مشرق، سقوط تیم والیبال آلومینیوم المهدی هرمزگان به لیگ دسته یک در فاصله 3 هفته مانده به پایان لیگ برتر قطعی شد. به همین راحتی، پرونده نماینده این استان در بالاترین سطح این رشته بسته شد و باید از این پس با افسوس این پیکارها را پیگیری کرد.
سقوط آلومینیوم هرمزگان با 11 امتیاز به لیگ دسته یک قطعی شد. تیمی که چندین سال سابقه حضور در لیگ برتر را یدک می‌کشید، ناخواسته با سیاست عجین شد تا روزهای خوشش به پایان برسد. تیمی که می‌توانست الگویی از تولید و پرورش بازیکنان جوان و آینده‌دار باشد، این روزها فانوس به دست و مایه عبرت دیگران شده‌است.
بی انصافی نیست اگر بگوییم تیم والیبال آلومینیوم قربانی سیاست خصوصی‌سازی و تغییرات مدیریتی شد؛ مطلبی که صحت آن را می‌توان در صحبت با سرمربی، بازیکنان یا هر کارشناسی دریافت. وقتی کارآمدان و آگاهان بر مسند مدیریت ننشینند، نتیجه‌اش آنی می‌شود که امروز در تیم والیبال آلومینیوم المهدی روی داده‌است.
بازیکنانی که شاید انتخاب هرمزگان و آلومینیوم برای ادامه عمر ورزشی‌شان بی‌ارتباط با سرمایه‌های موجود در این شرکت بزرگ صنعتی نبود، امروز وقتی پای صحبت‌هایشان می‌نشینیم، از دریافت 10 درصد قراردادهایشان و داشتن حداقل امکانات از جمله دو دست لباس تمرین برای یک فصل و چندین و چند کاستی دیگر سخن به میان می‌آورند. این‌ها البته، گوشه‌ای از رنج‌نامه‌های مربوط به تیمی است که این روزها، بیشتر یک آرزوی بر باد رفته‌است.
این اتفاق ناخوشایند برای مردم هرمزگان و به ویژه جامعه والیبال به وقوع پیوست تا بلندقامتان بندری شانس حضور در لیگ برتر را نداشته‌باشند. این مسئله اگرچه اتفاقی نامطلوب به‌شمار می‌رود، اما تلنگری برای مسئولان استان نیز می‌باشد تا تدبیری جدی‌تر برای ورزش داشته‌باشند.
آلومینیوم المهدی تجربه‌ای تلخ اما راهگشا برای فرداهاست تا نگاهی کلان‌تر به ورزش در استانی ایجاد شود که صنایع و بازرگانی کشور، به آن نگاه ویژه‌ای دارد. حال چرا باید یک تیم آن به این راحتی از بین برود، موضوعی است که باید از تصمیم‌سازان استان پرسید و جویا شد.
نویسنده: مهدی خانی
سقوط آلومینیوم هرمزگان با 11 امتیاز به لیگ دسته یک قطعی شد. تیمی که چندین سال سابقه حضور در لیگ برتر را یدک می‌کشید، ناخواسته با سیاست عجین شد تا روزهای خوشش به پایان برسد. تیمی که می‌توانست الگویی از تولید و پرورش بازیکنان جوان و آینده‌دار باشد، این روزها فانوس به دست و مایه عبرت دیگران شده‌است.
بی انصافی نیست اگر بگوییم تیم والیبال آلومینیوم قربانی سیاست خصوصی‌سازی و تغییرات مدیریتی شد؛ مطلبی که صحت آن را می‌توان در صحبت با سرمربی، بازیکنان یا هر کارشناسی دریافت. وقتی کارآمدان و آگاهان بر مسند مدیریت ننشینند، نتیجه‌اش آنی می‌شود که امروز در تیم والیبال آلومینیوم المهدی روی داده‌است.
بازیکنانی که شاید انتخاب هرمزگان و آلومینیوم برای ادامه عمر ورزشی‌شان بی‌ارتباط با سرمایه‌های موجود در این شرکت بزرگ صنعتی نبود، امروز وقتی پای صحبت‌هایشان می‌نشینیم، از دریافت 10 درصد قراردادهایشان و داشتن حداقل امکانات از جمله دو دست لباس تمرین برای یک فصل و چندین و چند کاستی دیگر سخن به میان می‌آورند. این‌ها البته، گوشه‌ای از رنج‌نامه‌های مربوط به تیمی است که این روزها، بیشتر یک آرزوی بر باد رفته‌است.
این اتفاق ناخوشایند برای مردم هرمزگان و به ویژه جامعه والیبال به وقوع پیوست تا بلندقامتان بندری شانس حضور در لیگ برتر را نداشته‌باشند. این مسئله اگرچه اتفاقی نامطلوب به‌شمار می‌رود، اما تلنگری برای مسئولان استان نیز می‌باشد تا تدبیری جدی‌تر برای ورزش داشته‌باشند.
آلومینیوم المهدی تجربه‌ای تلخ اما راهگشا برای فرداهاست تا نگاهی کلان‌تر به ورزش در استانی ایجاد شود که صنایع و بازرگانی کشور، به آن نگاه ویژه‌ای دارد. حال چرا باید یک تیم آن به این راحتی از بین برود، موضوعی است که باید از تصمیم‌سازان استان پرسید و جویا شد.
نویسنده: مهدی خانی