گروه جنگ نرم مشرق- مذاکرت هسته‌ای و لغو بعضی تحریم‌های غرب به ویژه آمریکا علیه ایران موجب شد که کارشناسان داخلی و خارجی حوزه سیاست خارجه تحلیل‌های مختلفی را از ابعاد گوناگون این موضوع ارائه دهند تا بتوانند به اندازه مقدور نیت‌های پنهانی دو طرف میز مذاکره را آشکار کنند. در جدیدترین این تحلیل‌ها پایگاه خبری «گلوبال ریسرچ» در تحلیلی به قلم "تونی کارتالوچی" (Tony Cartalucci) گزارشی تحت عنوان «ایران: لغو تحریم‌ها و خیانت پیش‌رو» منتشر کرده که در آن سعی شده نیت‌های پنهانی آمریکا در قبال ایران که همان "تغییر نظام جمهوری اسلامی" است، فاش سازد.

ابتدای این گزارش به تصویرسازی آمریکا از مذاکرات با ایران برای جهانیان اشاره می‌کند: «سیاست‌گذاران آمریکا مدتهاست طراحی و برنامه‌ریزی کرده‌اند تا واسط چیزی شوند که ظاهراً معامله‌ای تاریخی با حکومت سیاسی در تهران به حساب می‌آید. این معامله بر آن است تا این توهم را افزایش دهد که غرب قبل از اینکه بخواهد متوسل به تجاوز نظامی مسلح و مستقیم شود، به هر وسیله‌ای در صدد آن بوده است تا ایران را در صلح و آرامش با «جامعه جهانی» تلفیق کند».

«گلوبال ریسرچ» نیت اصلی آمریکا از تغییر نظام ایران را با توجه به سندی از اندیشکده «بروکینگز» این‌گونه عنوان می‌کند: «باتوجه به این که ایران هیچگاه به عنوان یک کشور و مشتری فرمانبردار در «نظم بین‌المللی» واشنگتن، وال‌استریت، لندن، و بروکسل قرار نخواهد گرفت، تجویز تغییر نظام در تهران فرمول‌بندی شده است. این فرمول تغییر نظام، که به خوبی در گزارش موسسه بروکینگز تحت عنوان «مسیر ایران: گزینه‌هایی برای استراتژی آمریکای جدید در قبال ایران» خلاصه شده است، به‌طور کامل شامل همه چیز است، از تحریم‌های اقتصادی و تحول سیاسی مورد حمایت آمریکا گرفته تا استفاده از تروریسم و جنگ نیابتی برای تحلیل و براندازی ثبات سیاسی اجتماعی ایران و در نهایت خود حکومت ایران».

این گزارش با اشاره به مسلح کردن تروریست‌های حاضر در سوریه و همچنین سازمان منافقین توسط آمریکا، جنگ نیابتی با ایران در سوریه را شرح می‌دهد: «در این سند 220 صفحه‌ای، سیاست‌گذاران بروکینگز تصدیق کرده‌اند که قبل از انجام اقدامی علیه ایران لازم است تا ابتدا سوریه خنثی شود. این سند همچنین به شرح خارج کردن سازمان‌های تروریستی خارجی از فهرست وزارت خارجه آمریکا می‌پردازد تا آمریکا از این طریق بتواند با تجهیز تسلیحاتی آنها با تهران وارد جنگ نیابتی شود. در میان سازمان‌های مطروحه، سازمان مجاهدین خلق وجود دارد که تا به امروز دست به حملات تروریستی علیه اهداف سیاسی و مدنی در ایران زده است».

نویسنده معتقد است که درگیری‌های کنونی در منطقه از همان پیشنهادات سال 2009 «بروکینگز» نشأت می‌گیرد و همچنین یکی از اصلی‌ترین این پیشنهادات که همان " جنگ تمام عیار غرب با تهران" است، هنوز عملیاتی نشده: «این "پیشنهاداتِ" سال 2009 در نهایت خود را در نزاع کنونی موجود در سوریه و عراق نشان داده‌اند، جایی که تروریست‌های مورد حمایت آمریکا، عربستان، و ترکیه در جبهه‌های سیاسی و نظامی مورد حمایت سوریه، عراق، ایران، و روسیه دست به برپایی جنگ زده‌اند. از این رو، واضح است که سند بروکینگز چیزی بیش از یک سری پیشنهادات ساده بوده و مجموعه‌ای از عملیات‌های مختلف طراحی‌شده علیه تهران هستند که از سال 2009 تاکنون در مرحله اجرا یا طراحی قرار دارند. تنها سناریویی که هنوز عملیاتی نشده است مربوط به جنگ تمام عیار غرب با تهران است».

پیشنهاد فوق‌العاده بروکینگز

سیاست‌گذاران بروکینگز به طور آشکار در گزارش «کدام مسیر به سمت ایران؟» اذعان کرده‌اند که:

«... هرگونه عملیات نظامی علیه ایران احتمالاً در جهان بسیار منفور واقع خواهد شد و نیازمند بافت بین‌المللی مناسبی است... بهترین روش جهت به حداقل رساندن رسوایی بین‌المللی و به حداکثر رساندن حمایت، این است که زمانی دست به حمله زد که یک محکومیت گسترده‌ای به وجود آمده باشد، بدین صورت که به ایرانیان پیشنهاد فوق‌العاده‌ای داده شد، اما آنها آن را رد کردند... تحت چنین شرایطی، آمریکا (یا اسرائیل) می‌تواند وانمود کند که عملیات‌هایش از روی افسوس بوده است و نه خشم،‌ و حداقل برخی در جامعه جهانی چنین نتیجه‌گیری خواهند کرد که ایرانیان با رد یک معامله بسیار خوب، خود باعث چنین موضوعی شده‌اند».

این گزارش با توجه به قسمتی از گزارش «کدام مسیر به سمت ایران؟» که در سطر بالا آمده است، "پیشنهاد فوق‌العاده" آمریکایی‌ها به ایران را همان «معامله هسته‌ای» می‌داند و مخالفان این نظریه را به نزاع در سوریه ارجاع می‌دهد که هدف اصلی این نزاع ایران است: «با توجه به اینکه دیگر گزینه‌های موجود در سند بروکینگز یا به طور آشکار از سال 2009 تاکنون به اجرا درآمده است یا اینکه در مرحله انجام است، بیخردی خوانندگان را نشان می‌دهد که اگر آنها قبول کنند، این "پیشنهاد فوق‌العاده" به «معامله هسته‌ای» برنمی‌گردد، و اینکه این امر دقیقاً طبق چندین سال برنامه‌ریزی سیاست‌گذاران آمریکایی پیش نرفته است.

برای کسانی که شک دارند «معامله هسته‌ای» چیزی غیر از "پیشنهاد فوق‌العاده" است که سیاست‌گذاران آمریکایی کاملا قصد استفاده از آن علیه تهران در آینده‌ای نزدیک را دارند، این مدرک که غرب هیچ قصدی برای سازگاری با نظام سیاسی کنونی ایران را ندارند یا نمی‌خواهند تاثیر ژئوپولیتیکی رو‌به‌رشد آن در سراسر منطقه خاورمیانه و آمریکای شمالی را بپذیرند، را می‌توان در سوریه و نزاع موجود در آنجا مشاهده کرد».

این پایگاه مستقل خبری در ادامه به جنگ طولانی سوریه به عنوان جنگی نیابتی که بین غرب و ایران و تا حد زیادی بین غرب و تأثیر روسیه‌ـ‌چین تلقی می‌شود، اشاره می‌کند و پیش زمینه برای این جنگ را که هدف اصلیش ایران است را با مثالی از مقاله یک روزنامه‌نگار غربی اثبات می‌کند: «در اوایل 2007 ــ 4 سال قبل از بهار عرب در 2011 و شروع جنگ در سوریه ــ برنده جایزه روزنامه‌نگاری پولیتزر، سیمور هرش، در مقاله نیویورکر خود تحت عنوان «مسیریابی مجدد: آیا سیاست جدید دولت به دشمنان ما در جنگ علیه تروریسم سود می‌رساند؟» این چنین هشدار داده است:

«به منظور تحلیل ایران، که عمدتاً شیعه است، دولت بوش تصمیم گرفته است تا اولویت‌های خود در غرب آسیا (خاورمیانه) را بازتعریف کند. در لبنان،‌ دولت (آمریکا) با دولت عربستان، که سنی است، در عملیات‌های مخفی‌ای همکاری کرده است که هدف‌شان تضعیف حزب‌الله است، سازمانی شیعه که مورد حمایت ایران است. آمریکا همچنین در عملیات‌های مخفی که هدف‌شان ایران و متحد آن سوریه است، شرکت کرده است. محصول جانبی این فعالیت‌ها، تقویت گروه‌های افراطی سنی بوده است که از نگرش نظامی اسلام حمایت می‌کنند و دشمن آمریکا و غمخوار القاعده هستند.

مداخله مستمر غرب در نزاع سوریه، تصدیقی بر نیت حقیقی غرب برای تحلیل و براندازی ایران است. ایجاد روابط حسنه و نزدیکی در بهترین حالت اقدامی ناشیانه و ملال‌آور است تا بتوان از طریق آن ایران را به طور کامل از استراتژی کنونی خود و متحدان منطقه‌ای‌اش دور کرد، و نیز با وعده‌های ثروت و رونق در پی به اصطلاح «معامله هسته‌ای» در جامعه ایران از درون شکاف ایجاد کند».

اثرات نزدیک شدن آمریکا به ایران

«گلوبال ریسرچ» امیدوار است که ایران درک کند که به هیچ‌وجه «استثنا» نیست و سوای اینکه "پیشنهاد فوق‌العاده" غرب تا چه حد وسوسه‌انگیز است، تهران کاملاً برای خیانت ناگهانی و کامل از سوی آنهایی که قرارداد را نقض می‌کنند، آماده باشد. این پایگاه امید به هشیاری ایران را بر این فرض استوار می‌داند که تهران فرآیند کامل تخریب لیبی را مشاهده و درک کرده باشد.

این گزارش معتقد است که با رفع تحریم‌ها،‌ هیدروکربن‌های (محصولات نفتی و پتروشیمی) ایرانی به بازارهای بین‌المللی هجوم خواهند برد و باعث تضعیف بیشتر متحدان ایران در مسکو و پکن خواهند شد؛ در ادامۀ این تحلیل، به روز معین و معلومی اشاره می‌شود که «معامله هسته‌ای» تبدیل به دشمن ایران می‌شود،‌ و با از بین رفتن جایگاه مسکو و پکن برای حمایت از تهران، این کشور همانند لیبی سقوط خواهد کرد.

«گلوبال ریسرچ» در ادامه از "پیشنهاد فوق‌العاده" به عنوان ابزاری برای نابودی ایران نام می‌‌برد: «سیاست‌گذاران آمریکایی رسماً دست به تحریر و امضا دسیسه‌هایی زده‌اند تا از «پیشنهاد فوق‌العاده» به عنوان ابزاری نه برای بازسازی روابط با ایران، بلکه تحلیل و نابودی آن استفاده کنند. سیاست‌گذاران آمریکایی این کار را دقیقاً با لیبی،‌ و به روش‌های مختلف،‌ با سوریه انجام داده‌اند. آمریکا تا به امروز هنوز هم دست به تجهیز نظامی و مالی و نیز حمایت از یک ارتش تروریستی در سوریه با هدف نابودسازی چندین متحد حیاتی ایران زده است. آمریکا همچنین در مرزهای شرقی ایران با افغانستان، دست به عملیات‌های نظامی می‌زند».

این پایگاه مستقل خبری در پایان، رویکرد جدید غرب و آمریکا نسبت به ایران را امیدوارکننده نمی‌داند بلکه آن را تغییر تاکتیکی می‌پندارد تا گارد ایران را برای فرو کردن خنجر بر پیکره‌اش پایین بیاورد: «در بازی ژئوپولیتیک، مخمصه کنونی ایران نمی‌تواند چندان واضح یا خطرناک باشد. این مسئله شروع فصل جدید و امیدوارکننده‌ای بین روابط ایران و غرب نیست؛ بلکه تغییری در تاکتیک و برداشت عمومی است که به همراه خود آرایش جدیدی از چالش‌های مختلف را برای تهران و متحدانش به همراه دارد.

تروریست‌های مورد حمایت غرب که به سوریه و عراق هجوم برده‌اند، تشکیل همان خنجری را می‌دهند که زمانی بر پشت لیبی فرو رفت. «پیشنهاد فوق‌العادة» آمریکا، به دنبال پایین آوردن گارد ایران است تا این خنجر بتواد کاملاً بر پیکره دولت و کشور ایران بنشیند».

شاید مقایسه ایران با لیبی تحلیل دقیقی نباشد، اما این گزارش «گلوبال ریسرچ» از نیت‌های پنهانی آمریکا علیه نظام جمهوری اسلامی می‌تواند هشداری برای سیاست‌مداران و مسئولان دولتی باشد تا با توجه به توافقات اخیر هسته‌ای، از نزدیک‌تر شدن آمریکا به ایران جهت وارد کردن ضربه اساسی جلوگیری کنند.