«استیو کوگان» و «جان سی. رایلی»، بازیگران اصلی این فیلم زندگینامه خواهند بود که نگارش فیلمنامه آن برعهده «جف پوپ» است و داستان فیلم به ماجرای برگزاری تور سال 1953 این دو کمدین در میان کاهش محبوبیت آنها تمرکز دارد که ابتدا شروع نا امیدکننده‌ای داشت، اما به تدریج به یک موفقیت بدل شد و موجب میثاق مجدد آنها با طرفداران‌شان شد و تاثیرات مهم در زندگی آنها پدید آورد.
«جان بیرد» که کارگردانی فیلم «استن و اولی» را برعهده خواهد داشت گفت، این فیلم داستان زیبای این دو کمدین است که متوجه شدند بدون یکدیگر نمی‌توانند زندگی کنند و همچنین به شخصیت آنها در زندگی واقعی می‌پردازد که کاملا متفاوت با آن چیزی است که مردم تصور می‌کنند و روی پرده سینما می‌دیدند.
به گزارش گاردین، «BBC Films» مسئولیت ساخت این فیلم زندگینامه را برعهده دارد و «فی وارد» تهیه کنندگی آن معتقد است این فیلم گنجینه‌ای برای طرفداران جدید و قدیمی این کمدین‌های محبوب به شمار می رود.
«استن لورل» و «اولیور هاردی» در سال ۱۹۱۹ در کمپانی فاکس قرن بیستم و در فیلم سگ خوشبخت (که در ۱۹۲۱ اکران شد.) همکاری خود را آغاز کردند و سپس به استودیوی فیلم سازی هال روچ پیوستند. اما اولین فیلم دو نفره آنها «شلوار پوشاندن به فیلیپ» در سال ۱۹۲۷ آغاز همکاری رسمی این دو بود و این همکاری در حدود سی سال ادامه یافت.
«استن لورل» در چند فیلم از جمله «سوپ اردک» با اولیور هاردی همبازی شد و استقبال بی‌نظیر مردم از آثار کمدی آنها، موجب شد تا این زوج سینمایی، رسما آغازگر مجموعه فیلم‌های لورل و هاردی شوند.
فیلم‌های کوتاهی مانند «نبرد قرن»، «مردان متاهل هم باید به خانه بروند»، «تجارت بزرگ» و بسیاری فیلم‌های دیگر نتیجه‌ی همکاری این دو کمدین بزرگ بود. تا جاییکه فیلم «جعبه موسیقی» آنها در سال 1932 موفق به دریافت اسکار بهترین فیلم کوتاه شد.
در سال 1956، آنها قصد داشتند در یک مجموعه‌ی تلویزیونی به نام «افسانه‌ی لورل و هاردی» که بر اساس داستان‌های کودکان بود، بازی کنند، اما اولیور به علت سکته‌ی قلبی در روز 15 سپتامبر 1956 فلج شد و برای چند ماه در خانه بستری شد و قادر به صحبت یا تکان خوردن نیز نبود و سرانجام در هفتم اوت 1957 درگذشت.
پس از مرگ هاردی، «استن لورل» به صورت رسمی از حرفه بازیگری کناره گیری کردو به علت بیماری، نتوانست در مراسم تدفین همبازی و دوست نزدیکش شرکت کند. مرگ اولیور تاثیر وحشتناکی بر لورل گذاشت، به طوریکه او دیگر نتوانست تا آخر عمر خود را دوباره پیدا کند.
«استن لورل» نیز آخرین سالهای عمر خود را در آپارتمان کوچکی در اوشیناهتل در سنت مونیکا سپری کرد و سرانجام وی نیز در ۲۳ فوریه ۱۹۶۵ در سن ۷۴ سالگی چند روز پس از حمله قلبی در گذشت و در بخشی از وصیت‌نامه خود نوشته بود "اگر کسی در مراسم درگذشت من گریه کند دیگر با او صحبت نخواهم کرد".