به گزارش مشرق، بحث خصوصی سازی در فوتبال ایران پرونده ای نیست که به امروز مرتبط شود و از مدت ها قبل وجود داشته است. اگرچه هیچ وقت هم به نتیجه نرسیده است و همچنان فوتبال ایران، دولتی باقی مانده است.
در نیم سال اول سال ۹۴ بود که بحث خصوصی سازی باشگاه ها جدی تر از همیشه دنبال شد اما هرگز به سرانجام نرسید. مسئولان سازمان خصوصی سازی کشور با بیان اینکه متقاضیان خرید دو باشگاه استقلال و پرسپولیس، اهلیت ندارند، موضوع واگذاری این دو باشگاه را منتفی کردند تا اداره امور سرخابی ها به دست وزارت ورزش بیفتد.
فوتبال در دنیا از مدت ها قبل به عنوان پدیده ای پولساز معرفی شده که البته با ساز و کارهای استاندارد چنین امری محقق می شود. حق پخش تلویزیونی اصلی ترین عامل برای درآمدزایی باشگاه ها به حساب می آید. فروش البسه ، نقل و انتقال بازیکن و فروش بلیت، مواردی هستند که همه و همه به درآمدزایی یک باشگاه فوتبال کمک می کنند. همین دو هفته قبل بود که خبری منتشر شد مبنی بر اینکه آرسنال، رئال مادرید و بارسلونا در سالی که گذشت ۱۰۰ میلیون پوند سرمایه از طریق فروش بلیت جذب کردند.
وزیر ورزش چند روز پیش گفت پرسپولیس و استقلال هم اکنون بدهی ندارند و همچنین گفت وزارت حق ندارد به این دو باشگاه کمک مالی کند چون این خلاف قانون است. آنها که دلشان برای این دو باشگاه می تپد، کمک کنند. این گفته بدین معنی است که این باشگاه ها باید خودشان درآمدزایی داشته باشند. خب چگونه است که پای این دو باشگاه را در زنجیر کرده اند و بعد می گویند بدو. این دو باشگاه در صورتی می توانند به درآمدزایی برسند که از تمامی حق و حقوق خود برخوردار شوند. حقوقی که در سطور بالا به آن اشاره شد.
اینکه چینی ها در فصل نقل و انتقالات بالای ۱۰۰ میلیون یورو هزینه می کنند بی تردید برای باشگاه های آنان سودآور است. روز چهارشنبه جکسون مارتینس با ۴۲ میلیون یورو به گوانگژو اورگرانده پیوست و روز گذشته هم آلکس تکسیرا با انعقاد قراردادی به ارزش ۵۰ میلیون یورو سر از جیانگسو درآورد. این اراقام یعنی اینکه چینی ها در چند سال آینده فوتبال باشگاهی خود را از آسیا جدا می کنند. کما اینکه گوانگژو با رهبری مارچلو لیپی قهرمان لیگ قهرمانان آسیا شد. و امروز هم هدایت این تیم در دستان فیل بزرگ است.
فوتبال امروز باشگاهی ایران به گدایی تماشاگر افتاده است. چرا پرسپولیس در هر بازی باید طبقه دوم را رایگان اعلام کند؟ این یعنی اینکه تیمی که زمانی برای بازی های معمولی خود بالای ۴۰ هزار نفر را به ورزشگاه می کشاند امروز باید با شرایط ویژه، هوادار را راضی به حضور در استادیوم کند.
اکنون باید پرسید چرا هوادار به ورزشگاه نمی رود؟ چون فوتبال خوب نمی بیند. چرا فوتبال خوب نمی بیند؟ چون بازیکن خوب در زمین نیست. چرا بازیکن خوب در زمین نیست؟ چون پولی برای خرید بازیکن وجود ندارد. چرا پول برای خرید بازیکن وجود ندارد؟ چون باشگاه های دولتی هستند وبرای هزینه کردشان سقف تعیین شده است.
چینی ها در این سال ها رشد اقتصادی فوق العاده ای داشته اند و مطمئنا اگر این پول ها برای آنها بازگشت نداشت، دست به این خریدها نمی زدند. اما اینجا حتی به شرکت های خودروسازی نسبت اهلیت نداشتن دادند تا باشگاه ها همچنان به دست بخش خصوصی نیفتد. اکنون خیلی ساده انگارانه است که بگوییم چرا فوتبال ما در جام ملتهای آسیا به عراق می بازد و چرا در قطر به المپیک راه پیدا نمی کند و چرا باشگاه های ایرانی سال های سال است که به فینال لیگ قهرمانان آسیا راه نیافته اند.
اگر غیر از این باشد جای شگفتی دارد.
در نیم سال اول سال ۹۴ بود که بحث خصوصی سازی باشگاه ها جدی تر از همیشه دنبال شد اما هرگز به سرانجام نرسید. مسئولان سازمان خصوصی سازی کشور با بیان اینکه متقاضیان خرید دو باشگاه استقلال و پرسپولیس، اهلیت ندارند، موضوع واگذاری این دو باشگاه را منتفی کردند تا اداره امور سرخابی ها به دست وزارت ورزش بیفتد.
فوتبال در دنیا از مدت ها قبل به عنوان پدیده ای پولساز معرفی شده که البته با ساز و کارهای استاندارد چنین امری محقق می شود. حق پخش تلویزیونی اصلی ترین عامل برای درآمدزایی باشگاه ها به حساب می آید. فروش البسه ، نقل و انتقال بازیکن و فروش بلیت، مواردی هستند که همه و همه به درآمدزایی یک باشگاه فوتبال کمک می کنند. همین دو هفته قبل بود که خبری منتشر شد مبنی بر اینکه آرسنال، رئال مادرید و بارسلونا در سالی که گذشت ۱۰۰ میلیون پوند سرمایه از طریق فروش بلیت جذب کردند.
وزیر ورزش چند روز پیش گفت پرسپولیس و استقلال هم اکنون بدهی ندارند و همچنین گفت وزارت حق ندارد به این دو باشگاه کمک مالی کند چون این خلاف قانون است. آنها که دلشان برای این دو باشگاه می تپد، کمک کنند. این گفته بدین معنی است که این باشگاه ها باید خودشان درآمدزایی داشته باشند. خب چگونه است که پای این دو باشگاه را در زنجیر کرده اند و بعد می گویند بدو. این دو باشگاه در صورتی می توانند به درآمدزایی برسند که از تمامی حق و حقوق خود برخوردار شوند. حقوقی که در سطور بالا به آن اشاره شد.
اینکه چینی ها در فصل نقل و انتقالات بالای ۱۰۰ میلیون یورو هزینه می کنند بی تردید برای باشگاه های آنان سودآور است. روز چهارشنبه جکسون مارتینس با ۴۲ میلیون یورو به گوانگژو اورگرانده پیوست و روز گذشته هم آلکس تکسیرا با انعقاد قراردادی به ارزش ۵۰ میلیون یورو سر از جیانگسو درآورد. این اراقام یعنی اینکه چینی ها در چند سال آینده فوتبال باشگاهی خود را از آسیا جدا می کنند. کما اینکه گوانگژو با رهبری مارچلو لیپی قهرمان لیگ قهرمانان آسیا شد. و امروز هم هدایت این تیم در دستان فیل بزرگ است.
فوتبال امروز باشگاهی ایران به گدایی تماشاگر افتاده است. چرا پرسپولیس در هر بازی باید طبقه دوم را رایگان اعلام کند؟ این یعنی اینکه تیمی که زمانی برای بازی های معمولی خود بالای ۴۰ هزار نفر را به ورزشگاه می کشاند امروز باید با شرایط ویژه، هوادار را راضی به حضور در استادیوم کند.
اکنون باید پرسید چرا هوادار به ورزشگاه نمی رود؟ چون فوتبال خوب نمی بیند. چرا فوتبال خوب نمی بیند؟ چون بازیکن خوب در زمین نیست. چرا بازیکن خوب در زمین نیست؟ چون پولی برای خرید بازیکن وجود ندارد. چرا پول برای خرید بازیکن وجود ندارد؟ چون باشگاه های دولتی هستند وبرای هزینه کردشان سقف تعیین شده است.
چینی ها در این سال ها رشد اقتصادی فوق العاده ای داشته اند و مطمئنا اگر این پول ها برای آنها بازگشت نداشت، دست به این خریدها نمی زدند. اما اینجا حتی به شرکت های خودروسازی نسبت اهلیت نداشتن دادند تا باشگاه ها همچنان به دست بخش خصوصی نیفتد. اکنون خیلی ساده انگارانه است که بگوییم چرا فوتبال ما در جام ملتهای آسیا به عراق می بازد و چرا در قطر به المپیک راه پیدا نمی کند و چرا باشگاه های ایرانی سال های سال است که به فینال لیگ قهرمانان آسیا راه نیافته اند.
اگر غیر از این باشد جای شگفتی دارد.