایی است
نوای گــرم تـو شـور آور و شکـر بیـزست

دلم ز حلقه مویت رها نمی‌گردد
که گیسوان بلند بتان دلاویزست

ز کـوچـه سـار دیـار دلـــم عـبـور نـکــرد
بغیر دوست که این کوچه، کوی پرهیزست

بیـا و بـر دل آلـوده‌ام نـگـاهی کـن
که پیش عفو تو کوه گناه ناچیزست